بیگ بنگ: این سیاره عظیم از هلیوم و هیدروژن ساخته شده، 318 برابر زمین است، نسبت به انرژی که از خورشید دریافت می کند، انرژی بیشتری رها می کند. توفانهای آن نیروهای پرفشاری هستند که هلیوم را به مایع تبدیل کرده و منجر به بارش بارانهای شدید و وزش بادهای سریع با سرعت زیادی می شوند، آیا با تمام این اوصاف می توان سوار بر سفینه ای فضایی از میان ابرهای مشتری عبور کرد و جان سالم به در برد؟

بر خلاف شهرت فریبنده « غول گازی » ، در زیر ابرهای سرخ رنگ سیاره مشتری هسته ای صخره ای و چگال وجود دارد که احتمالا 20 برابر زمین جرم دارد. بنابراین این هسته جامد سد راه هر سفینه ای خواهد بود که بخواهد مستقیما از سیاره عبور کند. اما حتی استفاده از مسیری انحرافی از میان ابرهای مشتری میتواند فاجعه آمیز باشد. بخش اعظم اطلاعات فعلی اخترشناسان از شرایط داخلی سیاره مشتری توسط کاوشگر گالیله بدست آمده است. این کاوشگر در ۱۸ اکتبر سال ۱۹۸۹، به سمت مشتری پرتاب شد و پس از 6 سال سفر فضایی در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به منظومه مشتری رسید و دقیق ترین عکسهای آن زمان را برای دانشمندان فرستاد. در دسامبر سال ۱۹۹۵ میلادی فضاپیمای گالیله کاوشگری را به درون جو مشتری فرستاد، این کاوشگر توانست تا عمق 150 کیلومتری آن نفوذ کرده و قبل از تبخیر شدن توانست برای اولین بار از جو مشتری نمونه برداری کند و داده های خود را به زمین ارسال کند.

فضاپیمای گالیله با تحلیل رفتن قدرت مانورش و همچنین به دلیل اتمام سوختش، این احتمال وجود داشت که تحت تاثیر جاذبه اقمار مشتری، به خصوص اروپا، به سوی آن کشیده شده و با آن برخورد کند. لذا دانشمندان بیم آن داشتند که در صورت بروز چنین برخوردی، سطح اروپا با موجودات میکروسکوپی که احتمالاً در فضاپیما وجود داشت آلوده شود و بر تحقیقات بعدی در مورد وجود حیات در این قمر مشتری اثر گذارد. به همین دلیل در روز ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۳ برای نابودی گالیله، این فضاپیما به اعماق اتمسفر مشتری ارسال کردند. به گفته ناسا، گالیله تا آخرین لحظات قبل از انهدام به ارسال تصویر به زمین ادامه داد، این کاوشگر موفق به نفوذ در لایه خارجی گازی مشتری تا فشار ۲۲ برابر فشار زمین شد. فضاپیمای گالیله که تا به امروز سخت‌ترین تلاش برای ورود به جو سیاره‌ای را انجام داده‌است دمایی دو برابر دمای سطح خورشید و نیرویی به اندازه ۲۳۰g یعنی ۲۳۰ برابر شتاب گرانشی در سطح زمین را هنگام نفوذ در مشتری تجربه کرد.

براساس یافته های دانشمندان ، هر سفینه ای که بخواهد از میان مشتری عبور کند با مشکلات زیر روبرو خواهد شد؛ نخست، سفینه باید از میان کمربند تشعشعی نابودگر تجهیزات الکترونیکی سیاره عبور کند؛ کمربندی که تا 300 هزار کیلومتری اطراف سیاره گسترده شده است. سپس با بادهای ویرانگری به سرعت 370 کیلومتر بر ساعت مواجه می شود که در جو سرشار از هیدروژن سیاره در حال وزیدن هستند. در 100 کیلومتر ابتدای جو مشتری دما به 150 درجه سانتی گراد خواهد رسید و اخترشناسان تخمین می زنند که در نزدیکی هسته، دما به 28 هزار درجه افزایش می یابد.

15 هزار کیلومتر پایین تر، بین جو سیاره و هسته داغ و صخره ای آن، احتمالا لایه ای داخلی از جنس هیدروژن فلزی مایع وجود دارد. این ماده فوق العاده رسانا تنها تحت فشار خرد کننده 300 میلیارد پاسکال امکان شکب گیری دارد. بنابراین به نظر می رسد اصولا بهتر است فکر عبور از کنار بزرگترین سیاره منظومه شمسی را از سر بیرون کنید.

مطالعه بیشتر در: Jupiter , Atmosphere of Jupiter , Galileo spacecraft , planets jupiter