نقشه ی ناسا که به تازگی از آن پرده برداشته شده و هدفش گرفتن و به دام انداختن یک سیارک است، هنوز در گام های آغازین خود به سر می برد، ولی اکنون دیگر جزییاتی از شیوه ی کارکرد احتمالی این ماموریت بلندپروازانه آشکار شده است.
مشاهده ویدئو


اگر سرعت اینترنت به شما توان دیدن انیمیشن ناسا را نمی دهد، می توانید تصاویر جدا شده از آن را در پایین ببینید.

باراک اوباما، رییس جمهور آمریکا در بودجه ی فدرال سال ۲۰۱۴ که روز چهارشنبه، ۱۰ آوریل منتشر شد، مبلغ ۱۰۵ میلیون دلار را به ناسا برای آغاز کردن برنامه ای جهت به دام انداختن یک سیارک و ایستاندن (پارک کردن) آن نزدیک کره ی ماه اختصاص داده. با انجام این کار که شاید تا سال ۲۰۲۱ انجام شود، فضانوردان خواهند توانست به کمک سامانه‌ی پرتاب موشک فضایی ناسا و کپسول اوریون، از این سنگ آسمانی بازدید نمایند.

چارلز بولدن، رییس ناسا در بیانیه ای گفت: «این ماموریت یک شاهکار تکنولوژکی بی سابقه را نشان می دهد که یافته های علمی و توان های تکنولوژیکی تازه ای در پی خواهد داشت و به ما در نگاهبانی از سیاره ی مادریمان هم کمک خواهد کرد.»

داده نمایی این عملیات
داده نمایی این عملیات

ناسا همچنان در حال کار بر روی این برنامه و بررسی شیوه ی دقیق انجام آنست، برنامه ای که مقامات پیشاپیش آن را “پیشگام سیارک” یا “ماموریت بازیابی و بهره برداری از سیارک” نامیده اند. گرچه دیگر چیزهایی از آن برایشان قطعی و روشن شده است: کاوشگری که روانه ی پیگرد و گیر انداختن یک سیارک ۸ متری یا بیشتر خواهد شد، بی سرنشین است؛ و نیرویش را از پیشران های الکتریسیته ی خورشیدی دریافت می کند که با شتاب‌دهی به ذرات باردار (یون ها)، نیروی پیشران موردنیاز را فراهم می کند.

پیشران های یونی در کاوشگرهای دیگر ناسا هم به کار رفته بوده اند. برای نمونه، فضاپیمای سپیده دم (Down) که همین تازگی، پس از یک سال گردش به دور سیارک غول پیکر وستا، آن را ترک کرد و راهی سیاره ی کوتوله ی سِرِس شد. ولی مهندسان باید برای فضاپیمای سیارک-گیر، گونه ی پیشرفته ای از این پیشران را بسازند زیرا قرار است این فضاپیما یک سنگ فضایی ۵۰۰ تُنی را تا چند میلیون کیلومتر جابجا کند. مایکل گازاریک، مدیر تکنولوژی فضایی در ستاد ناسا، در بیانیه ای گفت: «این برنامه پیشرفت فعالیت های تکنولوژیکی ما را در پیشران های الکتریسیته ی خورشیدیِ دارای توان بالا شتاب می بخشد.»

البته شاید چند سال طول بکشد تا این فضاپیما به سیارک برسد. این فضاپیما سپس با گونه ای کیسه ی فضایی، سیارک را خواهد بلعید و احتمالا به کمک نیروی رانشی، چرخش آن را متوقف خواهد کرد. چنانچه مقام های ناسا در شرحی که روز چهارشنبه بر این ماموریت نوشتند: «فضاپیما سیارک را به مداری پایدار در سامانه ی ماه-زمین خواهد برد؛ جایی که فضانوردان بتوانند به آن جا رفته و سیارک را بررسی کنند.»

