بیگ بنگ: سرس جرم آسمانی ای می باشد که جایی بین سیاره مریخ و مشتری قرار دارد و از این جهت که بسیاری از سیارک ها و اجزای منظومه شمسی به آن شباهت دارند مهم می باشد، در طول میلیون ها سال در اثر برخوردهای، دیگر اجرام منظومه شمسی به سیاره کوتوله سرس دهانه های بزرگ آتشفشانی زیادی بر سطح آن به وجود آمده است.

ceres_planitiaA_3x_birdseyeview_lessshadow_final_lowres.0.0به گزارش بیگ بنگ، در مقاله ای که به تازگی توسط گروهی از محققان مؤسسه تحقیقاتی جنوب غربی (SwRI) در مجله نیچر منتشر شده بیان شد که تعداد دهانه های آتشفشانی که نظریه ها پیش بینی کرده اند و همینطور بزرگی این دهانه ها بر روی سرس مشاهده نشده است و این موضوع توجه محققانی که زمینه ی تحقیقشان بررسی این گونه اجرام می باشد را به خود جلب کرده، چرا که نظریه برخورد برای سیاره کوتوله سرس 10 تا 15 دهانه با قطر 402 کیلومتر و حداقل 40 دهانه با قطر 260 کیلومتر پیش بینی می کند در صورتی که مشاهدات این تیم با استفاده از فضاپیمای سپیده دم ناسا(Dawn) حاکی از تنها 16 دهانه آن هم با قطر حدود 100 کیلومتر می باشد و هیچ مشاهده ای دال بر وجود دهانه ای با قطر بیش از 281 کیلومتر نداشته اند.

سرس نزدیک به 4.5 میلیارد سال پیش و در زمانی شکل گیری گیری منظومه شمسی فرم گرفت و شکل گیری آن نتیجه به هم چسبیدن اجرام کوچکتر به دلیل نیروی گرانش می باشد. سیمون مارچی محقق ارشد مؤسسه SwRI که زمینه تحقیقاتش در حوزه سیارک ها و سیاره های سنگی می باشد می گوید: نظریه اصلی در مورد سرس این است که، سرس به عنوان سیارک کمربند اصلی در اثر تجمع باقی مانده سایر سیارک ها در این موقعیت شکل گرفته است. مارچی و گروهش هنگام بررسی توپوگرافی سراسری که از فضاپیمای سپیده دم بدست آمده بود متوجه شدند که مجموعه ای وسیع از دهانه های با قطر کم بر روی سرس وجود دارد با اینحال باز هم بزرگترین دهانه قطرش تنها به 278 کیلومتر می رسید، برای سرس مدل ها بسیار متنوع اند و تفاوت زیادی با دیگر سیارک ها دارد.

ncomms12257f2دانشمندان معتقدند دهانه ها می توانند به آرامی در طول سالیان متوالی به لایه های زیرین رفته باشند، ممکن است لایه هایی از یخ و دیگر مواد روی دهانه ها را پوشانده باشد اما این نظریه برای دهانه های بزرگ و عمیق نمی تواند صادق باشد. زمانی که فضاپیمای سپیده دم از وستا، سیارکی که تقریبا نصف اندازه سرس است تصویر برداری کرد، تصاویر حاکی از وجود دهانه های بسیار بزرگ بر سطح آن بود که قطر یکی از آنها به 482 کیلومتر می رسید و تقریبا یک سمت سیارک وستا را پوشانده بود، بر همین اساس مارچ می گویید از آنجا که وستا دو دهانه 400 کیلومتری دارد می توان با برون یابی به این نتیجه رسید که سرس باید شش، هفت یا حتی ده دهانه با قطر 400 کیلومتر داشته باشد، در صورتی که این چنین نمی باشد.

پس بر این اساس هیچ شکی نمی باشد که سرس زمانی این دهانه ها را دارا بوده و در طول دوره های زمانی آنها ناپدید شده اند حال با نگاهی دقیق تر محققان راه حلی را ارائه داده اند که می تواند این مسئله را حل کند و آن این است که سطوح صاف پهناوری روی سرس وجود دارند که اینها می توانند جایگاه همان دهانه های وسیع باشند. مرحله بعدی تحقیقات مارچی و همکارانش این است که بدانند چه چیزی باعث از بین رفتن این دهانه های بزرگ شده و اگر چنین اتفاقی برای سیاره کوتوله سرس رخ داده پس برای سایر سیارک ها نیز ممکن است رخ دهد، این تحقیق ممکن است به نتایج بسیار جالبی  دست یابد مبنی بر اینکه مدل جدیدی برای تکامل داخل منظومه شمسی، وجود دارد.

مترجم: امیرحسین یزدان پور / سایت علمی بیگ بنگ

منبع: discovermagazine.com

دیدگاهتان را بنویسید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

1 دیدگاه