بیگ بنگ: احتمالاً مقاله ی علمی «هانریش پاس» ( Pas.H) برای شما بیش از حد عجیب و غریب و نامفهوم به نظر برسد: «منحنی های زمان گونه بسته در جهان های پوسته ای خمیده غیرمتقارن»! اما برای آنهایی كه به فیزیك نظری مسلط هستند این مقاله از یك حقیقت شگفت انگیز پرده برداری می كند. براساس این مقاله، سفر در زمان، بسیار راحت تر و در دسترس تر از آن چیزی است كه تاكنون تصور می شد.

1324691504375720516پس دیگر جستجوی طاقت فرسا در جهان برای یافتن سیاهچاله های چرخان یا كرم چاله های عجیب و غریب را ( كه تا پیش از این به نظر می رسید كه تنها راه های سفر در زمان باشند) فراموش كنید. براساس نظر «پاس» و همكارانش در دانشگاه هاوایی، سفر در زمان، همواره و در همه جا در جهان بر روی ما گشوده است. نكته جالب تر اینكه برخلاف اغلب سناریوهای قبلی، صحت این ایده را می توان همین جا بر روی زمین هم به معرض آزمون گذاشت. «بیل لوئیز» (Louis.B) كه فیزیكدانی از آزمایشگاه ملی لس آلاموس در نیومكزیكو و یكی از مسئولان ارشد آزمایش معروف باریكه نوترینوی MiniBoone در آزمایشگاه شتاب دهنده فرمی است دراین باره می گوید: «به نظر من ایده ای كه «پاس» ارائه كرده، ایده ای بسیار شگفت انگیز و فوق العاده است. اما هم اكنون مسئله مهم، نشان دادن صحت این ایده است.»

البته فیزیكدانانی نظیر «لوئیز» حق دارند كه كمی محتاط باشند. در واقع باید گفت كه هرچند هیچ یك از قوانین طبیعت امكان سفر در زمان را عملاً رد نمی كنند، اما فیزیكدان ها از دیرباز با این مسئله میانه چندان خوشی نداشته اند، چرا كه سفر در زمان می تواند فرض پذیرفته شده تقدم علت بر معلول را زیر سئوال ببرد. از طرفی نقض قانون موجبیت می تواند اوضاع جهان را به هم بریزد. به عنوان مثال شما می توانید به گذشته سفر كرده و از تولد خودتان جلوگیری كنید. وجود چنین پارادوکس هایی منجر به ارائه حدسی از سوی «استیون هاوكینگ» شد كه اصطلاحاً «حدس حفاظت از تاریخ» نامیده می شود.

براساس این حدس باید اصولی در فیزیك (كه هنوز كشف نشده اند) وجود داشته باشند كه از امكان وقوع سفر در زمان جلوگیری كنند. تا همین چند سال پیش هیچكس نتوانسته بود جزئیات چنین اصولی را ترسیم كند تا اینكه در سال ۲۰۰۳ گروهی از محققان كه بر روی نظریه ریسمان ها (كه بهترین گزینه برای رسیدن به نظریه ای واحد در فیزیك است) كار می كردند، مدعی شدند كه براساس این نظریه، ساز و كارهایی وجود دارند كه می توانند از سفر در زمان جلوگیری كنند. تا به اینجا ظاهراً همه چیز درست بود. اما حتماً می دانید كه فیزیكدان ها در قانع نشدن به یك جواب، شهره خاص و عام هستند. این گونه بود كه «پاس» و دو نفر از همكارانش به نام های «سندیپ پاكواسا» (Pakvasa.S) از دانشگاه هاوایی و «توماس ویلر» (Weiler.T) از دانشگاه وندربیلت در تنسی شروع به تجزیه و تحلیل مجدد نظریه ریسمان ها كردند. این نظریه، اجزای بنیادین جهان را نه به صورت ذرات نقطه ای بلكه به شكل ریسمان های مرتعش انرژی می داند. در این نظریه، ارتعاش سریع تر این ریسمان ها معادل جرم بیشتر ذرات است.

multidimensional-strain-abstract-experاین ریسمان های مرتعش می توانند نحوه هزاران نوع برهم كنش مابین تمامی ذرات بنیادی نظیر كوارك ها و الكترون ها را توضیح دهند. اما نكته ای اساسی در مورد این نظریه وجود دارد: این نظریه تنها زمانی جواب می دهد كه این ریسمان های انرژی به جای چهار بعد معمول، در یك فضا- زمان ۱۰ بعدی در حال ارتعاش باشند. در واقع براساس نظریه ریسمان ها، این ابعاد اضافی یا فوق العاده كوچك هستند، به طوری كه تاكنون متوجه حضور آنها نشده ایم و یا بسیار بزرگ و به گونه ای خمیده هستند كه باز هم تا به حال از دید ما پنهان مانده اند.

