دورترین ساخته دست بشر: فضاپیمای ویجر 1
- 5 اسفند 1400
- 8 دیدگاه
بیگ بنگ: ویجر 1 که در سال 1977 با موشک تیتان-قنطورس به فضا پرتاب شد، دورترین کاوشگری است که تاکنون به فضا پرتاب شده و هنوز هم با مرکز کنترل زمینی ارتباط دارد.
به گزارش بیگ بنگ، این کاوشگر هم اکنون بیش از 23 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و 21 ساعت و 35 دقیقه طول می‌کشد تا پیامش به زمین برسد. سوخت فضاپیمای ویجر، پلوتونیم ۲۳۸ است که گرمای حاصل از تجزیه مواد رادیواکتیو را به برق تبدیل می‌کند. ویجر 1 با مقدار سوخت باقیمانده می‌تواند تا 2025 فعال باشد.
ارتباط با ویجر 1 از طریق تلسکوپ‌های زمینی « شبکه فضایی عمیق» ناسا صورت می‌گیرد. این تلسکوپ ها در کالیفرنیا، مادرید و کانبرا قرار دارند. ویجر 1 هم‌اکنون در فضای میان ستاره‌ای قرار دارد و پس از اینکه ارتباطش با زمین قطع شود، دیگر نمی‌تواند هیچ داده‌ای از چنین مکان دوری به پایگاه زمینی بفرستد.
این کاوشگر دیسک گرامافونی زرینی را با خود حمل می‌کند که حاوی ۱۱۶ تصویر و چندین پیام صوتی به ۵۰ زبان گوناگون دنیا از جمله فارسی برای موجودات فرازمینی روی آن ضبط شده است. پیام فارسی ضبط شده در این دیسک شعری از سعدی میباشد: «بنی آدم اعضای یک پیکرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند – چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار»(این پیام را از اینجا دانلود کنید)
به گفته “کارل سیگن”: «این صفحه به صورت نمادین برای تمدنی پیشرفته و میان ستاره‌ای ارسال شده است. در واقع پرتاب این بطری در میان اقیانوس فضایی حرف‌های امیدوارکننده‌ای برای زندگی در این سیاره دارد.»
در عکس زیر، موقعیت مکانی فضاپیماهای ویجر ۱ و ویجر ۲ ناسا را در بیرون از هلیوسفر مشاهده می‌کنید؛ هلیوسفر به حباب محافظ ذرات و میدان‌های مغناطیسی گفته می‌شود که خورشید آن را پدید آورده است.
فضاپیماهای ویجر در اصل برای ارسال تصاویری از سیارات زحل و مشتری طراحی شده بودند، اما محاسبات دانشمندان ناسا نشان داد که این فضاپیماها در پایان وارد ناحیه ناشناخته و بیرونی منظومه شمسی خواهند شد. این کاوشگرها با کمک گرانش سیارات(روش قلاب سنگ گرانشی) به سرعت خود افزودند و همچنین مسیر حرکت خود را مشخص کردند.
جالب است بدانید فضاپیمای ویجر ۲ نیز هم اکنون ۱۹ میلیارد کیلومتر از زمین دور شده است و همچنان با مرکز کنترل زمینی در ارتباط است. چهل هزار سال بعد ویجر ۱ از فاصله 1.6 سال نوری ستاره‌ی AC+79 3888 گذر خواهد کرد و چهل هزار سال بعد نیز ویجر ۲ از فاصله‌ی ۱.۷ سال نوری ستاره‌ی Ross 248 عبور می‌کند.
سایت علمی بیگ بنگ / منابع: interstellar mission , voyager , NASA
(33 نفر , میانگین : 4,15 از 5)
چیزی که کنجکاو هستم بدونم اینه که آیا تابحال در مباحث علمی و درک نجوم و عملکرد آنها به شباهت کلی بین نوترون و پروتون ذره های داخل اتم ها با نوع رفتار گردشه سیارات و منظومه ها دقت کافی شده یا نه شخصا احساس میکنم انسان برای درک قوانین فیزیکی عالم باید به کوچیکترین مواد اتم ها و ریز اتم ها بپردازد چرا که رفتن به این سمت قابل دسترس تر از چیزی هست که در دوردست هاست طبیعی هم هست چون انسان توانایی برسی و درک گذشته و تاریخ را دارد و می‌توان چیزی که تجربه کرده تجزیه و تحلیل کند اما در مورد آینده فقط می‌شود حدس زد در این مورد هم شاید بتوان گفت با حرکت سفینه ویجر ها و پیشروی به سمت اعماق جهان بشر تجربه بدست میاورد اما مگر چقدر می‌شود پیش رفت؟
یک سوال ذهنمو به خودش مشغول کرده اگر ویچر 1 برای نمونه تا سال 2025 سوخت داره چطور میتونه 40 هزار سال دیگه به ستاره ای دیگه ای برسه؟!
با سرعتی که برای وویجر باقی مانده به ستاره ی Ross 248 میرسه چون همان موقع که سوخت هسته ای تمام شد متوقف نمیشه.
پیش روی در فضای خارج از منظومه با داخل منظومه خورشیدی فرق دارد منظور اینه که تا سال ۲۰۳۰ سفینه ویجر انرژی خواهد داشت که داده به مبدابفرستد و پس از خاموشی مطلق همچنان در فضا خود بخود پیش خواهد رفت عین افتادن سنگی از هواپیما به سمت زمین خواهد بود بااینکه سنگ خود انرژی نداره اما جازبه باعث کشیده شدن سنگ به سمت زمین خواهد شد البته شخصا با جازبه به شکلی که تعریف می‌شود مشکل دارم
وویجر ما اینجاییم ، اینجا خانه است
۴۰ هزااااااار سال…اینهمه تمدن بشر از زمان ثبت تاریخ با این همه پیچیدگی و گذر زمان گذشت و گذشت و گذشت تا به اینجا رسید نهایتا شده سه چهار هزار سال
چهل هزار سال دیگ تازه گذر میکنن از فاصله بسیار زیاد فک کنم صد و خورده ای هزار سال بکشه تا به یه منظومه دیگه برسن
اونموقع کی مردس کی زنده شاید تا اونموقع تغییرات اب و هوایی بمب اتم یا برخورد یه سیارک مارو نابود کرده باشه بعید میدونم تمدن بشر حتی تا صد سال اینده هم دوام بیاره..
مثل همیشه عالی بود
فقط سوال داشتم چطور ویجر ۱ در طول این همه سال با هیچ جسم فضایی یا قمری برخورد نکرده؟
درود به شما
فاصلۀ بین اجرام فضایی زیاد است و معمولا برخورد این چنینی بسیار نادر است. حتی در کمربند سیارکی که گروهی از سیارک‌ها قرار دارند، فاصلۀ این اجرام در اطراف هم بسیار زیاد است.