بیگ بنگ: دانشمندان با بررسی فسیل یک انسان‌تبار که حدود دو میلیون سال پیش می‌زیست، دریافتند که همچون انسان می‌توانست روی دو پا راه برود و مثل یک میمون نیز از بلندی‌ها بالا می‌رفت.

به گزارش بیگ بنگ، زمانی که اجداد پستاندار ما شروع به ایستاده راه رفتن کردند، این همان لحظه‌‌ی تبدیل شدن به انسان در امتداد جادۀ پر پیچ و خم تکامل(فرگشت) بود. در واقع این همان ویژگی است که محققان از آن برای تشخیص انسان‌تباران از سایر میمون‌ها استفاده می‌کنند. اگرچه علت وقوع آن همچنان یک رازِ جالب باقی مانده است.

حدود دو میلیون سال پیش، ما کاملاً روی دوپا ایستادیم، اما مراحل زیادی را طی کردیم. برخی از این مراحل هنوز در سوابق فسیلی ما یافت نشده‌اند، اما بتازگی محققان بقایای یک “استرالوپیتکوس” ماده بنام Issa (ایسا) را تجزیه و تحلیل کرده و به نتایج دیگری دست پیدا کرده است.

“لی برگر” دیرینه‌انسان‌شناس دانشگاه ویت واترسرند در آفریقای‌جنوبی می‌گوید: «”ایسا” تا حدودی شبیه انسان راه می‌رفت، اما می‌توانست مانند میمون از بلندی‌ها بالا برود.» برای راه رفتن و ایستادن به صورت عمودی، سیستم اسکلتی پستانداران نخستین باید تا حد زیادی تغییر جهت پیدا می‌کرد – از پاها گرفته تا مفاصل زانو و ستون فقرات.

قسمت تحتانی ستون فقرات انسان برخلاف میمون‌ها و بوزینه‌های دیگر، به سمت داخل خمیده شده است. این انحنای متمایز، به نام لوردوز، به ما کمک می‌کند تا وزن قسمت فوقانی بدن خود را تحمل کنیم. در سال 2008، فسیل یک “استرالوپیتکوس سدیبا” ماده‌ و بالغ دو میلیون ساله در مالاپا، آفریقای جنوبی کشف شد. تکه‌های گم‌ شده باعث شدند که مشخص نشود آیا او دارای انحنای مستقیم در ستون فقراتش است یا انحنای مدرن.

“اسکات ویلیامز”، مورفولوژیست تکاملی از دانشگاه نیویورک گفت: «مهره‌های کمری به ندرت در سوابق فسیلی انسان‌تباران یافت می‌شود. ساختار استخوانی انگشتان “ایسا” نشان می‌دهد که او برای زندگی بر روی درختان مناسب بوده است (اورانگوتان‌ها نیز دارای همین ویژگی‌ها هستند) و همچنین از مفصل پای بسیار انعطاف‌پذیری برخوردار بوده که برای صعود عمودی مفید می‌باشد.

تحلیل‌های دندانی نشان می‌دهد که رژیم غذایی “ایسا” احتمالاً مانند شامپانزه‌های ساوانا سرشار از میوه و برگ بود که باز هم نشان دهندۀ زندگی درختی است. با این حال، زاویه‌ی اتصال استخوان ران او به مفصل زانو حاکی از آن است که او قادر به ایستادن نیز بوده است.

در سال 2015، دو فسیل دیگر از مهره‌های پایین ستون فقرات کشف شد که کاملاً با بقیه بقایای “ایسا” مطابقت داشتند. بازسازی‌هایی که با استفاده از میکروسی‌تی اسکن فسیل‌ها انجام شده بتازگی تایید کردند که گونه‌ی او واقعاً ستون فقرات خمیده‌ای داشته است – این شواهد به طور قطعی نشان می‌دهد که او حداقل می‌توانست روی دو پا بایستد و راه برود. “برگر” افزود: «این مهره‌ها عملاً قسمت پایین کمر قرار دارند و بهترین فسیلِ ناحیه‌ی پایین کمرِ انسان‌تباران در “ایسا” کشف شده است».

این کشف، همراه با تأیید سایر مهره‌های فسیلی یافت شدۀ متعلق به “ایسا” ، نشان می‌دهد که او و همنوعانش چیزی بین انسان‌های مدرن‌تر و میمون‌های بزرگ(great apes) بودند. آنها «لوردوز» داشتند، اما مهره‌های آنها همچنین فرآیندهای دنده‌ای طولانی را حفظ کرده‌اند – یعنی همان فضای اتصال ماهیچه‌ای برای کمک به صعود قدرتمند.

محققان در بیانیه‌ای اعلام کردند که ستون فقراتِ یافت شده به ما نشان می‌دهد که “ایسا” مثل بسیاری از میمون‌ها می‌توانست با استفاده از اندام‌های فوقانی خود از بلندی‌ها بالا رود، همچنین او قادر بود به خوبی روی دو پا راه برود.» تحلیل قبلی روی دست‌های “ایسا” نیز نشان داد که او واسطه‌ای بین میمون‌ها و انسان‌ها است.

این موضوع هنوز بررسی نشده است که «ایسا» چه جایگاهی در شجره‌نامه خانوادگی ما دارد – آیا آنها یک بن‌بست بودند یا یک جد مستقیم؟ صرف نظر از این مسئله، محققان گمان می‌کنند که یافته‌های آنها حتی ممکن است به ما در درک بهتر فیزیولوژی خودمان کمک کند.

این تیم در مقاله‌ی خود نوشته: «کمر ما مستعد آسیب و درد ناشی از طرز ایستادن، بارداری و ورزش (یا عدم وجود آنها) است. بنابراین، درک چگونگی تکامل کمر ممکن است به ما کمک کند تا یاد بگیریم که چگونه از صدمات جلوگیری کنیم و کمر سالمی داشته باشیم.» تحقیقات آنها در مجله eLife منتشر شده است.

ترجمه: سحر الله‌وردی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: sciencealert.com