آلن استرن، سربازرس افق های نو از بنیاد پژوهش جنوب غربی (SwRI) در بولدر کلرادو می گوید: «پلوتو دارد گوناگونی زمین‌چهرها و پیچیدگی فرآیندهایی را به ما نشان می دهد که با هر آنچه در منظومه ی خورشیدی دیده ایم رقابت می کند. اگر پیش از دیدار با پلوتو، یک هنرمند چنین شکلی را برای آن کشیده بود، من چه بسا آن را زیاده روی می دانستم، ولی پلوتو به راستی چنین است.»

این فضاپیما چند روزی است که روند یک ساله ی بارگذاری داده ها و تصاویر تازه اش را آغاز کرده است، عکس هایی که در همین چند روز دریافت شده، بخشی از سطح پلوتو که با وضوح ۴۰۰ متر در پیکسل را نشان می دهد بیش از دو برابر کرده. این تصاویر ویژگی های تازه و بسیار گوناگونی را آشکار می کنند، از تپه های شنی گرفته تا جریان های یخ نیتروژن که گویا از مناطق کوهستانی به درون دشت ها سرازیر شده اند، و حتی شبکه هایی از دره ها که چه بسا توسط جریان های مواد بر روی سطح پلوتو کَنده شده اند. این عکس ها همچنین مناطق گسترده ای با انبوه آشفته ی کوه ها را نشان می دهند که یاداور سطح از هم گسیخته ی اروپا، قمر یخ زده ی مشتری میباشد.

جف مور، رهبر گروه زمین شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری افق های نو (GGI) از مرکز پژوهشی ایمز ناسا در مافت فیلد کالیفرنیا می گوید: «سطح پلوتو دقیقا به پیچیدگی سطح مریخ است. انبوه آشفته ی کوه ها می توانند توده های غول پیکری از آب یخ زده و سفتی باشند که بر روی پهنه ی گسترده ای از ته‌نشست های چگال تر و نرم ترِ یخ نیتروژن در فلاته ی اسپوتنیک روان شده بوده اند.» این تصاویر تازه همچنین سطح هایی با بیشترین دهانه ی برخوردی – و بنابراین پیرترین سطح ها- که افق های نو تاکنون روی پلوتو دیده را در کنار جوان ترین و بی‌دهانه ترین دشت های یخ زده نشان می دهد. اینجا حتی چیزهایی دیده می شود که می توانند تَلماسه های بادزَده، یا شاید هم چیز دیگر باشند.

ویلیام مک کینان، یکی از دستیاران گروه GGI از دانشگاه سنت لوییس واشنگتن می گوید: «دیدن تل‌ماسه ها روی پلوتو -اگر این ها واقعا تل‌ماسه باشند- دیوانه کننده خواهد بود زیرا جو پلوتو امروزه بسیار تنُک است. پلوتو یا در گذشته جو چگال تر و کلفت تری داشته، یا فرآیندهایی در کار است که ما هنوز به آن ها پی نبرده ایم، این موضوعی سرگیجه آور است.»

یافته های این عکس ها به سطح پلوتو محدود نمی شود. نماهای بهتری از  قمرهای پلوتو، شارون، نیکس و هیدرا که دریافت شده و به زودی در تارنمای عکس های خام دوربین شناسایی برد بلند افق های نو (لوری، LORRI) منتشر خواهد شد، نشان می دهند که هر یک از این قمرها ویژگی هایی یگانه دارند و نیز نشان می دهند که شارون، قمر بزرگ پلوتو گذشته زمین‌شناختی پر درد و رنجی داشته است.

عکس هایی که این چند روزه به زمین رسیده همچنین نشان می دهند  که ریزگزد جوی سرتاسری پلوتو شمار لایه هایش بیشتر از چیزیست که دانشمندان پی برده بودند، و نیز این که این ریزگزد عملا یک پدیده ی شفقی به وجود می آورد که پس از غروب آفتاب، اندکی سطح شب آن را روشن می کند به گونه ای که این سطح های تاریک برای دوربین های حس‌مند افق های نو دیدار پذیر می شوند.

جان اسپنسر، از دیگر دستیاران رهبر گروه GGI از SwRI می گوید: «این نمای شفقی هدیه ای شگفت انگیز است که پلوتو به ما داده است. ما اکنون می توانیم سطح شناسی بخش هایی از پلوتو را بررسی کنیم که انتظارشان را نداشتیم.» فضاپیمای افق های نو اکنون حدود ۵ میلیارد کیلومتر از زمین، و بیش از ۶۹ میلیون کیلومتر از پلوتو دور شده، این فضاپیما سالم است و همه ی ابزارش به خوبی کار می کند.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: NASA / برگردان: ۱star-7skies