بیگ بنگ: کاوشگر ویجر ۱ اولین کاوشگری است که اکنون در فضای میان ستاره ای قرار دارد. این کاوشگر در سال ۱۹۷۷(همزمان با ویجر ۲) به منظور کشف سیارات بیرونی منظومه شمسی به فضا پرتاب شد. این کاوشگر اکنون بدون هیچ مشکلی کار می کند و اطلاعات را به زمین ارسال می کند.

به گزارش بیگ بنگ، این کاوشگر در ماه آگوست سال ۲۰۱۲ به فضای میان ستاره ای رسید(حدود ۳۵ سال بعد از پرتاب از زمین) این خبر در سال ۲۰۱۳ به طور رسمی منتشر شد. دانشمندان در آن زمان در حال بررسی داده های گرفته شده از این کاوشگر بودند. کاوشگر ویجر ۱ دومین کاوشگری بود که به فضا پرتاب شد اما اولین کاوشگری بود که به فضای بین سیارۀ مشتری و زحل رسید. تصاویری که این کاوشگر از سیارات می گرفت و به زمین می رسید در کتاب های درسی مدارس و روزنامه ها قرار می گرفت. همچنین بر روی این کاوشگر اطلاعاتی نظیر قطعه های موسیقی و صداهایی از زمین بود که به کیهان منتقل می شد.

ویجر ۲ در ۲۰ آگوست سال ۱۹۷۷ پرتاب شد و ویجر ۱ حدود ۲ هفته بعد به فصا پرتاب شد؛ در دوم سپتامبر. از آن زمان کاوشگران از راه های متفاوت و با سرعت های متفاوت سفر می کردند. ماموریت کاوشگران ویجر این بود که از محل های خاصی که سیارات قرار می گرفتند با استفاده از گرانش آنها در جهت پیشرانش در مسیر صحیح استفاده کنند، این محل های خاص هر ۱۷۶ سال یکبار پیش می آیند. کاوشگر ویجر ۱ در ۴۰۰۰۰ سال آینده به ستاره ای در فاصله ی۱۷.۵ سال نوری از زمین می رسد. اما این کاوشگر در سال ۲۰۲۵ باتری اتمی اش به اتمام می رسد و نمی تواند پیامی به ما ارسال کند.

سفر طولانی

ناسا برنامه ریزی کرده بود که دو کاوشگر ویجر از سیارات مشتری، زحل و پلوتو می گذرد و دو کاوشگر دیگر از مشتری، اورانوس و نپتون می گذرند. به دلیل مشکلات مالی مجبور شدند برنامه هایشان را تغییر دهند اما با این حال، ناسا با فرستادن دو کاوشگر ویجر به فضا سود بسیاری کرد. ویجر ۲ از سیارات مشتری، زحل، اورانوس و نپتون گذر کرد. در حالی که ویجر ۱ تنها بر روی سیارات مشتری و زحل تمرکز کرده بود.

اینکه ویجر ۱ از منظومه شمسی بیرون آمد، ناسا تصمیم گرفت دو برنامه بر روی کاوشگر تنظیم کند. در بخش صدا، موزیک های چانک بری را روی کاوشگر قرار دادند و همچنین یک سری گفت و گوهای عامیانه را به ۵۵ زبان دنیا در دیسک طلایی این کاوشگر قرار دادند. همچنین در روی صفحۀ ۱۲ اینچی طلایی اشکالی کشیده شده بود که نشان می داد خورشید ما در کجای آسمان است و ما در کجا قرار داریم و همچنین این کاوشگر چگونه کار می کند چرا که ممکن است موجودات فرازمینی در آینده این کاوشگر را پیدا کنند و بخواهند بفهمند که از کجا آمده است.

تصویربرداری از سیاره مشتری

کاوشگر ویجر ۱ بسیار نزدیک بود که از زمین نتواند خارج شود چرا که ۳.۵ ثانیه پیش از اتمام سوخت راکت از زمین خارج شد. اما پس از پرتاب با موفقیت توانست حتی از کاوشگر ویجر ۲ جلو بیافتد و از کمربند سیارکی را پیش از ویجر ۲ گذشت و اولین تصاویر از سیارۀ مشتری را گرفت و در سال ۱۹۷۸به زمین ارسال کرد.(هنگامی که ۳۰۵ میلیون کیلومتر از زمین فاصله داشت.)در ماه مارس سال ۱۹۷۹، چیزی که کارمندان ناسا را شگفت زده کرد این بود که کاوشگر ویجر ۱ دو قمر جدید بجز قمرهای گالیله ای(گانیمید، اروپا، آیو و کالیستو) از مشتری به نام های تبه و متیس،کشف کرد. همچنین این کاوشگر تصاویری از قمرهای گالیله ای به همراه قمر آمالتئا از مشتری نیز گرفت و اطلاعات زیادی به ما از آنها داد.

