بیگ بنگ: تصویر زیر متعلق به کهکشان بیضوی شکل و ابرغول IC 1101 میباشد که عرضی حدود شش میلیون سال نوری دارد و آن را مبدل به بزرگترین کهکشان کشف شدۀ تاکنون کرده است.

به گزارش بیگ بنگ، این کهکشان در فاصلۀ 1.07 میلیارد سال نوری از زمین و در صورت فلکی ویرگو نهفته است، این کهکشان غول پیکر از بیش از 100 تریلیون ستاره تشکیل شده است (برای مقایسه راه شیری در حدود 300 میلیارد ستاره دارد)، این کهکشان یک جرم بسیار درخشان در مرکز خوشه کهکشانی آبل 2029 میباشد که خود این خوشه کیهانی از هزاران کهکشان تشکیل شده است. کهکشان درخشان IC 1101 بیش از یک چهارم کل نورش را از مرکزش ساطع می کند. IC 1101 بیش از 50 برابر اندازۀ کهکشان راه شیری (طولی به اندازه 100 تا 120 هزار سال نوری ) دارد و 2000 برابر پرجرم تر از راه شیری است و اگر در مکان کهکشان ما قرار داشت، جایگاه ابر ماژلانی را می پوشاند.

کهکشان آندرومدا و کهکشان مثلث، همسایه های کیهانی ما اندازۀ بزرگشان را مدیون ادغام و برخورد با بسیاری از کهکشان های کوچکتر هستند. طبق تحقیقات، در کهکشان های بزرگ تولد ستارگان بسیار کم می باشد، مگر آنکه کهکشان های بزرگ به تصادف و ادغام با کهکشان های کوچکتر ادامه دهند تا امیدی به شکل گیری ستارگان جدید داشته باشند. این در صورتی است که کهکشان های بزرگتر در جهان ستاره سازی خود را متوقف کرده اند و بجای آن کهکشان های اطراف را می بلعند.

ستاره شناسان استرالیایی در تحقیقات جدید خود بیش از 22000 کهکشان را مشاهده کرده اند و دریافته اند در حالی که کهکشان های کوچکتر بسیار تحت تاثیر ساخت ستاره ها هستند، کهکشان های بسیار بزرگ بسیار کمتر در ستاره سازی تاثیر دارند،و بجای آن با خوردن سایر کهکشان ها رشد می نمایند. به گفته دکتر هارون روبوتوم سرپرست این تحقیقات: « در نهایت انتظار می رود گرانش سبب شود که همه کهکشان ها در گروهها و خوشه های به هم پیوسته ترکیب و با چندین کهکشان غول پیکر ادغام شوند، در حالی که ما باید میلیاردها سال در انتظار باشیم تا این اتفاق به وقوع بپیوندد.»

وی افزود: «کهکشان های کوچک در آغاز با جمع آوری گازها باعث رشد و تولد ستارگان جدید می شوند، سپس این کهکشان ها با خوردن کهکشان های دیگر بزرگتر می شوند. کهکشان راه شیری در یک نقطه اوج قرار دارد و انتظار می رود با خوردن کهکشان های کوچکتر رشد کند. کهکشان ما مدت زمان طولانی است که با کهکشان های دیگر ادغامی نداشته، اما شما می توانید بقایایی کهکشان های قدیمی تر را بعنوان مدرکی بر ادغام کهکشانی مشاهده نمایید. کهکشان ما ابتدا کهکشان های کوتوله اطراف شامل ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک را در حدود چهار میلیارد سال دیگر خواهد بلعید و سپس در 5 میلیارد سال دیگر با کهکشان آندرومدا  ادغام خواهد شد و یک ابر کهکشان غول پیکر را تشکیل می دهد.»

به گفته دکتر روبوتوم رئیس این مطالعات، زمانی که کهکشان ها رشد می کنند گرانش بیشتری دارند و به راحتی می توانند اجرام همسایه ی خود را به سمتشان بکشند، اما کاهش ستاره سازی در کهکشان های بزرگ می تواند بازخورد شدیدی از ناحیه بسیار درخشان مرکزی کهکشان دانست، هسته داغ کهکشان ها اساسا گازها را می پزد که این رفتار با سرد شدن گازها مانع از شکل گیری ستارگان جدید می شود.

ترجمه: رامین فخاری- بیگ بنگ/ منبع: dailygalaxy