بیگ بنگ: مدتی از کشف شبیه‌ترین سیاره جهان به زمین نگذشته بود که نزدیک‌ترین سیاره سنگی به زمین نیز توسط تلسکوپ اسپیتزر کشف شد، اما آیا انسان هرگز قادر به سفر به این جهان‌های جدید و اقامت در آنها خواهد بود؟
براساس گزارش NBC به نقل از همشهری، اگر چه هر روز به تعداد سیاره‌های کشف شده شبیه به زمین افزوده می‌شود، و شاید این سیاره‌ها برای ماموریت‌های بعدی ناسا یا دیگر آژانس‌های فضایی در جهان مقصدی وسوسه انگیز باشد، اما بسیار بعید به نظر می‌آید که بشر هرگز بتواند به سیاره جدید کپلر، کپلر 452b قدم بگذارد، زیرا برای رسیدن به این سیاره باید ۱۴۰۰ سال با سرعت نور سفر کنید.
سیاره دیگر که عنوان نزدیک‌ترین سیاره سنگی به زمین را به خود اختصاص داده‌است، و HD 219134b نام دارد نیز به تازگی توسط ناسا کشف شده و در فاصله ۲۱ سال نوری از زمین قرار دارد. آنچه باعث شده کپلر 452b بیشتر مورد توجه قرار گیرد تا حدی که آن را زمین شماره دو بنامند، این است که این سیاره در منطقه قابل سکونت از مدار ستاره‌اش واقع شده‌است، به این معنی که میزان دما در سطح این سیاره به اندازه‌ای است که امکان وجود آب به شکل مایع در آن وجود دارد. سیاره دیگر، HD 219134b در مقابل به اندازه‌ای به خورشیدش نزدیک است که آب نمی‌تواند در سطح آن باقی بماند. دانشمندان احتمال می دهند که سیاره جدید کپلر سیاره‌ای سنگی باشد که از اتمسفری ضخیم برخوردار است و شاید بهترین کاندیدایی باشد که ناسا تاکنون برای پشتیبانی از حیات و نسل بشر یافته است.
۱۴۰۰ سال نوری چقدر دور است؟
سفر به سیاره کپلر 452b به کمک فضاپیمایی که سریعتر از نور حرکت می‌کند، ۱۶ ماه زمان خواهد برد. با این همه حرکت با سرعتی بیشتر از سرعت نور تاکنون غیرممکن بوده است. از این رو با توجه به تکنولوژی‌هایی که بشر امروز در اختیاز دارد، سفر به این سیاره به اندازه‌ای طولانی خواهد شد که ممکن است تا پیش از پایان این سفر نوع حیات در زمین دچار تحولی بزرگ شده باشد.
به گفته جفری بنت اخترشناس و نویسنده، فضاپیمای افق‌های نو ناسا که به تازگی تصاویری خارق‌العاده از پلوتو به زمین ارسال کرده است، برای سفر به فاصله یک سال نوری، به ۲۰ هزار سال زمان نیاز دارد. با چنین سرعتی، افق‌های نو در حدود ۲۸ میلیون سال دیگر به سیاره کپلر 452b خواهد رسید. لوسی، بقایای به جا مانده از یکی از اعضای انسان‌های اولیه از نسل Australopithecus afarensis در حدود ۳.۲ میلیون سال پیش زندگی می‌کرده است، از این رو تصور اینکه نسل بشر زمانی که فضاپیمای پرتاب شده به سوی کپلر 452b به مقصد برسد، تا چه اندازه دچار تحول شده چندان دور از ذهن نیست. پیشرفت بیشتر تکنولوژی می‌تواند مدت چنین سفر را کاهش دهد، اما هر اندازه نیز که پیشرفته باشیم، سفر به این سیاره باز هم به نظر غیرممکن می‌آید.
