بیگ بنگ: ستاره‌شناسان عظیم‌ترین ابرخوشه‌ کهکشانی را کشف کردند. ابرخوشه کهکشانی تازه کشف ‌شده ایناستو(Einasto) نام دارد و وسعت آن ۳۶۰ میلیون سال نوری است. ابرخوشه ایناستو خانه ۲۶ کوادریلیون ستاره است.

کشف این ابرخوشه جدید به نام پروفسور “جان ایناستو” نام‌گذاری شده است که همواره در حوزه ابرخوشه‌ها پیشگام بوده و به تازگی تولد ۹۵ سالگی خود را در ۲۳ فوریه ۲۰۲۴ جشن گرفت.

وقتی نوبت به تجسم بزرگی چنین ساختارهایی می‌رسد، می‌توانید یک سکه متوسط را وسط یک زمین فوتبال تصور کنید. این سکه نشان‌دهنده کهکشان راه شیری است و زمین فوتبال نشانگر “ابرخوشه ایناستو” خواهد بود. ابرخوشه ایناستو حدود 3 میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارد. اندازه عظیم آن را می‌توان با این واقعیت درک کرد که اگر یک پرتو نور از یک انتهای این ابرخوشه حرکت کند، 360 میلیون سال طول می‌کشد تا به انتهای آن برسد.

موقعیت زمین در فضا موقعیتی نسبتاً آشنا با چرخش به دور یک ستاره متوسط است. ستاره ما یعنی خورشید به دور مرکز کهکشان ما در راه شیری می‌چرخد. اما از اینجا به بعد، داستان کمتر شناخته شده است. کهکشان راه شیری بخشی از ساختار بزرگتری به نام ابرخوشه لانیاکیا است که 520 میلیون سال نوری وسعت دارد.

ابرخوشه لانیاکیا یک ابرخوشه بسیار بزرگ است که خوشه سنبله و کهکشان راه شیری در آن قرار دارند. ابرخوشه لانیاکیا 520 میلیون سال نوری قطر دارد و میزبان صد هزار کهکشان است. ابرخوشه لانیاکیا در نتیجه تحقیقات یک تیم نجومی در دانشگاه هاوایی مانوا کشف شد. گفتنی است که لانیاکیا به معنی بهشت بیکران است.

در واقع کهکشان‌ها مانند شهری که متشکل از مجموعه‌ای از مواد است، مجموعه‌ای از چیزهایی هستند که تحت نیروی گرانش به هم متصل شده‌اند. یک کهکشان معمولی به سادگی مجموعه‌ای از ستاره‌ها، سحابی‌ها، خوشه‌ها، سیارات، دنباله‌دارها و غیره است که اگر آنها را بردارید دیگر کهکشانی وجود نخواهد داشت.

ابرخوشه‌ها تا حد زیادی شبیه به هم هستند. آنها مجموعه‌ای از کهکشان‌ها هستند که تحت نیروی گرانش به هم متصل شده‌اند. ابرخوشه‌هایی مانند لانیاکیا و ایناستو از بزرگترین ساختارهای جهان هستند. همچنین می‌توانید خورشید را به عنوان یک توپ گلف و کل جرم ابرخوشه را قله اورست تصور کنید.

این اعلامیه از سوی گروهی از اخترشناسان بین‌ المللی از رصدخانه تارتو(Tartu) منتشر شد که ۶۶۲ ابرخوشه دیگر را نیز بررسی کردند. کار آنها که در مجله اخترفیزیک منتشر شد، همچنین پویایی‌های جالبی را درون ابرخوشه‌ها نشان داد.

به عنوان مثال آنها دریافتند که کهکشان‌های درون یک ابرخوشه کندتر از انبساط عمومی جهان از یکدیگر دور می‌شوند. این به دلیل کشش گرانشی ابرخوشه است که به عنوان یک ترمز روی انبساط عمل می‌کند. در حالی که این کشش گرانشی انبساط منطقه را کند می‌کند، آنقدر آن را کاهش نمی‌دهد که از دور شدن کهکشان‌ها از یکدیگر جلوگیری کند. ابرخوشه‌ها را باید پدیده‌های موقتی و در حال تغییر در نظر گرفت.

به گفتۀ محققان بین چگالی و اندازه یک ابرخوشه رابطه وجود دارد. این رابطه یک رابطه مربع معکوس است، به این معنی که چگالی یک ابرخوشه با مجذور اندازه آن کاهش می‌یابد. جزئیات بیشتر این پژوهش در Astrophysical Journal منتشر شده است.

سایت علمی بیگ بنگ / منابع: space.com , phys.org