بیگ بنگ: سیارهی پروکسیما بی که در نزدیکترین سامانهی سیارهای نسبت به ما قرار دارد، با پروژهی فضایی استارشات، به هدفی دستیافتنی تبدیل شده است. نمیدانیم این پروژه سیارهای قابل سکونت را برای انسانها به ارمغان خواهد آورد یا نه اما قطعا نیاز است بر سامانهی خورشیدی خود تسلط کامل یابیم.
به گزارش بیگ بنگ، در ماه آگوست سال ۲۰۱۶ محققان٬ سیارهی قابل سکونت بالقوهای را کشف کردند که در حدود اندازهی زمین است و به دور نزدیکترین ستارهی همسایهی ما یعنی پروکسیما قنطورس میگردد. این سیاره که پروکسیما بی نام دارد در حدود ۴.۲ سال نوری از ما فاصله دارد. دانشمندان تلاش کردهاند جزئیات بیشتری را از سیاره به دست بیاورند و امیدواریم با حرکت رو به جلوی تلسکوپ جیمز وب، چشمانداز بهتری فراهم شود. اگرچه با فرستادن فضاپیمایی به این سیاره میتوان دادههای کافی برای نشان دادن امکان پشتیبانی از حیات( یا اینکه شاید از قبل پشتیبانی میکرده است) را نشان داد.
درست قبل از اینکه پروکسیما بی کشف شود٬ گروهی از دانشمندان و تجار برجسته با معرفی پروژهی استارشات، اولین قدم را به سمت فرستادن انسان به سامانهی آلفا قنطورس انجام دادند. هدف تلاشهای جهانی که با کمک ۱۰۰ میلیون دلاری سرمایهگذار روسیهای، یوری میلنر پشتیبانی میشد، سرعت بخشیدن به تحقیقات و توسعهی یک فضاپیمای با دوام و مناسب برای سفرهای بینستارهای است. کشف پروکسیما بی، هدفی در دسترس ولی با این حال ترسناک و نیازمند مهندسی را فراهم کرد.
برای رسیدن به پروکسیما بی، در طول عمر متوسط یک دانشمند، فضاپیما باید با یک پنجم سرعت نور یا حتی سریعتر حرکت کرده و از درون گرد و غبارهای نامرئی عبور کند. سپس باید با سرعت ۶۰ هزار کیلومتر بر ثانیه از نزدیکی منظومه ستاره ای پروکسیما عبور کرده٬ دادههای مفید را جمع آوری و سپس آن را به زمین ارسال کند. اولین قدم٬ افزایش سرعت فضاپیما به اندازهی مطلوب است. موشکهای فعلی نمیتوانند آنقدر سوخت را ذخیره کنند تا به سرعت مورد نیاز برسند؛ به همین دلیل این پروژه تلاش میکند نور لیزرها را در اختیار خود بگیرد. یک آرایهی ۱۰۰ گیگاواتی لیزری که روی زمین قرار گرفته است میتواند پرتویی تولید کند تا بعد از اینکه موشکهای امروزی، کاوشگر کوچک بادبانی را از جو خارج کردند٬آن را به جلو حرکت بدهد.
بزرگترین خطر به برخورد با ذرات بینستارهای و پرتوهای کیهانی مربوط میشود. در این پروژه امید میرود تا با پوشاندن یک میلیمتری قسمت جلویی یا استفاده از یک ماده با استقامت بالا مثل بریلیم-مس بتوان از فضاپیما محافظت کرد. برای اینکه مطمئن شویم با خارج شدن از مسیر، ماموریت به پایان نمیرسد٬ کاوشگر باید به خلبانهایی با هوش مصنوعی تجهیز شود. گروه این پروژه امید دارند بتوانند تا سال ۲۰۴۰ فضاپیما را به فضا پرتاب کرده و سپس ۲۰ سال بدون هیچ خبری منتظر بمانند. بعد در حدود سال ۲۰۶۰ کامپیوتر نصب شده بر روی فضاپیمای پروژه باید بیدار شده، با زمین ارتباط برقرار کند و بگوید که به پروکسیما قنطورس نزدیک شده و آمادهی پرواز از نزدیکی این سامانه است.
