بیگ بنگ: ستارهشناسان و دانشمندان ناسا به این نتیجه رسیدهاند که در ۵۰ سال آینده، شاهد تولد ابرنواختری و مرگ یک ستاره در کهکشان راه شیری، خواهیم بود و این پدیده با استفاده از تلسکوپ و اشعه مادون قرمز از زمین قابل رؤیت خواهد بود و پس از مدتها آرامش ۴۰۰ ساله کهکشان ما به پایان خواهد رسید.
طبق محاسبات و تحقیقات دانشمندان ناسا این نخستین باری است که تولد یک ابرنواختر، نحوه شکلگیری و مرگ یک ستاره رصد میشود. «جان هاپسون» از محققان ناسا درباره نحوه شکلگیری ابرنواخترها گفت: هنگامی که یک ستاره همه سوخت هستهای خود را مصرف میکند و هستهاش فرو میپاشد، انفجاری عظیم رخ میدهد و میلیونها ذره بنیادین در فضای گسترده کیهان پخش میشود و از این مرحله به بعد ابرنواختران شکل میگیرند.
پروفسور کریستوفر کوچانک استاد نجوم دانشگاه ایالتی اوهایو در خصوص این رویداد شگرف در کهکشان راه شیری گفت: تاکنون زایش ابرنواختران را تنها در سایر کهکشانها میتوانستیم با استفاده از تلسکوپهای قدرتمند مشاهده کنیم، اما این بار صد درصد مراحل شکلگیری ابرنواختر جدید را در کهکشان خودمان خواهیم دید. وی در ادامه افزود: فناوریهای جدید و گسترش علوم نجوم ما را قادر خواهد کرد با مطالعه رویدادهای جدید، به همان نسبت سطح علمی خود را افزایش دهیم. با استفاده از محاسبات دقیق و مدلهای کامپیوتری زمان وقوع این رویداد بزرگ پیشبینی شده و گروههای ویژه ستارهشناسان لحظه به لحظه وقوع آن را ثبت خواهند کرد.
انفجار ابرنواختری وقتی اتفاق میافتد که ستارهای سنگینتر از ۱.۴ برابر خورشید تمام سوخت هستهای موجود در هسته خود را مصرف کرده و به آخر عمرش برسد. در این مرحله، به دلیل عدم وجود فشار کافی داخلی، ستاره شروع به فروریزش میکند، برای وقوع یک انفجار ابرنواختری سرعت فروریزش باید بسیار زیاد باشد. فشار روی هسته ستاره سبب فشردگی آن میشود که در نتیجهٔ آن الکترونها و پروتونهای مجزا ترکیب شده و نوترونها را به وجود میآورند زیرا در آن فشار شدید تنها نوترونها میتوانند وجود داشته باشند. سرانجام بخش بیرونی ستاره با آزادسازی انرژی عظیمی معادل میلیاردها برابر درخشندگی خورشید منفجر میشود , تبدیل به سحابی ابرنواختری میشود. کیهانشناسان به کمک همین انفجارهای ابرنواختری توانستهاند برخی از دورترین اجرام عالم را شناسایی و همچنین نرخ انبساط عالم، وجود انرژی تاریک و سن عالم را اندازهگیری کنند.
اما آخرین انفجار ابرنواختری در کهکشان راهشیری که توسط مردم زمین مشاهده شده، ستاره کپلر بود. در یکی از شبهای سال ۱۶۰۴ مردم متوجه شدند که ستاره جدید و بسیار پرنوری در آسمان ظاهر شده است و به همین دلیل آن را ابرنواختر (ستاره جدید و پرنور) نامیدند. این ستاره برای مدتی با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود و به افتخار یوهانس کپلر که آن را به دقت رصد کرد، ستاره کپلر نام گرفت. اما از آن زمان تاکنون هیچ ابرنواختری در کهکشان راهشیری دیده نشده است.
Read More : http://www.dailygalaxy.com/my_weblog/2013/11/a-visible-milky-way-supernova-predicted-in-next-50-years.html
لینک کوتاه نوشته : https://bigbangpage.com/?p=5902
سلام ، من امشب چیزی شبیه همین چیزی که گفتید دیدم، ستاره ای پرنور و نارنجی رنگ دیدم که قبلا ندیده بودم بعد از چند دقیقه کمرنگ شد سپس ناپدید شد. امکان داره یک ابرنواختر باشه؟
من همیشه این سوال برام مطرح بوده که آیا جاذبه در سوپر نوا ها منفی میشود که با این وسعت مواد داخلی شان در فضا پخش میشود یعنی به جای جاذبه دافعه بوجود می آید؟و اینکه چرا سوپرنواها حرکت چرخشی ندارند آیا این بدان معناست که تولید انرژی دارای سقف محدودی درواحدزمان هست؟