1368695965

بیگ بنگ: در ادامه بحث‌های مربوط به دروغ بودن سفر به ماه به این موضوعات می پردازیم که چرا با وجود این‌که در تصاویری که فضانوردان از ماه گرفته‌اند آسمان تیره است، اما هیچ ستاره‌ای در عکس‌ها دیده نمی‌شود؟ و دیگر موضوع این میباشد که مگر می‌شود سفینه‌ای به بزرگی آپولو روی ماه فرود بیاید و گردوخاکی به پا نشود؟ در زیر به شرح این مضوعات می پردازیم.

Aldrin_with_experimentشرح عکس: باز آلدرین، فضانورد ماموریت آپولو-11 در حال نصب یکی از ابزارهای علمی بر سطح ماه

آسمان بی ستاره ی ماه !

واقعیت این است که ستاره‌ها سرجای خود و در آسمان هستند. علتی که چنین شبهه‌ای را ایجاد می‌کند، این است که بسیاری از افراد ماه را با زمین مقایسه می‌کنند. واقعیت این است که ماه به دلیل نداشتن جو شرایطی متفاوت با زمین دارد. روی زمین به دلیل وجود جو، وقتی خورشید بالای افق است نور خورشید در جو پراکنده می‌شود و به همین دلیل در روز ستاره‌ای در آسمان وجود ندارد و وقتی خورشید غروب می‌کند آسمان تاریک می‌شود. در ماه جوی وجود ندارد و به همین دلیل حتی وقتی که خورشید بالای افق است، آسمان تیره است و به همین دلیل حتی در روز ماه که زمین و سطح ماه به دلیل تابش نور خورشید روشن شده است شما اگر روی ماه ایستاده باشید می‌توانید ستاره‌ها را در آسمان ببیند. در همه ماموریت‌های آپولو زمان فرود و راهپیمایی روی ماه در ساعات بامدادی (به وقت محل فرود) بوده است. بنابراین خورشید بالای افق بوده و سطح ماه را روشن می‌کرده است.

تابش خورشید به سطح ماه، فضاپیما، بدن فضانوردان و همه اجسام می‌رسد و آن‌ها راروشن می‌کند، اما آسمان همچنان تیره و تار و پرستاره است. وقتی فضانوردان قصد تهیه عکس دارند و عکس‌هایی را که همه ما دیده‌ایم تهیه می‌کردند، هدف آن‌ها و کادر آن‌ها شامل عوارض روی سطح ماه از جمله فضانوردان دیگر، ماه‌نشین، پرچم، رد پا و یا چشم‌اندازهای ماه بوده است. در برخی از این تصاویر آسمان زمینه هم دیده می‌شود. اما اگر همین امشب شما به بیرون از منزل خود بروید و بخواهید با دوربینی ساده از یکی از دوستان خود عکس بگیرید که آسمان هم در پشت سر او معلوم باشد و اگر مثلا پروژکتوری سوژه شما را روشن کرده باشد، متوجه خواهید شد در عکسی که گرفته‌اید، نشانه‌ای از ستاره‌های آسمان زمین هم نیست.

دلیل این اتفاق، این است که ستاره‌ها درخشش بسیار کم‌سوتری نسبت به بازتاب سطحی ماه و یا بدن فضانوردان و یا سفینه‌ای دارند که زیر تابش خورشید است. به همین دلیل اگر بخواهید عکسی بگیرید که سوژه شما واضح بیفتد، مدت زمان نوردهی شما با هدف شما تنظیم می‌گردد. هدفی که نور خورشید آن‌را به اندازه کافی روشن کرده که کسری از ثانیه برای ثبت آن کافی است و در چنین شرایطی تصویر ستاره‌ها به دلیل کم فروغ بودن روی فیلم‌ها (و در نمونه‌های امروزی دوربین‌ها برروی صفحات CCD ) ثبت نمی‌شود. اگر با عکاسی نجومی آشنا باشید، می‌دانید که عکاسان نجومی در روی زمین هم برای ثبت ستاره‌ها ناچارند از نوردهی‌های بلندمدت (چند ده ثانیه) استفاده کنند. نبودن ستاره‌ها در عکس به معنی نبودن ستاره‌ها در آسمان نیست و در واقع اگر در عکس‌هایی که فضانوردان از هم گرفته‌اند نشانه‌ای از آسمان پرستاره بود، بیشتر قبل تردید بود. نبودن ستاره‌ها در عکس‌ها کاملا طبیعی است.