بنابر نظریه ریسمان ها، جهان ما در واقع پوسته ای چهار بعدی است كه در یك فضا- زمان ۱۰ بعدی شناور است. اما از آنجایی كه تمامی ذرات و نیروهای جهان ما مقید به پوسته چهار بعدی این جهان هستند و امكان خروج از آن را ندارند، بنابراین ما نیز تاكنون از وجود ابعاد بالاتر خارج از جهان خود (یعنی همین چهار بعدی كه تجربه های ما محدود به آن است) هیچ اطلاعی نداشتیم. «پاس» در این باره می گوید: «اگر واقعاً چنین باشد پس امكان میان بر زدن از میان این ابعاد بالاتر نیز وجود خواهد داشت و همین مسیرهای میان بر است كه سفر در زمان را ممكن می سازد.»

تجسم چنین میانبرهایی كار چندان دشواری نیست. فرض كنید كه پوسته چهار بعدی جهان ما كه در بعد بالاتر (بعد پنجم) جای گرفته همانند كاغذی باشد كه از وسط تا شده و دو انتهای آن بر روی همدیگر قرار گرفته است. در این صورت می توان از نقطه ای واقع بر پوسته جهان، آن را ترك كرده و وارد بعد بالاتر شد و پس از پیمودن مسیری كوتاه در بعد پنجم دوباره و در نقطه ای دیگر در مقابل آن به جهان بازگشت. جالب اینجاست كه اگر این صفحه خم شده (یعنی جهان ما) صفحه ای بسیار بزرگ باشد، در این صورت برای پیمودن همین مسیر از روی خود صفحه (یعنی از درون جهان) می بایست فاصله ای بسیار طولانی را طی می كردیم اما با خروج از پوسته جهان و عبور از میان ابعاد بالاتر عملاً میان بر خواهیم زد.

اما مسئله ای در ارتباط با تصویری كه ارائه شد وجود دارد. اگرچه اساساً می توان جهانی را تصور كرد كه بتوان از یك سوی آن به سوی دیگر میان بر زد اما مسئله آن است كه جهان ما نمی تواند مشابه چنین جهانی باشد. علت این امر آن است كه فضا- زمان چنین جهانی به شدت خمیده بوده و نتیجتاً با نظریه نسبیت خاص اینشتین (كه هندسه فضا را تخت یا اقلیدسی می داند) ناسازگار خواهد بود. از آنجایی كه آزمون های تجربی متعددی تاكنون صحت پیش بینی های نسبیت خاص را در حوزه محلی موقعیت ما در جهان تا دقتی بالاتر از یك به یك میلیون تایید كرده اند، بنابراین بسیار بعید است كه پوسته چهار بعدی جهان ما همانند یك كاغذ تاشده باشد.
بنابراین پاس، پاكواسا و ویلر از فرض دیگری استفاده كردند.

آنها فضا- زمانی را در نظر گرفتند كه در آن، جهان ما یك پوسته چهار بعدی تخت بوده اما این پوسته تخت، در ابعاد بالاتری شناور است كه به شدت خمیده هستند. از آنجایی كه در این تصویر، جهان ما تخت است بنابراین نسبیت خاص همچنان در آن معتبر خواهد بود. اما میزان انحنای ابعاد بالاتر خارج از جهان ما به حدی است كه نسبیت خاص در آن ابعاد دیگر اعتبار خود را از دست خواهد داد. این امر بدان معناست كه هر چیزی كه بتواند از ابعاد جهان ما خارج شده و وارد بعد پنجم شود قادر خواهد بود یكی از بنیادی ترین اصول نسبیت خاص را زیر پا بگذارد: چنین چیزی قادر است با سرعتی فراتر از سرعت نور حركت كند.