این بازدیدها با کمک موشک اوریون و سامانه ی پرتاب موشکی امکان پذیر خواهد شد که دارد برای بردن گروه فضانوردان تا سال ۲۰۲۱ آماده می شود. در انیمیشن ناسا فضانوردانِ سوار بر کپسول اوریون را می بینیم که به سراغ سیارک می روند، در حالی که کاوشگر سیارک-گیر هنوز آن را در خود گرفته است.

در این ویدیو، فضانوردان با راهپیمایی فضایی خود را به بالای سیارک می رسانند و با گشودن بخش کوچکی از کیسه، به آن دسترسی می یابند. آن ها با کمک چکش و ابزارهای دیگر، چند تکه از سیارک جدا می کنند و سپس با این نمونه های گرد آمده، به زمین بازگشته و در اقیانوس فرود می آیند. کل این اندیشه ی بازیابی سیارک همانند اندیشه ایست که پژوهشگران بنیاد پژوهش های فضایی کِک در کلتک پاسادنا پیشنهاد کرده بودند. در یک پژوهش امکان سنجی که پارسال منتشر شد، گروه کِک کل هزینه‌ی چنین عملیات رباتیک و بازگشتی را ۲.۶ میلیارد دلار برآورد کرده بودند.

ناسا هنوز برآورد خود از هزینه ی این عملیات را منتشر نکرده ولی به گمان مقامهای این آژانس، عملیات می تواند با هزینه‌ی کمتر انجام شود. الیزابت رابینسون، سردفتردار امور مالی ناسا روز چهارشنبه در یک نشست رسانه ای گفت: «گروه کِک همه ی کارهایی که ما از پیش در پایگاهمان آغاز کرده ایم را در نظر نگرفته، از همین رو به ۲.۶ میلیارد دلار نیاز نخواهیم داشت.»

وی افزود که همچنین تمرکز گروه کک بر گیر انداختن یک سیارک از جنس کندریت کربن دار است. این سیارک ها از دید ساختاری گوناگونند و سرشار از مولکول های آلی پیچیده، فلز، و مواد گریزایی مانند آب نیز هستند. رابینسون همچنین گفت که کندریت های کربن دار بسیار دورتر از دیگر گونه های سیارک های نزدیک-زمین پیدا می شوند و از همین رو، به چنگ آوردن و بازیابیشان وقت گیرتر و گران تر است. از این نظر، ناسا چندان کاری با جنس سنگی که می خواهد گیر بیندازد ندارد. وی گفت: «به این دو دلیل، ما فکر می کنیم که هزینه ی چنین کاری در بودجه ی تازه کمتر از ۲.۶ میلیارد دلار می شود.»

تصاویری جدا شده از ویدیوی پویانمایی ناسا از ابتدا تا انتهای ماموریت
nasa-asteroid-initiative-mission
۱- برنامه ی پیشگام به چنگ آوردن سیارک

برنامه ی ماموریت تازه ی ناسا به نام “بازیابی و بهره برداری سیارک” این است که شاید تا سال ۲۰۲۱، یک سیارک کوچک را به دام انداخته و آن را در مداری بالا نزدیک ماه جای دهند به گونه ای که فضانوردان بتوانند به سوی آن رفته و سطحش را بررسی نمایند.
nasa-2014-budget-3
۲- پیشرانش الکتریکی خورشیدی برای کاوشگر سیارک-گیر

در برنامه ی پیشنهادی ناسا برای بازیابی سیارک، تکنولوژی های پیشران الکتریکی پیشرفته ای به کار می رود، مانند آن چه در این برداشت هنری از چنین فضاپیمایی می بینید.

