بیگ بنگ: تیمی از محققان دانشگاه بریستول که در حال تحقیق روی فسیل زنده “سوسمار پل‌دماغی” یا “توآتارا” هستند راهی جدید برای اندازه‌گیری‌ نرخ فرگشت یا تکامل این موجودات مرموز یافته و به نظریه “فسیل‌های زنده” داروین اعتبار بخشیدند.

به گزارش بیگ بنگ، توآتارا حیوانی شبیه مارمولک و نسبتا بزرگ است که زمانی در جزایر اصلی زلاندنو می زیست و هم‌اکنون با فعالیت‌های انسانها به جزایر دور از ساحل و کوچکتر رانده شده است. توآتاراها مارمولک نیستند، اگرچه با آنها اجداد مشترکی از حدود 240 میلیون سال پیش دارند، و در تمام این زمان به عنوان خط های تکاملی مستقلی رشد نموده‌اند.

در این تحقیق، محققان استخوان‌های فک همه بستگان فسیل شده توآتارای زنده را اندازه‌گیری نموده و به عنوان شواهدی برای سازگاری غذایی مورد مقایسه قرار دادند. آنها همچنین سرعت تکامل مورفولوژیکی در توآتارای زنده و بستگان فسیلی منقرض شده‌اش را بررسی نمودند. این پژوهش دو نکته کلیدی را تصدیق می کند: همانطور که انتظار میرفت توآتارا تکامل بسیار آرامی نشان داده است، و نکته مهمتر اینکه، آناتومی آن بسیار محافظه کار است. جورج هِرِرا-فلورِس مؤلف اصلی و دانشجوی مقطع دکترا، می‌گوید: «بستگان فسیلی توآتارا گیاهخواران و حتی گونه های آبی را شامل می شدند، و بسیار متنوع تر از امروزه بودند. ما دریافتیم که توآتارای زنده بیشترین اشتراک را با قدیمی ترین بستگان خود از دوره تریاس دارد.»

وقتی چارلز داروین عبارت “فسیل های زنده” را در سال 1859 ابداع کرد، به گونه های زنده ای فکر می کرد که کاملا مشابه اجدادشان از میلیون ها سال پیش هستند. توجیه او چنین بود که این گونه ها قسمت های کوچکی از جهان را اشغال کرده، از رقابت گریخته، و در نتیجه تغییر نکرده اند. مؤلف همکار، دکتر تام استابز گفت: « تعریف داروین یک تعریف قابل آزمایش نبود. با استفاده از روش های عددی مدرن، ما هم‌اکنون نشان داده ایم که فسیل های زنده می بایست معمولا نرخ فرگشت پایینی در مقایسه با بستگان خود داشته باشند.»

مایک بنتون، پروفسور دیرینه شناسی مهره دارن و رئیس دانشکده علوم زیستی دانشگاه بریستول و همکار مؤلف در این پژوهش گفت: «بسیاری از زیست شناسان به عبارت “فسیل های زنده” علاقه ای ندارند، به دلیل اینکه می گویند ابهام بسیاری دارد. اما، ما یک روش محاسباتی و روشن برای اندازه گیری نرخ تکامل ارائه نموده‌ایم. مهمتر از این، ما واقعیت دومی در مورد توآتارا را کشف نمودیم: انطباق او در میان همه بستگان فسیلی‌اش مرکزی است. ما می توانیم به صورت عددی نشان دهیم که توآتارا محافظه کار بوده و کاملا شبیه بستگانش از بیش از 200 میلیون سال پیش است.» پروفسور بنتون گفت: « ما هم اکنون یک آزمایش عددی از چیزی که یک فسیل زنده است، و چیزی که نیست در اختیار داریم. مهمتر از آن اینکه، این آزمایش ها می توانند روی نمونه های کلاسیک دیگری نیز اجرا شوند.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Palaeontology منتشر شده است.

ترجمه: معصومه رحیمی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: sciencedaily.com