بیگ بنگ: سحابی رتیل که 30 Doradus نیز نامیده می شود بیش از 1000 سال نوری قطر دارد و یک منطقه تشکیل ستارۀ غول‌پیکر درون ابر ماژلانی بزرگ(یک کهکشان کوتوله در اطراف راه شیری) است.

این کهکشان که حدود 180 هزار سال نوری با زمین فاصله دارد بزرگترین و خشن‌ترین منطقۀ تشکیل ستاره در کل گروه محلی کهکشان‌هاست. این بندپای کیهانی در این نمای حیرت‌آور متشکل از اتم‌های هیدروژن یونیزه شده است که در مرکز عکس دیده می شوند. درون سحابی رتیل(NGC 2070)، تابش شدید، بادهای ستاره‌ای و شوک‌های ابرنواختری از خوشۀ جوان مرکزی ِ ستاره‌های پرجرم بنام R136 انرژی درخشش را تامین کرده و رشته‌های عنکبوت مانند را شکل می دهند. در اطراف رتیل مناطق تشکیل ستارۀ دیگری وجود دارند که شامل خوشه‌های ستاره‌ای جوان، رشته‌ها و ابرهای حباب مانند ترکیده شده، هستند. همچنین این نما شامل محل نزدیکترین ابرنواختر مدرن(SN 1987A) نیز میباشد.

این میدان دید غنی به اندازۀ 1 درجه یا دو ماه کامل در آسمان وسعت دارد و در صورت فلکی جنوبی ماهی زرین واقع شده است. نکتۀ جالب این است که اگر سحابی رتیل مثلا 1500 سال نوری نزدیکتر بود، مثل سحابی تشکیل ستارۀ جبار، نیمی از آسمان زمین را اشغال می کرد.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: apod