بیگ بنگ: ماموریت تاریخی 12 ساله ی کاوشگر روزتا که با دنباله‌داری بنام چوریوموف دیدار کرده بود، در نهایت با برخورد به سطح این دنباله دار به پایان رسید، اما این فضاپیما پیش از برخورد، تصاویری نزدیک از این سنگ آسمانی ثبت کرد.

تصویر محلی روی سطح دنباله دار که در نهایت کاوشگر روزتا باید به آنجا برخورد می کرد.
تصویر محلی روی سطح دنباله دار که در نهایت کاوشگر روزتا باید به آنجا برخورد می کرد.

به گزارش بیگ بنگ، دانشمندان مرکز کنترل این ماموریت در دارمشتات- آلمان پایان این ماموریت را در ساعت 11:19 به وقت گرینویچ با از دست رفتن سیگنال کاوشگر روزتا در اثر برخورد با دنباله‌دار، تایید کردند. این کاوشگر در آخرین مانور خود با روشن کردن موتورهای پیشرانش خود رفته رفته ارتفاعش را با سطح دنباله دار کم کرد و یک منطقه بر روی تپه‌ای کوچک را برای سقوط هدف قرار داد. این کاوشگر فضایی در دقایق آخر فعالیت خود تصاویر مشروحی را از فراز سطح این دنباله دار ارسال کرد که به داده هایی که این کاوشگر از پیش جمع آوری کرده است، اضافه می شود. به گفته ی دانشمندان این فضاپیما در حال دور شدن از خورشید بود، در نتیجه صفحه‌های خورشیدی آن نمی‌توانستند انرژی لازم برای ادامه کار فراهم کنند، به همین علت محققان برای کسب اطلاعات بیشتر این پایان را برای ماموریت روزتا در نظر گرفتند.

تصویر محلی روی سطح دنباله دار که در نهایت کاوشگر روزتا باید به آنجا برخورد می کرد.
تصویر محلی روی سطح دنباله دار که در نهایت کاوشگر روزتا باید به آنجا برخورد می کرد.

دنباله‌دار ۶۷پی/چوریوموف-گراسیمنکو در سال ۱۹۶۹ توسط دو اخترشناس به نام های کلیم ایوانوویچ چورویوموف و ایوانوا گراسیمنکو کشف شده بود. فضاپیمای روزتا که از جمله کاوشگرهای سازمان فضایی اروپاست، در سال ٢٠٠۴ به فضا ارسال شد که پس از ١٠ سال‌ و طی کردن نزدیک به شش میلیارد کیلومتر در ۶ آگوست ۲۰۱۴ به دنباله‌دار ۶٧ پی/چوریوموف-گراسیمنکو، رسید. طی این ماموریت یک فرودگر بنام فیله برای نخستین بار بر روی سطح دنباله‌دار ارسال شد که البته به دلیل پرتاب شدن‌های زیاد، ‌در محل نامناسب و در زیر سایه قرار گرفت و در نتیجه، دیگر مدت زیادی فعال نماند. تصاویر ِ روند نزدیک شدن فضاپیمای روزتا به دنباله دار را در زیر مشاهده کنید:

عکس دنباله دار از فاصله 18.7 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 18.7 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 16 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 16 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 11.7 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 11.7 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 8.9 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 8.9 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 5.8 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 5.8 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 1.2 کیلومتری فضاپیمای روزتا
عکس دنباله دار از فاصله 1.2 کیلومتری فضاپیمای روزتا
آخرین عکس ارسالی فضاپیمای روزتا پیش از برخورد با سطح دنباله‌دار
آخرین عکس ارسالی فضاپیمای روزتا پیش از برخورد با سطح دنباله‌دار

سایت علمی بیگ بنگ / منابع: space , esa.int , space.com

دیدگاهتان را بنویسید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

4 دیدگاه

  1. وقتی طراحی حرکت رزتا را برای رسیدن به دنباله دار دیدم واقعا به هوش و نبوغ طراحان درود فرستادم .ولی وقتی عملیات فیله با شکست روبرو شد با پوزش به حماقت طراحان فیله خندیدم . مگر ویجرها و یا کنجکاوی از صفحات خورشیدی استفاده میکنند ؟ الان ویحر یک در فضای میان ستاره ای به سر میبرد ولی هنوز داره پیام ارسال میکنه . یعنی اروپا نمی‌توانست مثل امریکا از پلونیوم برای تامین نیرو استفاده کنه ؟ اگر چنین کاری میکرد هم فیلع می‌توانست ارزشمندترین اطلاعات را برای ما ارسال کنه و هم رزتا میتونستم یک سفر حماسی به کمربند کویپر در 9ورای پلوتو داشته باشه و با اون دوباره به ما نزدیک بشه . واقعا دلم برای رزتا سوخت و برایش اشک ریختم

  2. ای وای چه حیف چه غم انگیز…من دقیقا برنامه انتخاب این شرکت رو یادمه..در نهایت دو تا شرکت انتخاب شدند که یکیش ایتالیایی بود و یکی که همین روزتا رو ساخت ..این شرکت بر این عقیده بود که سطح دنباله دار ممکنه از سطح خیلی محکم تا خیلی نرم باشه…و وسیله ای که می سازنند باید بتونه هر دو این سطح رو حفاری کنه..اما رقیب ایتالیایی بر این عقیده بود که سطح خیلی محکمه و فقط باید روی همین مورد تمرکز کرد…آخر سر گروه اول قبول شدند…البته خیلی موارد دیگه هم بود که باید حلش می کردند. طریقه نشستن و شیوه نمونه برداری و خیلی موارد دیگه….یادمه اون موقع اون شخص با دختر کوچیکش که فکر کنم 9 سال بیشتر نداشت رفته بودند موزه و داشت به دخترش توضیح میداد قراره تا چند ساله دیگه چکار کنند..اون موقع تو ذهنم گفتم حالا کو تا 10 12 سال دیگه…عجب برنامه بلند مدتی مگه میشه!…و الان این خبر و این اتمام واقعا غم انگیز بود…حدود 12 سالی هست اخبار این موضوع رو دنبال کردم..درسته اون چیزی نشد که انتظار داشتند ولی خیلی پروژه عظیم و حرفه ای بود..یعنی چه کردند واقعا آفرین…

  3. واقعا درود و سلام بر خودشان و علم و دانش شان که این چنین پروژه ای را توانستند تا اندازه بسیار زیاد هم نه کم عملی کنن .