تازه‌ترين دستاوردها در كيهان‌شناسي نشان مي‌دهد كه جهان ما فقط يكي از ميلياردها جهان ممكن است.
آلبرت اينشتين فيزيك‌دان برجسته قرن بيستم، براي بيان موضوع‌هاي عجيب‌ و غريب، روش خاص خودش را داشت. او مي‌گفت: «خيلي دوست دارم بدانم كه آيا پروردگار براي آفرينش جهان ما انتخابي در دست داشت يا خير»
شايد اين گفته در نگاه خيلي‌ها، كفرآميز به‌نظر برسد، اما منظور اينشتين در واقع اين است كه آيا جهان ما تنها جهاني است كه خلق شده است؟
خيلي‌ها تا كلمه خدا را مي‌شنوند، تصور مي‌كنند كه با فلسفه يا الهيت سروكار دارند، در حالي‌كه سوال اينشتين ابداً به الهيت مربوط نبود. او مي‌خواست بداند كه آيا قوانين فيزيك لزوماً به وجود جهاني يكتا دلالت مي‌كنند (منظور جهان خودمان با تمام كهكشان‌ها، ستارگان و سياراتش) يا اينكه مي‌توان جهان‌هاي متعددي با ويژگي‌هاي بسيار متفاوت داشت؟ و اگر چنين است، آيا حقيقت باشكوه جهان خودمان كه به كمك تلسكوپ‌هاي بزرگ و توانمند و شتاب‌دهنده‌هاي عظيم، به درك آن دست يافته‌ايم، حاصل فرآيندي تصادفي است؟ آيا تمام اين ويژگي‌هاي اين جهان زيبا تنها يك انتخاب تصادفي از ميان فهرستي بي‌انتها از خصوصيات ممكن جهان‌هاي متعدد است؟ آيا واقعاً توضيحي براي اين سوال نيست كه چرا ما به اين شكل وجود داريم؟

در روزگار اينشتين احتمال اينكه جهان ما مي‌توانست جور ديگري باشد، خيلي دور از ذهن بود. اما در چند دهه اخير، اين سوال از مرزهاي ممنوعه به جريان اصلي تحقيقات فيزيك وارد شده و فيزيك‌دانان به‌جاي آنكه تصور كنند جهان ما مي‌توانست چه ويژگي‌هايي داشته باشد، از سه روش كاملاً مستقل به اين نتيجه رسيده‌اند كه احتمالاً جهان‌هاي مجزاي ديگري نيز وجود دارند كه اغلب از ذراتي كاملاً متفاوتي تشكيل شده‌اند و نيروهاي متفاوتي بر آنها حكم‌فرماني مي‌كنند.
و از همه جالب‌تر اينكه تمام اين جهان‌ها، ابركيهاني بي‌كران را پركرده‌اند.
اين ايده كه جزء تحيربرانگيزترين ايده‌هايي است كه طي چند دهه اخير از ذهن فيزيك‌دانان برخاسته، چندجهاني (Multiverse) نام دارد و دنياي فيزيك را به دو جبهه تقسيم كرده:
آنهايي كه احتمال مي‌دهند چندجهاني همان مرحله بعدي درك ما از واقعيت است و آنهايي كه چندجهاني را چرت و پرت محض مي‌دانند.
براي پاسخ به اين سوالات در چند روز آينده همراه ما باشيد.

ادامه دارد

منبع: ماهنامه دانستني‌ها، شماره 59