دانشمندان اكنون با بررسي تصاوير به ثبت رسيده از اين پديده مي‌گويند توده ايجاد شده وسعتي برابر هزار كيلومتر داشته و بزرگترين توده‌اي است كه تاكنون روي مريخ مشاهده شده‌ است. يكي از نظريه‌هاي ارائه شده بر اين اساس است كه توده يا هاله، تشكيل ابري از دي‌ اكسيد كربن و يا ذرات آب است. به گفته گارسيا مانوز، وجود ابرها در مريخ امري تاييد شده‌ است، اما ابري با چنين ابعادی در اين ارتفاع، نبايد وجود داشته‌ باشد زيرا در اين منطقه اتمسفر بسيار رقيق است؛ از اين رو وجود توده‌اي ابر براي 10 روز در اين بخش از اتمسفر بسيار شگفت‌ انگيز است.

توضيح ديگر، نسخه‌اي مريخي از شفق قطبي است. به گفته گارسيا مانوز، مريخ سابقه شفق‌هاي قطبي را داشته‌ است، اما در اين مورد خاص، شدت درخشاني بسيار بالاتر از تمامي شفق‌هايي است كه تاكنون در اين منطقه و يا حتي بر روي زمين مشاهده شده‌ است. در واقع شدت اين شفق،‌ در صورتي كه شفق باشد، هزار بار بيشتر از قدرتمند‌ترين شفق‌هاي قطبي است كه تاكنون مشاهده شده‌ است. به گفته دانشمندان در صورتي كه يكي از اين دو نظريه اثبات شوند، اين به آن معني است كه درك دانشمندان از لايه‌هاي بالايي اتمسفر مريخ به كلي نادرست است و به تجديد نظر نياز دارد. نتایج این تحقیقات در مجله Nature  منتشر شده است.