بیگ بنگ: چرا بشریت هرگز میزبانِ بیگانگان فضایی نبوده؟ این سوال دهه‌ها دانشمندان را گیج کرده است، اما دو محقق به یک توضیح احتمالی و نگران‌کننده دست یافته‌اند: تمدن‌های پیشرفته ممکن است محکوم به رکود باشند یا قبل از اینکه فرصت پیدا کنند، از بین بروند.

به گزارش بیگ بنگ، فرضیه‌ی جدید حاکی از آن است که با افزایش مقیاس و توسعه‌ی فناوری تمدن‌های فضایی، در نهایت آنها به یک نقطه‌ی بحرانی می‌رسند که نوآوری دیگر با تقاضای انرژی همخوانی ندارد. چیزی که پس از آن می‌آید، فروپاشی است. به گفته‌ی محققان، تنها راهی که باقی می‌ماند ردِ مدل «رشد تسلیم‌ناپذیر» برای حفظ تعادل است، اما به قیمتِ پیشروی تمدن بیگانه در سراسر ستاره‌ها تمام می‌شود.

این استدلال که در مجله Royal Society Open Science منتشر شده، سعی می‌کند راه‌حلی برای «پارادوکس فرمی» بیابد. این پارادوکس که نام آن برگرفته از فیزیکدان برندۀ جایزه نوبل «انریکو فرمی» است، به تضاد بین گستره‌ی عظیم و قدمت جهان می‌پردازد – دو چیزی که نشان می‌دهند جهان باید مملو از حیات بیگانه‌ی پیشرفته باشد – و اشاره می‌کند که شواهدی مبنی بر وجود فرازمینی‌ها در هر نقطه‌ای از جهان در دست نیست. «پس آنها کجا هستند؟» گمان می‌رود “فرمی” نظری در این زمینه داشته باشد.

محققان مطالعه‌ی جدید می‌گویند که ممکن است پاسخ این سوال را داشته باشند. “مایکل وونگ” اخترزیست‌شناس از مؤسسه علوم کارنگی، و “استوارت بارتلت” از موسسه فناوری کالیفرنیا، در این مطالعه نوشتند: «تمدن‌ها یا از فرسودگی از بین می‌روند یا حفظ پایداری را در اولویت قرار می‌دهند، وضعیتی که در آن پیشروی در کیهان دیگر هدف نیست و تشخیص آنها از راه دور دشوار است. هر یک از این نتایج فاقد شواهدی مبنی بر وجود تمدن‌های بیگانه در سرتاسر کهکشان است.»

دانشمندان با تحقیق در مورد رشد «فوق‌خطیِ» شهرها به این فرضیه‌ دست یافتند. این مطالعات نشان می‌دهد که شهرها با افزایش جمعیت، اندازه و مصرف انرژی را با سرعتی تصاعدی افزایش می‌دهند، که به ناچار منجر به نقاط بحرانی – یا تکینگی‌ها – می‌شود. این امر باعث سقوط سریع رشد و به دنبال آن فروپاشی شدیدتر و پایان تمدن می‌شود.

محققان نوشتند: «ما فرض می‌کنیم زمانی که یک “تمدن سیاره‌ای” به حالتی تبدیل شود که بتوان آن را به عنوان یک شهر جهانی توصیف کرد، با «فرسودگی حدی» مواجه خواهد شد، یک بحران نهایی که در آن مقیاس زمانی تکینگی-فاصله کوچک‌تر از مقیاس زمانی نوآوری می‌شود.»

محققان پیشنهاد می‌کنند که این تمدن‌های نزدیک به فروپاشی، ساده‌ترین تمدن‌ها برای بشریت هستند، زیرا می‌توانند مقادیر زیادی از انرژی را به روشی «به‌شدت ناپایدار» هدر دهند. محققان نوشتند: «این احتمال وجود دارد که بسیاری از کشف‌های اولیه‌ی بشر از حیات فرازمینی شاید از نوع هوشمندانه، اما نه هنوز عاقلانه باشند.»

دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که تمدن‌ها برای جلوگیری از نابودی، می‌توانند تحت یک «بیداری پایدار» قرار گیرند و از پیشرویِ نامحدود در ماورای ستارگان به سمت تمدنی پیش روند که رفاه اجتماعی، توسعۀ پایدار و عادلانه و هماهنگی با محیط را در اولویت قرار دهند. در حالی که چنین تمدن‌هایی ممکن است اکتشافات فضایی را به طور کامل کنار نگذارند، اما آنقدر رشد نمی‌یابد که بتوانند با زمین تماس برقرار کنند.

محققان به تعدادی از «بیداری‌های کوچک» بشریت اشاره می‌کنند که به بحران‌های جهانی روی زمین می‌پردازد، مانند: کاهش ذخایر تسلیحات هسته‌ای جهانی از 70 هزار کلاهک به زیر 14 هزار کلاهک؛ توقف گسترش حفرۀ لایه ازون با ممنوعیت انتشار کلروفلوئوروکربن؛ و تعلیق بین‌المللی صید نهنگ در سال 1982.

با این حال، دانشمندان تأکید می‌کنند که پیشنهاد آنها صرفاً یک فرضیه است که از مشاهدۀ قوانین زندگی روی زمین بدست آمده و برای «برانگیختن بحث، درون‌نگری و کارهای آتی» طراحی شده است.

پیشنهاد آنها در کنار مجموعه‌ای از پیشنهادهای علمی و محبوب دیگر بیان می‌کند که چرا ما هرگز با بیگانگان تماس مستقیم نداشته‌ایم. پاسخ به این سوال شامل چالش‌های عملی متعددی است که در مورد سفر میان‌ستاره‌ای ارائه می‌کند، مثلاً بیگانگان ممکن است بصورت مخفیانه از زمین بازدید کنند، یا اینکه بیگانگان خیلی زود (یا انسان‌ها خیلی زود) برای تماس مستقیم به زمین رسیده‌اند.

فرضیه‌ی دیگری که در مجله Astrophysics منتشر شده نشان می‌دهد که مقیاس مطلق جهان به این معنی است که دریافت سیگنال ارسال شده از سوی یک گونه‌ی پیشرفته توسط دیگری – یک مقیاس زمانی – ممکن است 400 هزار سال طول بکشد. این زمان بسیار بیشتر از مدت کوتاهی است که انسان‌ها توانسته‌اند آسمان را اسکن کنند.

ترجمه: سحر الله‌وردی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: space.com