۳- شیوه ی کارکرد فضاپیمای ناسا برای گیراندازی و بازگرداندن سیارک

در این تصویر داده نمایی (بالای صفحه)، شیوه ی اجرای نقشه ی بلندپروازانه ی ناسا برای گیراندازی سیارک را می بینید.
asteroid-capture-spacecraft-stowed

۴- فضاپیمای سیارک-گیر ناسا

هدف ناسا اینست که یک سیارک نزدیک به زمین را در نزدیکی کره ی ماه نگه دارد، به گونه ای که تا سال ۲۰۲۵ فضانوردان بتوانند از آن بازدید کنند. در این نگاره ی هنری، یک فضاپیمای فرضی دیده می شود که سیارکی را در کیسه‌اش به دام انداخته است.
nasa-asteroid-initiative-mission-arrival
۵- فضاپیمای سیارک-گیر ناسا

این نمایی از یک ویدیوی ناسایت که رویارویی فرضی یک سیارک با فضاپیما را نشان می دهد. در این رویارویی، فضاپیمای روباتیک به یک سیاره ی کوچک نزدیک می شود تا آن را به دام انداخته و برای بررسی، به نقطه ای نزدیک ماه ببرد.
nasa-asteroid-initiative-mission-bag-deploy
۶- فضاپیمای سیارک-گیر کیسه اش را می گشاید

فضاپیمای ناسا برای گرفتن یک سیارک، تله ای کیسه-مانند به کار می برد که سنگ فضایی به طور کامل درون آن برود. این عکس هم نمایی از ویدیوییست که کیسه ی فضاپیما را در نخستین مرحله ی گشوده شدن نشان می دهد.
nasa-asteroid-initiative-mission-bag-deploy-2
۷- کیسه ی آماده برای ماموریت سیارک-گیری

در این تصویر هم کیسه ی فضاپیما در حال گشوده و آماده شدن برای گرفتن سیارک دیده می شود.
nasa-2014-budget-4
۸- ادامه ی روند سیارک-گیری

این نمای هنری هم فضاپیمای بی سرنشین ناسا را نشان می دهد که دارد به سیارک نزدیک می شود تا آن را به دام انداخته و به جایی نزدیک ماه ببرد.
nasa-2014-budget-211
۹- به دام انداختن سیارک

این نگاره هم فضاپیمای بی سرنشین ناسا را نشان می دهد که دارد سازوبرگ سیارک-گیریش را آماده می کند.
nasa-asteroid-initiative-mission-capture
۱۰- بلعیدن سیارک

در این عکس، فضاپیمای روباتیک ناسا یک سیارک را در کیسه اش گرفته و می خواهد به جای دیگر ببرد. ناسا بر آنست که تا سال ۲۰۲۵، و چه بسا تا ۲۰۲۱، سیارکی را به دام انداخته و به نقطه ای نزدیک ماه ببرد تا فضانوردان بتوانند آن را بررسی کنند.
nasa-asteroid-initiative-mission-capture-2
۱۱- نمای سیارک از درون کیسه

نمایی از درون کیسه ی فضاپیما که آن را در حال بلعیدن سیارک نشان می دهد.
nasa-asteroid-initiative-mission-bag-deploy-2
۱۲- سیارک در دام!

با بلعیده شدن سیارک، ناسا آن را به خوبی و تنگ در پوشش سبد فضاپیما نگه می دارد تا بتواند آن را با آرامش به نقطه ای “اینسوماهی” (cis-lunar – جایی در فضای میان زمین و ماه که رو به زمین است) منتقل کند.
nasa-asteroid-initiative-mission-return
۱۳- بازگشت از عملیات سیارک-گیری

اکنون فضاپیمای ناسا سیارک را در اختیار گرفته و با روشن کردن موتور پیشران خود، رهسپار نقطه ای در میان ماه و زمین می شود.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-launch
۱۴- موشکی که فضانوردان را برای بررسی سیارک به فضا می برد

ناسا پس از پایان عملیات رباتیک سیارک-گیری و جای دادن آن در فضای اینسوماهی، فضاپیمای سرنشین داری را به سوی آن می فرستد تا از آن نمونه بردارند.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-path
۱۵- مسیر عملیات سیارک-گیری

یک کپسول فضایی اوریون با دستکم دو فضانورد راهی نقطه ای می شود که سیارک در آن نگه داشته شده. اینجا نمایی از یکی از مسیرهای احتمالی این دیدار را می بینید.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-trip
۱۶- سفر به سوی فضاپیمای سیارک-گیر