01-time-travel-machineاین امر، نتایج خارق العاده ای را برای ساكنان پوسته جهان ما در بر خواهد داشت. در نظر اشخاصی كه در این جهان زندگی می كنند، هر چیزی كه مسیری میان بر را از میان ابعاد بالاتر هستی طی كند، ناگهان از نقطه ای از جهان ما غیب شده و در نقطه ای دیگر در جهان ظاهر می شود. در نظر برخی از ساكنان جهان، هویت مزبور فاصله مابین این دو نقطه را حتی سریع تر از نور طی خواهد كرد. اما شگفت انگیزتر آن كه در نظر برخی دیگر، آن چیز حتی در زمان سفر كرده و به گذشته باز خواهد گشت. علت این امر آن است كه براساس نظریه نسبیت خاص، در برخی از چارچوب های مرجع، حركت سریع تر از نور معادل سفر در زمان و بازگشت به گذشته است. «پاس» در این باره می گوید: «چنین مسیرهای میانبری كه از ابعاد بالاتر کیهان در خارج از جهان ما عبور می كنند اصطلاحاً «منحنی های زمان گونه بسته» نامیده می شوند. یافتن چنین مسیرهایی در واقع معادل دستیابی به رمز ماشین زمان است.»  

خروج از رویه

اما این ایده سفر در زمان نیازمند حل یك مشكل است و آن یافتن راهی است برای خروج از جهان ما و ورود به ابعاد بالاتر کیهان. اما انجام چنین كاری چگونه میسر خواهد بود؟ خوشبختانه نظریه ریسمان ها راهی را برای این كار در پیش روی ما قرار می دهد. براساس این نظریه تقریباً تمامی ریسمان های نمایانگر ذرات بنیادی جهان ما ریسمان هایی باز هستند و دو انتهای این ریسمان ها همواره مقید به پوسته جهان ماست.

به همین دلیل هم این ذرات هیچگاه نخواهند توانست از جهان ما خارج شده و با ورود به بعد پنجم، مسیر میان بری را در فضا- زمان بپیمایند. اما در این میان دو استثنای مهم نیز وجود دارد: یكی ذره (ریسمان) حامل نیروی گرانش به نام گراویتون و دیگری نوع چهارمی از نوترینو كه در برابر سه نوع معمول آن اصطلاحاً نوترینوی خنثی نامیده می شود (منظور از نوترینوی خنثی، خنثی بودن آن به لحاظ الكتریكی نیست چرا كه نوترینوهای معمولی نیز همگی فاقد بار الكتریكی بوده و هیچ یك در برهمكنش الكترومغناطیسی شركت نمی كنند. در واقع منظور از عبارت خنثی آن است كه این نوترینوها دارای فوق بار ضعیف صفر هستند و بنابراین حتی در برهم كنش ضعیف هم شركت نمی كنند و تنها در برهم كنش گرانشی وارد می شوند). مطابق نظریه ریسمان، این دو ذره برخلاف سایر ذرات، ریسمان های حلقوی بسته هستند. از آنجایی كه این ریسمان های بسته عملاً هیچ انتهای مشخصی ندارند كه به پوسته جهان مقید باشند، بنابراین می توانند آزادانه از جهان ما خارج شده و به سایر ابعاد هستی سفر كنند.

همین ویژگی گراویتون ها است كه به نظریه پردازان ریسمان كمك می كند تا ضعیف بودن نیروی گرانش را نسبت به سایر نیروهای بنیادی نظیر الكترومغناطیس تبیین كنند. بر این اساس، ضعیف بودن نیروی گرانش در واقع بدان علت است كه تعداد بسیاری از گراویتون های گسیل شده توسط ذره مبدأ پیش از آنكه فرصت رسیدن به ذره مقصد را پیدا كنند از جهان ما خارج خواهند شد و به ابعاد بالاتر درز می كنند. اما شگفت انگیزتر آنكه خروج این ذرات از ابعاد جهان ما و میان بر زدن آنها از میان ابعاد بالاتر کیهان بدان معنا است كه گراویتون ها و نوترینوهای خنثی اساساً توانایی سفر در زمان را دارند. بنابراین «پاس» معتقد است كه به كمك این ذرات می توان امكان سفر در زمان را به طور تجربی به محك آزمون گذاشت.

