چگونه در اطراف سیاهچاله ها امکان شکل گیری حیات وجود دارد؟

بیگ بنگ: احتمالا وقتی در فیلم «در میان ستارگان» از یک سیاهچاله به عنوان خورشید سرد برای سیاره میلر استفاده کردند، قصد داشتند پیامی را به مخاطبان برسانند. زیرا نتایج یک تحقیق جدید نشان می‌دهد، یک سیاهچاله با دمایی زیر صفر امکان وجود حیات در سیاراتی که به دورش می‌چرند را فراهم می‌کند؛ درست مانند کاری که خورشید داغ ِ ما با زمین می‌کند.

به گزارش بیگ بنگ به نقل از سرویس فناوری آنا، در واقع حیات برای فراهم‌سازی منبع انرژی به اختلاف دما نیاز دارد، و به این معناست که قوانین ترمودینامیک حاکم در سیاره ما می‌تواند معکوس شود. این پدیده توسط توماس اوپاترنی از دانشگاه الوماک واقع در جمهوری چک مدل‌سازی شده است. طبق گزارش «New Scientist»، برخی از سیاهچاله‌ها دمایی برابر با صفر دارند و بدین ترتیب می‌توانند به عنوان یک خورشید سرد عمل کنند. در حالی که دمای بقیه جهان هستی تقریبا ۲.۷ کلوین (منفی ۲۷۰ درجه سلسیوس) است.

اوپاتنری با توجه به این تفاوت دمایی محاسبه کرد که یک سیاره به اندازه زمین که به دور یک سیاهچاله با سایز خورشید می‌چرخد، قادر به دریافت ۹۰۰ وات انرژی است. این مقدار انرژی برای وجود حیات، حداقل برای یک برهه زمانی کوتاه، کافی است. اوپاتنری در این‌باره می‌گوید: « اکنون به یک سیاهچاله قدیمی که محیط اطرافش پاکسازی شده باشد و بیش از این تغذیه نمی‌شود، نیاز داریم».

مقدار انرژی در جهان اولیه که دمای زمینه ۳۰۰ کلوین (۲۷ درجه سلسیوس) بود، بسیار بیشتر از مقدار کنونی می‌شد. اوپانتری همچنین قصد داشت، چگونگی انتقال انرژی توسط سیاهچاله‌ای که در فیلم میان ستاره‌ای «غول‌آسا» نام داشت را نیز محاسبه کند. همین مقدار انرژی نیز برای تامین یک حیات پیچیده کافی است، هر چند در مقایسه با موجودیت جهان هستی بسیار کوتاه به نظر می‌آید. با این حال، بعید به نظر می‌رسد که این حیات زمان کافی برای فرگشت داشته باشد که بتوان این منبع قدرت را کشف کرد.

دانشمندان کشف کردند که اگر کشش گرانشی سیاهچاله گذر زمان در سیاره را کند و آهسته کند، این دنیای بیگانه به دمایی بالغ بر ۹۰۰ درجه سلسیوس می‌رسد. بر اساس گفته‌های آوی لوئب، از دانشگاه هاروارد، در حالی که وجود خورشید سرد یک سیاهچاله از نظر تئوری قابل قبول است، مشکلات زیادی سر راه این تئوری وجود دارد که تقریبا امکان رخ دادن آن را بعید می‌سازد. وی می‌گوید: «مشکل من این است که حفظ یک سیاهچاله تاریک بسیار دشوار است. بعضی از این سیاهچاله‌ها درخشان‌ترین منابع نور در جهان هستی به شمار می‌روند چراکه مواد داخل آنها می‌افتند. به عنوان مثال این پدیده در یک اختروش قابل مشاهده است».

اختروش یا کوازار یک هسته فعال به‌شدت نورانی و دوردست است که متعلق به مرکز یک کهکشان جوان است. وی در آخر اضافه می‌کند: «یک سیاهچاله باید در حالت ایزوله نگه داشته شود. در این میان سوالات دیگری نیز مطرح است از جمله اینکه آیا قرار گرفتن در کنار یک سیاهچاله محیط خوبی برای زندگی و حیات است؟ این موضوعی است که هیچ اطلاعی از آن نداریم». جزئیات بیشتر این پژوهش در arxiv.org منتشر شده است.