کپسول فضایی اوریون در راهِ رسیدن به سیارکی که نزدیک ماه نگه داشته شده است.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-arrival
۱۷- پیوستن کپسول اوریون به فضاپیمای سیارک-گیر

فضاپیمای اوریون پس از رسیدن به فضاپیمای رباتیکی که با سیارک در کنار ماه نگه داشته شده، با بهره از یک بازوی رباتیک به آن می پیوندند تا بتوانند سیارک را بررسی کنند.

nasa-asteroid-initiative-mission-crew-docking
۱۸- کپسول سرنشین دار در کنار فضاپیمای سیارک-گیر

کپسول اوریون پس از رسیدن به فضاپیمای سیارک-گیر در کنار آن پهلو می گیرد تا فضانوردان بتوانند با راهپیمایی فضلیی به سراغ سیارک بروند.
nasa-asteroid-initiative-crew-spacewalk
۱۹- راهپیمایی فضایی به سوی سیارک

فضانوردانِ سرنشین کپسول اوریون پس از پهلو گرفتن آن در کنار فضاپیما و سیارک، به سوی آن می روند تا آن را بررسی کرده و نمونه هایی از آن گرد آورند.
nasa-asteroid-initiative-crew-spacewalk-2
۲۰- دو فضانورد در کنار سیارک

دو فضانوردی که با کپسول اوریون به سیارک رسیده بودند در حال بررسی و گردآوری نمونه از آنند.
nasa-asteroid-initiative-sample
۲۱- تکه ای که از سیارک کنده شده

فضانوردان نمونه هایی را از سیارک جدا کرده و به چنگ می آورند.
nasa-asteroid-initiative-sample-2
۲۲- فضانوردان نمونه ها را به درون کپسول می آورند

فضانوردان با نمونه هایی که از سیارک جدا کرده اند به درون کپسول اوریون بر می گردند.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-departs
۲۳- کیسه به گرد سیارک فشرده شده

پس از پایان عملیات نمونه برداری، فضانوردان سوار بر کپسول اوریون، از فضاپیمای سیارک-گیر جدا شده و راهی بازگشت به زمین می شوند.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-reentry
۲۴- بازگشت اوریون به زمین

این نما از ویدیوی ناسا هم بازگشت کپسول اوریون و نزدیک شدنش به زمین را نشان می دهد.
nasa-asteroid-initiative-mission-crew-splashdown
۲۵- پایان عملیات با فرود کپسول اوریون در آب

کپسول اوریون چترهای نجانش را گشوده و آماده ی افتادن به درون آب اقیانوس است.

یک ستاره در هفت آسمان

Read More : http://www.space.com/20610-nasa-asteroid-capture-mission-infographic.html

http://www.space.com/20612-nasa-asteroid-capture-mission-explained.html

http://www.nasa.gov/mission_pages/asteroids/news/asteroid_initiative.html

دیدگاهتان را بنویسید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

3 دیدگاه

  1. چیزی که ناسا پنهان و فاش نمی کند به احتمال بسیار زیادی این است که در این سیارک مقادیر بسیار زیادی از سنگ های گران قیمت و طلا و فلزات کمیاب وجود دارد که ارزش این همه زحمت و تلاش از سال ۲۰۱۴ ناسا و دولت آمریکا تا الان به دنبال دستیابی به آن هستند

  2. سلام
    دوستان کسی می دونه آیا میشه کل این سیارک رو به طور کنترل شده به زمین آورد یا نه؟
    می دونم در موقع قرار گرفتن سیارک در جاذبه زمین شتاب خیلی زیادی می گیره و باید کنترلش کرد ، اما ایا هزینه و مشکلات این کار بیشتر از فرستادن یه سفینه جداگانه جهت بررسی اونه؟

    1. ۱_سوخت خیلی بیشتری میخواد (چون طبیعتاً نمیشه با چتر نجات اون رو کنترل کرد)
      ۲_ریسک داره ( اگر به هر دلیلی از کنترل خارج بشه آسیب زیادی وارد میکنه اگر هم اون رو بندازن توی اقیانوس سونامی عظیمی رو به وجود میاره)