به گفته دانشمندان زنجیره‌ای از رویدادها که ۱۴ میلیون سال پیش با مجموعه‌ای از ابرنواخترهای قدرتمند آغاز شد، منجر به ایجاد حبابی با وسعت 1000 سال نوری شده که مسئول تشکیل همه ستاره‌های جوان در فاصله ۶۵۰ سال نوری از خورشید و زمین است. این یافته‌های جدید می‌تواند به توضیح زادگاه اولیه ستارگان اطراف ما کمک کند.

“کارتین زاکر”، ستاره‌شناس و متخصص تصویرسازی داده‌ها، می‌گوید: «این یک داستان پیدایش واقعی است. ما برای نخستین‌بار می‌توانیم توضیح دهیم که فرایند تشکیل تمامی ستارگان نزدیک به منظومه شمسی چگونه آغاز شده است.» یافته‌های این محقق نشان می‌دهد که همه ستارگان جوان و نواحی تشکیل ستاره که در نزدیکی ما قرار دارند، بر لبه یک حباب عظیم واقع شده‌اند که به نام «حباب محلی» شناخته می‌شود.

دانشمندان از دهه‌ها پیش از وجود این حباب اطلاع داشتند، اما این نخستین‌بار است منشاء این حباب را جستجو کردند. این مطالعه نشان می‌دهد که انفجار یک ابرنواختر در ۱۴ میلیون سال پیش، زنجیره‌ای از انفجارها را به راه انداخت که گاز بین ستاره‌ای را بیرون راند. “زاکر” در اظهارات خود می‌گوید: «ما محاسبه کردیم که طی میلیون‌ها سال ۱۵ ابرنواختر منفجر شده‌اند تا حباب محلی که امروز می‌بینیم، تشکیل شود.»

از این انفجارها حفره یا حبابی به جا ماند که به عنوان محیطی حاصل‌خیز برای ایجاد ستاره‌ها عمل کرد. اینک هفت ناحیه مختلف ستاره‌زایی یا ابرهای مولکولی در لبه این حباب قرار دارند. اما این حباب هنوز با سرعت ۶.۴ کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط و بزرگتر شدن است. “زاکر” می‌گوید: «این حباب بیشتر انرژی خود را از دست داده و از نظر سرعت به وضع تقریبا ثابتی رسیده است.»

نخستین انفجار با خورشید فاصله زیادی داشت اما در دوران پس از آن -تقریبا پنج میلیون سال پیش- خورشید ما ناگهان در میان حباب جابه‌جا شد و اینک در میانۀ آن قرار دارد. این به معنای آن است که اکنون می‌توانیم لبه این حباب را که اطراف ما را احاطه کرده، مشاهده کنیم و شکل‌گیری ستاره‌ها در لبه‌های آن را ببینیم.

دانشمندان می‌گویند احتمال اینکه ما درست وسط چنین حبابی باشیم کم است؛ مگر اینکه چنین حباب‌هایی در سراسر کهکشان راه شیری معمول و رایج باشند. در عین حال دانشمندان امیدوارند که برای درک موقعیت‌های مکانی و شکل‌های سایر حباب‌ها تحقیقات بیشتری انجام دهند و دریابند این حباب‌ها در کجای ساختار کهکشان‌ها واقع شده‌اند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature منتشر شده است.

سایت علمی بیگ بنگ / منابع: sci-news.com , livescience.com