نیاز به سرعت
موتور برقی یونی مدارگرد سپیده دم(Dawn) ناسا نسبت به موتورهای رانشی شیمیایی فضاپیماهای قدیمی از کارایی بالاتری برخوردار است. ناسا در جستجوی راهکاری برای بهبود این موتور یونی، موتور NEXT را طراحی کرده است که می‌تواند فضاپیماهای آینده را با سرعت ۱۴۴ هزار و ۸۴۱ کیلومتر بر ساعت به پرواز در آورد، در مقایسه بهتر است بدانید سرعت فضاپیمای داون ۱۵ هزار و ۴۴۹ کیلومتر بر ساعت است. شاید این سرعت به نظر باورنکردنی بیاید، اما براساس محاسبات بنت، با این سرعت نیز سفر به کپلر 452b به ۱۰.۵ میلیون سال زمان نیاز خواهد‌داشت.
در سال ۱۹۵۸ فیزیکدانی به نام فریمن دایسون ایده‌ای به نام پروژه اوریون را مطرح کرد که در آن از انفجارهای اتمی برای حرکت دادن فضاپیمایی غول‌پیکر با سرعتی پنج درصد سرعت نور استفاده می‌شد. به گفته بنت، فضاپیمایی چنین سریع نیز از رسیدن به موقع به سیاره کپلر عاجز است زیرا با چنین سرعتی نیز این سفر ۲۸ هزار سال طول خواهد‌کشید و قطعا متعقاعد کردن انسان‌ها برای تن در دادن به چنین سفر طولانی که مدت آن از تاریخ تمدن بشر نیز بیشتر است، کار ساده‌ای نخواهد بود. شاید اگر بشر به موتورهای پادماده دسترسی داشت شانس سفرش به زمین شماره دو بیشتر می‌شد. پاد ماده ماده‌ای با بار الکتریکی وارونه است، برای مثال آنتی‌پروتون، پروتونی است که بار الکتریکی منفی دارد. زمانی که پاد ماده و ماده با هم برخورد می‌کنند،انرژی زیادی از آنها آزاد می‌شود، انرژی که به صورت تئوری می‌تواند نیروی مورد نیاز یک موتور راکت را تامین کند.
به گفته ناسا، ساخت یک میلیگرم پادماده در یک مرکز برخورد دهنده ذره‌ای هزینه‌ای برابر ۱۰۰ میلیارد دلار خواهد داشت، این در حالی است که راکتی که موتور پادماده‌ای داشته باشد، برای حرکت کردن به چندین تن پاد ماده نیاز خواهد داشت تا بتواند انرژی آزاد شده از واکنش ماده/پادماده را ذخیره و بهره‌برداری کند. اگر بتوان مشکلات مالی در مسیر تولید پادماده را بر طرف ساخت، می‌توان به این موضوع فکر کرد که یک موتور پاد ماده می‌تواند با سرعتی برابر ۷۰ درصد از سرعت نور حرکت کند، که در این صورت نیز فضاپیما پس از دو هزار سال به کپلر 452b می‌رسد، ۲۰۰۰ سال پیش دورانی است که امپراطوری رم در جهان مشغول حکمرانی بود.
سفر دشوار یا غیرممکن؟
به گفته چارلز لیو فیزیک اخترشناس موزه تاریخ طبیعی آمریکا برای رسیدن به زمین شماره دو باید فضاپیمایی با گنجایش ۱۰۰ نفر در اختیار داشت تا تنوعی از نژاد‌ها را به همراه خود به سیاره جدید انتقال دهد، و از سویی دیگر باید منبع کافی انرژی برای پشتیبانی از مسافران و از نسل‌های آینده آنها نیز وجود داشته‌باشد. ساکنان این فضاپیما باید از محافظ تشعشعات کیهانی و خورشیدی برخوردار باشد و از ابرنواخترها دور بمانند، انفجارهای کیهانی که هر پرتو نوری آنها برابر ۱۰ میلیارد سال تابش نور خورشید است.