5864شرح عکس: نمایی نزدیک از سطح زیر موتور ماه‎نشین ایگل، ماموریت آپولو 11

فرود بی دردسر روی ماه

یکی دیگر از مسایلی که طرفداران «دروغ بودن سفر انسان به ماه» مطرح می‌کنند، این است که در هنگام فرود ماه‌نشین موتور اصلی این فضاپیما نیروی معکوسی را تولید می‌کرده است. این نیرو و خروجی گاز از نازل آن باید حفره‌ای را در زیر سفینه و در محل فرود ایجاد کند اما در عکس‌ها نشانی از این حفره نیست. چطور ماه‌نشین بدون ایجاد چنین حفره‌ای فرود آمده است؟ پاسخ این شبهه هم چندان دشوار نیست. تصور کنید خودرویی را می‌رانید که با سرعت 100 کیلومتر بر ساعت در بزرگراهی در حال حرکت است. زمانی که تصمیم به توقف در پارکینگ کنار این بزرگراه می‌گیرید، آیا با همان شتاب وارد پارکینگ می‌شوید؟

در شرایط عادی شما سرعت خود را کاهش داده و کم‌کم به حالت توقف در می‌آیید و برای این کار قدرت موتور خود را کاهش می‌دهید. فضانوردان ماه‌نشین نیز چنین کاری را انجام دادند و پیش از آنکه فرود بیایند، نیروی موتورهای خود را کاهش دادند تا به آرامی بر سطح ماه بنشینند. موتورهای ماه‌نشین قادر بودند رانشی معادل 44.5هزار نیوتن / 10هزار پاوند تولید کنند. فضانوردان در هنگام فرود قدرت پیشرانشان را به 3000پاوند رانش / 13.35 کیلونیوتن کاهش داده بودند. فیل پلیت نویسنده وبلاگ بدآسترونومی در مجله دیسکاور، در این باره محاسبه‌ای را انجام داده است. براساس محاسبه او قطر نازل ماه‌نشین 57 اینچ / 137 سانتی‌متر بوده است. بنابراین مساحت این نازل معادل 2300 اینج مربع / 14838 سانتی‌متر مربع می‌شود و در نتیجه فشاری که بر سطح زیر نازل وارد می‌شده، 1.5 پاوند رانش بر هر اینچ مربع یا 9هزار پاسکال بوده است. (برای مقایسه، فشار هوا در سطح دریا حدود 100هزار پاسکال است)

این فشار به تنهایی فشار اندکی است، اما نکته دیگری هم باید به آن اضافه کرد و آن این‌که بار دیگر ما در حال صحبت درباره ماه هستیم. در ماه فشار جو وجود ندارد و با محیط تقریبا خلأ مواجه هستیم. برروی زمین وجود هوا در جو باعث می‌شود تا شعله خروجی از نازل در یک محل متمرکز شود، اما در حالت خلأ به دلیل نبودن هوا و نبودن فشار جو، گازهای خروجی بلافاصله پس از خروج از نازل پراکنده می‌شوند. به همین دلیل فشاری که به سطح زیر نازل ماه‌نشین وارد می‌شده در مقایسه با زمین بسیار کمتر شده و عملا دلیل برای به وجود آمدن حفره‌ای در زیر ماه‌نشین وجود ندارد.

5902شرح عکس: باز آلدرین، فضانورد آپولو-11 در کنار یکی از پایه‏‏‌های ماه‏‏‌نشین ایگل

یک سوال دیگر درباره گرد و خاک!

سوال دیگر طرفداران دروغ بودن سفر به ماه این است که غبار سطح ماه در اطراف محل فرود در اثر فرود می‌بایست پراکنده شده باشد، پس جای پای فضانوردان در کدام غبار شکل گرفته است؟

بازهم کسانی که اصرار به دروغ بودن این سفر دارند، زمین و ماه را دارای شرایط یکسانی فرض کرده‌اند. در روی زمین اگر در یک اتاق پر از غبار گام بگذارید و یا سطح غبار گرفته را فوت کنید، غبارها در اثر جریان هوایی که شما تولید می‌کنید به مسافتی آن سوتر به پرواز درمی‌آیند. به عبارت دیگر آن‌چه غبارها را از روی سطح غبارگرفته به حرکت در می‌آورد و جابجا می‌کند، جریان هوایی است که دمیدن شما آن را به وجود می‌آورد. به ماه برویم. در ماه جوی وجود ندارد، در نتیجه هوایی وجود ندارد و در نتیجه جریان هوایی وجود ندارد. به همین دلیل زمانی که ماه‌نشین می‌خواهد فرود بیاید، تنها ذرات غباری به هوا برمی‌خیزند که دقیقا تحت تاثیر خروجی نازل قرار داشته باشند و یا ذراتی که به واسطه ذرات اولیه به آن‌ها نیرویی وارد شده باشد. بنابراین عملا تنها بخش کوچکی از غباری که دقیقا در زیر موتور ماه‌نشین قرار داشته، جابجا شده و در بقیه نواحی اطراف محل فرود، غبارها دقیقا همان جایی که بوده‌اند باقی می‌مانند. در واقع حتی فرود باعث می‌شود که اندکی بر ضخامت غبار در اطراف محل فرود و جایی که فضانوردان هنگام خروج از ماه‌نشین بر ماه پای می‌گذارند افزوده شود.