همانند کاوشگر پایونیر قبل از آن، هنگامی که کاوشگر ویجر قمرهای مشتری را عکس برداری می کرد به فعال بودن کوه آتشفشانی در قمر آیو و همچنین رنگ سطح این قمر، قرمز، زرد و قهوه ای رنگ بود. این رنگ ها نشان دهنده فعال بودن سطح قمر می باشد. علاوه بر این، تصاویر گرفته شده از سطح قمر اروپا نشان می دهد که قمر اروپا سطح صافی داشته که پر از خطوط تیره می باشد. کاوشگر ویجر ۱ در پنجم ماه مارس ۱۹۷۹ به نزدیک ترین فاصله از سیاره مشتری رسید طوری که به اندازه ی ۳۲۲ هزار کیلومتر از ابرهای سطح مشتری فاصله داشت و در آن زمان مسیرش را به سمت سیاره زحل تنظیم کرد.

حلقه های سیاره زحل و قمر هایش

دانشمندان به مدت ۱ سال منتظر ماندند تا تصاویری از سیاره زحل توسط این کاوشگر دریافت کنند. این کاوشگر هدفش تصویربرداری از حلقۀ F سیاره زحل بود که پیش از این توسط کاوشگر پایونیر ۱۱ کشف شده بود. دوربین کاوشگر پایونیر که رزولوشن بالایی داشت، توانست دو قمر این سیاره را به نام های پاندورا و پرومتئوس کشف کند که در حلقه F در حال گردش بودند. همچنین حلقۀ دیگر زحل را که اطلس نام دارد و با حرف G نمایش می دهند و همچنین از حلقه های دیگر زحل نیز عکس برداری نمود.

قمر تیتان برای دانشمندان کمی مرموز بود. تصاویر گرفته شده از این قمر نشان می داد که یک لایه ضخیم نارنجی رنگ در سطح این قمر وجود دارد اما سوال اینجا بود که در زیر این لایه چیست؟ تا اواسط سال ۲۰۰۰ که کاوشگر هویگنس به سطح قمر تیتان فرستاده شد، این سوال در هاله ای از ابهام بود. هنگامی که این ماموریت کاوشگر ویجر به اتمام رسید، این کاوشگر سفرش را به بیرون از منظومه شمسی ادامه داد.

ورود به فضای میان ستاره ای

کاوشگر ویجر ۱ در ماه آگوست سال ۲۰۱۲ پا به فضای میان ستاره ای گذاشت. این خبر زمانی بدست عموم رسید که شاخه ی جدیدی در رابطه با این موضوع در علم به وجود آمد. نتایج زمانی به دست ما رسید که کاوشگر ویجر در حال ثبت شراره های خورشیدی با استفاده از دستگاه امواج پلاسما در نهم ماه آوریل و بیست و دوم ماه می سال ۲۰۱۳ بود. شراره های خورشیدی الکترون های اطراف کاوشگر را دچار ارتعاش می کردند.

محققان از طریق بررسی نوسانات الکترون ها، به چگالی بیشتر آنها در اطراف کاوشگر نسبت به بخش هلیوسفر(مکان هایی در اطراف خورشید) خورشید پی بردند. این مسئله کمی تناقض ایجاد می کند؛ چگالی الکترون در فضای میان ستاره ای بیش از اطراف خورشید است! البته محققان تاکید کردند که در اعماق فضای میان ستاره ای، چگالی الکترون کمتر از اطراف زمین می باشد. سپس محققان با بررسی دوباره  داده های گرفته شده از کاوشگر ویجر ۱ را مورد بررسی قرار دادند که ذرات مربوط به نقاط میان ستاره ای میباشند.

داده های جدیدتر ماموریت ۱۰۰۰ نمونه از این ذرات و همچنین افزایش تابش های کیهانی از فضای میان ستاره ای(۱۸.۱۱ میلیارد کیلومتر از خورشید یا ۱۲۱ واحد نجومی یا همان فاصلۀ زمین تا خورشید) را به ما نشان دادند. در ماه می ۲۰۱۷ کاوشگر ویجر ۱ در فاصلۀ حدود ۱۳۷.۸ واحد نجومی از ما فاصله خواهد داشت که ۲۰.۶ میلیارد کیلومتر است.

ترجمه: امیر علی توجه/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: space.com

پاسخ دادن به مجید لغو پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

1 دیدگاه