چنین فضاپیمایی همچنین باید توانایی مقابله با غبارهای میان ستاره‌ای را نیز داشته باشد، غبارهایی که می‌توانند بدنه فضاپیما را در طول دو هزار سال سفر نابود کنند. تنها نکته مثبت سفر با سرعت بسیار بسیار بالا این است که زمان برای مسافر این فضاپیما بسیار کندتر از فردی خواهد گذشت که در زمین مانده‌اند، در واقع طول سفر فضاپیمایی که با ۷۰ درصد از سرعت نور حرکت می‌کند، در زمین دو هزار سال خواهد بود اما این سفر بر فضاپیما ۱۴۲۸ سال خواهد گذشت.
سفر با سرعتی تقریبا برابر با نور نیز طول این سفر را کاهش چندانی نخواهد داد و آن را به ۱۴۰۰ سال زمین خواهد رسانید، اما مسافران فضاپیما تنها یک ماه پیر می‌شوند. شاید اکنون درحال فکرکردن به کرم‌چاله‌های فیلم میان‌ستاره‌ای به عنوان راه‌حلی برای سفر به کپلر 452b باشید، اما استن اودنوالد اخترشناس می‌گوید چنین چیزی غیرممکن است، زیرا به گفته وی کرمچاله‌ها، اگر وجود داشته باشند،تنها در حین وقوع رویداد‌هایی شبیه به بیگ بنگ و یا انفجار یک ستاره ایجاد خواهند‌شد.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: nbcnews
لینک کوتاه نوشته : https://bigbangpage.com/?p=33074
(۲۶ نفر , میانگین : ۴,۸۱ از ۵)
رابطه بین زمان و جاذبه خیلی پیچیده است هر چه جرم یک جسم بیشتر باشد زمان در آن کند تر رخ می دهد . مطالعات بیشتر در ذرات ریز اتمی مانند بوزن هیگز که باعث جرم دار شدن ماده می شود. کلید دست یابی انسان به سفر های بین ستاره ای و شناخت جهان هستی است .
فاصله ها و اندازه های کیهانی واقعا سرسام آور و وحشتناکه
من مطمنم که تا چندین سال آینده بشردستگاه پرتال رو میسازه ودیگه نیازی به این انرژی های قدیمی نیست .
مصلا دو نقطه از فضا رو نشونه میگیرن که هر وسیله ای از یک طرف پرتال وارد بشه از اون نقطه دیگه بیرون بیاد .
با این اکتشافاتی که دنیا داشته اصلا فکر نکنید بعید و تخیلیه .
پس فکر کردن در باره کرم چاله ها بیفایده است
بهتره که دانشمندا دنبال همون کرم چاله یا ریسمانهای کیهانیشون بگردند تا اینکه به فکر ساخت فضاپیما بشند که بیش از سرعت نور بره .اگه هم همجین فضاپیمایی ساخته بشه برای اونایی که سوار فضاپیما هستند شاید چند روز بشتر طول نکشه ولی برای زمینیها میلیونها سال طول میکشه
به نظر من بهتره بشر به دنبال وسایلی مثل ماشین وارپ باشه چون سفر از طریق کرم چاله و سیاه چاله حتی اگه رویا هم نباشه بسیار خطرناکه . در ضمن ممکنه نزدیک ترین کرم چاله به زمین فاصله ی خیلی زیادی از ما داشته باشه . ضمنا اگه واقعا کرم چاله یک میانبر باشه آیا می تونیم بفهمیم که بعد از عبور از این میانبر از کجا سر در خواهیم آورد ؟ آن هم در فضای بی کران ؟ در میان بی نهایت دنیای مختلف ؟ به نظر من که استفاده از کرم چاله ها مسخره ترین راه هست .
انسان های تمام سیارات زمین مانند ، از جمله خود زمین و یا کپلر ، قطعا باید به دنبال وسایلی مثل ماشین وارپ باشن تا بتونن محدودیت ها رو کنار بزنن و ثابت کنن که شکستن دیوار نوری غیر ممکن نیست .