ادامه دارد »»»

پوریا ناظمی

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

مطلب مرتبط:

سفر به ماه از خیال تا واقعیت

دیدگاهتان را بنویسید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

5 دیدگاه

  1. سلام . من هنوز با اون تکان خوردن پرچم مشکل دارم مخصوصا تصویر اول این مطلب که چندین بار تو سایتتون گفتین و دلایلی رو براش اعلام کردین مثل :”در برخی از تصاویری که مورد استدلال قرار گرفته، فضانوردان در حال نصب پرچم هستند و برای ثابت کردن آن محور پایینی را حرکت می‌دهند و این باعث ایجاد موج در پرچم می‌شود.”(آیا واقعا انسان به ماه سفر کرده قسمت سوم پاراگراف اول)

    سوال اول : آیا قبل از گرفتن این عکس کسی محور پایینی پرچم را تکان داده که باعث ایجاد موج شده ؟ اگر کسی تکان داده فاصله شخص انجام دهنده این عمل تا پرچم چقد است ؟
    سوال دوم : از نظر و برداشت من جنس پرچم بایستی بسیار نرم باشد چگونه است که این مقدار از پیچ و تاب را هنوز حفظ کرده و تقریبا در عکس به یک شکل پیچ و تاب خورده؟
    سوال سوم : لطفا در مورد موج منظمی که در این پرچم ایجاد شده و هیچ شباهتی به آثار تکانه ایی میله تکان داده شده نمیخورد و بیشتر شبیه به حرکت منظم و شلاقی پرچم های در باد توضیح دهید ؟

    توضیحات : از خریداران سایتتون هستم و برای خندیدن گاهی اوقات به پیج های که طرفدار تخت گرایی هستم سر میزنم .
    ممنون اگر پاسخ دهید

  2. سلام و خسته نباشید.
    بسیار ممنون از مطلب خوبتان، هرچند که مطالب بیگ بنگ همه خوب هستند.
    از زمانیکه ماجرای فرود مریخنورد ناسا و مشکل فرود آن بر مریخ و فرود آنچنانی آن مطرح شد تا کنون این پرسش هم در ذهن من شکل گرفت که چگونه آمریکاییها توانستند به آن سادگی و زیبایی بر سطح ما بنشینند اما 40-50 سال بعد از آن برای فرود بر سطح مریخ آنهمه مشکل داشتند؟ با آن فرود زیبا بر ماه می‌باید 40-50 سال بعد از آن بسیار ساده‌تر و زیباتر بر مریخ فرود می‌آمدند. آیا من اشتباه می‌کنم؟

    1. سوالتون ساده ترین جواب رو داره : بدلیل کم بودن نيروى جاذبه در ماه فرود و برخاست بسیار راحت و بیدردسر است .
      فرض كنيد كه در كره ماه هستيد و به طرف نقطه‏اى كه در يك مترى شماست جستن مى‏كنيد، با كمال تعجب خواهيد ديد كه شش متر آن طرف نقطه‏اى كه بوده‏ايد فرود مى‏آييد.
      اگر در كره زمين بتوانيد 5/ 1 متر پرش در ارتفاع كنيد در كره ماه خواهيد توانست 9 متر در ارتفاع بپريد. اگر در روى زمين وزن شما شصت كيلو باشد در كره ماه فقط ده كيلو خواهد بود.

  3. با سلام و خسته نباشید خدمت شما
    در مورد نبودن ستاره ها در عکسهای ناسا درست می فرمایید و قاعدتاً عکس ستاره ها بدلیل کم فروغتر بودن نباید در عکس بیفتد. اما نویسنده در اینجا نکته ای را فراموش کرده و آن نیز همان دلیلی است که خودش در رابطه با این موضوع به آن استناد کرده و آن نبودن جو بر روی کره ماه است. در ماه جو ذرات معلق در هوا وجود ندارد، لذا اتفاقاً نور ستارگان برعکس زمین باید بسیار واضح تر به زمین برسد. خوب به خاطر دارم زمانی را که به همراه چند تن از دوستان به کویر رفته بودیم. در آنجا آسمان به قدری صاف و شفاف بود که همه ما می توانستیم کمربند راه شیری را خیلی واضح و بسیار روشن و شفاف ببینیم. حتی ما در آنجا چند تا عکس هم گرفتیم که اگر مایل بودید برایتان می فرستم. اتفاقاً این عکسها با نور فلاش دوربین گرفته شده است. در منظره پشت سر ما کاملاً ستاره ها واضح و مشخص هستند. تازه دورنمای این عکس افق زمین است که فاعدتاً در این راستا ضخامت جو و ذرات معلق بسیار بیشتر از حالت عمود بر سطح زمین است. دوربین نیز دوربین ضعیفی بود و به هیچ وجه دوربین قوی نبود.
    باری، در ماه که اصلاً جوی وجود ندارد پس نور ستاره ها باید خیلی بهتر از زمین به دوربین عکاسی برسد.
    به هر حال از مطلبتون ممنون هستم

    1. به نظر من چیزی که شما به آن توجه نکرده اید این است که نور به خودی خود دیده نمیشود و میتوانید در یک اتاق تمیز و بدون گرد و غبار چراغ قوه ای را روشن بکنید اگر آنرا در راستای چشم خود بگیرید (نور خارج شده موازی چشم باشد) نوری مشاهده نخواهید کرد !!!
      در کویر هم نور ستارگان ابتدا با برخورد به جو و سپس با وارد شدن به چشم برای ما به صورت مرئی در می آیند