مهمترین اولویت برای فضاپیما گرفتن عکس است تا نشان دهد آیا سیاره خشک، دارای آب و یا حتی سبز مثل زمین است. همچنین میتواند نشان دهندهی خصوصیاتی در مقیاس بزرگ مثل دهانههای برخوردی و کوهها باشد. یک طیفسنج میتواند به دنبال مولکولهایی مثل متان، اکسیژن و هیدروکربنهای پیچیدهتر باشد که نشان از وجود حیات دارند. تجهیزات فضاپیما میتوانند جو سیاره را( اگر دارای جو باشد) هم بررسی کرده و میدان مغناطیسی سیاره را اندازهگیری کنند. احتمالا پروکسیما بی مثل تمام سیارات فراخورشیدی نزدیک حاوی شگفتیهایی است که تنها یک دیدار نزدیک از این سیاره میتواند آنها را آشکار کند.
حتی به غیر از آن، طرفداران این ماموریت، موفقیت بالقوهی آن را به عنوان چیزی بیشتر از دادههای یک جهان جدید میبینند، آنها میگویند این ماموریت نشان میدهد بشریت خود را به سمت سطح جدیدی از دستاوردها میکشاند. کلوین لانگ، عضوی از گروه مشورتی پروژه به ساینتیفیک آمریکن گفت: « من این پروژه را به عنوان افزایش و توسعهی ظرفیتها میبینم. این کار مثل رفتن به ماه است.»
به عبارت دیگر، موفقیت پروژهی استارشات باعث میشود سری جدیدی از ظرفیتهایی که میتواند اکتشافات سامانهی خورشیدی را از رویاپردازی به امری عادی تغییر دهد در اختیار ما قرار بگیرد. برای مثال، آرایهی لیزری که برای این پروژه طراحی شده، میتواند فضاپیماها را در عرض چند روز به هر کجای سامانهی خورشیدی بفرستد و سفر به فضای بینستارهای را در عرض یک یا دو هفته ممکن سازد. «دلتان میخواهد محصولات سایت آمازون روز بعد در مریخ تحویلتان گردد؟» فیلیپ لوبین، اخترفیزیکدانی که او هم در گروه مشاورهی پروژه است به ساینتیفیک آمریکن گفت:« این تغییری بزرگ در نحوهی اکتشافات ما است.»
ترجمه: امیرحسین سلیمانی/ سایت علمی بیگ بنگ
منبع: futurism.com
به نظر من این پروژه عالیه اما تلسکوپ فضایی جیمز وب زودتر عکس این سیاره را خواهد گرفت این تلسکوپ بزودی به فضا پرتاب خواهد شد
اگر جامعه زمین واحد باشد که اینترنت اینده این کارخواهد کرد شکی نیست شاید هم باسرعت بیشتری این هدفها به باربشینند
چه لذتبخش میشه لحظه ی شنیدن خبری مبنی بر اینکه انسانهای دیگری هم انجا زندگی میکنند .اصلا هر خبری در این زمینه که ارسال بشه .یادمه بچه بودم وقتی رادیو اعلام کرد ماه تسخیر شد .و حالا شاید نوه ام بشنود پروکسیما تسخیر شد .چیزی حدود صد سال اختلاف.باید فکری به حال عمر کوتاه انسان کرد.
مطمئن اگه زنده باشم اون روز بهترین روز زندگیمه مخصوصا اگه چیزای جالبیم تو سیاره پیدا کنن
سال ۲۰۶۰ من اگه زنده باشم ۷۵ سالمه
امیدوارم اول اینکه باشم و ببینم چی میشه
دوم اینکه آلزایمر نگرفته باشم تا بفهمم چی به چی شد..
خیلی شگفت انگیزه..
۲۰۶۰! احتمالا من اون موقع نیستم که نتیجه همچین پروژه شگفت انگیزیو ببینم.
پس زندگی روی مریخ هم اسون میشه.