مارس 500 يكي از چند آزمايشي است كه در جهان براي آمادگي سفر به مريخ است كه سازمان فضايي روسيه اميد دارد در حدود 25 سال ديگر به سوي آن فضانورد بفرستد.

اين پروژه با اين اميد ايجاد شد كه اين ماموريت مجازي به مريخ به روان‌شناسان كمك كند تا تاثيرات روان‌شناختي يك ماموريت واقعي به مريخ را بفهمند.

شش خدمه مارس 500 در 520 روز كنار هم بودند و ماراتن تنهايي را با هم طي مي‌كردند. گروه ابتدا از راه مباحثه به اين نتيجه رسيد كه هيچ زني همراه نباشد ـ يك ضربه به آنهايي كه اميد داشتند نتايج تحقيق در مورد تنش جنسي را ببينند ـ سفر داخل مجموعه‌اي از لوله‌هاي آهني به هم پيوسته انجام گرفت كه در يك مكان تحقيقي محلي در نزديكي مسكو قرار گرفته بود و هر شركت‌كننده سه ميليون روبل (حدود 100 هزار دلار) دريافت كرد.

يافته‌هاي علمي درباره مسائل روان‌شناختي مسافران سفر مجازي به مريخ در قالب پروژه مارس 500 بتدريج اعلام مي‌شود. بعد از اتمام پروژه در سال گذشته كه اين خدمه در برابر دوربين‌هاي تلويزيوني و خبرنگاران با لبخند از سفينه مجازي‌شان بيرون آمدند، همه به موفقيت‌آميز بودن اين پروژه اشاره كردند و بررسي يافته‌هاي روان شناختي به فرصتي ديگر موكول شد.

چهار روز بعد از اتمام پروژه يك روان‌شناس روسي فاش كرد اين سفر براي شش مردي كه در يك فضاي نه‌چندان راحت و بسيار كوچك مجبور به زندگي با هم بودند، هميشه مشكل نبوده است. در شرايطي كه مسئول اين پروژه بلافاصله بعد از اتمام پروژه گفته بود هيچ كدام از اين شش نفر به بيماري يا مساله‌اي جسمي مبتلا نشد، گفته‌هاي سوفوروف، روان‌شناس روسي اين پروژه، براي بسياري از روان‌شناسان سازمان‌هاي فضايي و مسئولان آن شگفت‌انگيز و بهت‌آور بود. به گفته او در طول اين ماموريت، برخي خدمه به كساني كه وظايف بيشتر و مهم‌تري را عهده‌دار مي‌شدند و پيام‌هاي بيشتري از افراد محبوب زندگي‌شان دريافت مي‌كردند، حسادت مي‌كردند.

اين مشكل مشابه آن چيزي است كه سربازان جوان در ماه‌هاي نخست دور از خانه‌شان تجربه مي‌كنند. آنها در طول 520 روزي كه در سفينه مجازي‌شان قرار داشتند به دليل همين احساس برخي اوقات عصبي مي‌شدند.