timetravelmessagesthrاما چنین كاری چندان آسان نخواهد بود چرا كه هیچكس تاكنون موفق به دام اندازی یك گراویتون یا نوترینوی خنثی نشده است، زیرا آشكارسازی این ذرات بسیار نامحتمل و دشوار است. در هر ثانیه هزاران میلیارد نوترینوی معمولی از بدن ما می گذرند، اما ما متوجه عبور هیچ یك از آنها نمی شویم چراكه این ذرات، بسیار به ندرت با الكترون ها و اتم ها برهم كنش انجام می دهند. اما احتمال برهم كنش نوترینوهای خنثی با ماده حتی از نوترینوهای معمولی هم كم تر است چرا كه نوترینوهای خنثی تنها از طریق برهمكنش فوق العاده ضعیف گرانشی و نیز تبادل ذره بوزون هیگز با ماده برهمكنش دارند.

با همه این احوال «پاس» و همكارانش معتقدند كه براساس مكانیك كوانتومی راهی برای این مسئله وجود دارد. قوانین فیزیك كوانتومی حاكی از آن است كه نوترینوها می توانند از نوعی به نوع دیگر تبدیل شوند. آزمایش های انجام شده در ژاپن و ایالات متحده نیز كه برای آشكارسازی نوترینوهای خورشیدی و نیز نوترینوهای حاصل از سایر منابع اخترفیزیكی طراحی شده اند، به طور تجربی موفق به تایید امكان تبدیل نوترینوها از نوعی به نوع دیگر شده اند. همین مسئله در مورد نوترینوهای خنثی هم صادق است به گونه ای كه این نوترینوها نیز می توانند به نوترینوهای معمولی (كه با سهولت بسیار بیشتری قابل آشكارسازی هستند) تبدیل شوند و بالعكس. نكته حائز اهمیت آنكه احتمال این تبدیل، به تناسب چگالی محیطی كه نوترینوها در حال عبور از آن هستند، افزایش می یابد.

همین نكته بود كه سبب شد تا «پاس» و همكارانش پیشنهاد انجام آزمایشی را ارائه دهند كه خواهد توانست امكان سفر در زمان را به طور تجربی نشان دهد. در این آزمایش، باریكه ای از نوترینوهای معمولی از یك مركز تحقیقاتی واقع در قطب جنوب به سوی آشكارسازی در روی خط استوا ارسال خواهد شد. در هنگام عبور باریكه از میان كره زمین، بخشی از نوترینوها به نوترینوهای خنثی بدل خواهند شد. از آنجایی كه این نوع نوترینوها قادرند از میان ابعاد بالاتر فراسوی جهان ما میان بر بزنند بنابراین زودتر از بقیه به آن سوی كره زمین خواهند رسید، به گونه ای كه گویی از نور هم سریع تر حركت كرده اند. اما همین كه این نوترینوها از آن سوی زمین خارج شده و وارد اتمسفر شوند، دوباره تغییر نوع داده و به نوترینوهای معمولی (كه قابل آشكارسازی هستند) بدل خواهند شد. اما با توجه به چرخش زمین و در كمال تعجب، این نوترینوها (كه سریع تر از نور حركت كرده بودند) در زمانی پیش از زمان آغاز حركت خود به مقصد خواهند رسید!

هرچند انجام چنین آزمایشی فراتر از توانمندی های فناوری فعلی بشر است، اما همان طور كه «پاس» هم به درستی بدان اشاره دارد، انجام این آزمایش طی حداكثر۵۰ سال آینده میسر خواهد شد. البته تحقق چنین آزمایشی پیش از هرچیز نیازمند صحیح بودن دو پیش فرض است. شرط اول، وجود نوترینوهای خنثی است. اگرچه اكنون بسیاری از فیزیكدان ها معتقدند كه چنین نوترینوهایی باید وجود داشته باشند، اما این امر هنوز به طور تجربی تایید نشده است. و شرط دوم آن است كه همان طور كه «پاس» فرض كرده است ما واقعاً در یك فضا- زمان خمیده غیرمتقارن زندگی می كنیم. اما چنین پیش فرضی تا چه حد قابل قبول است؟

هنگامی كه اینشتین، نظریه نسبیت عام را ارائه كرد، عملاً نشان داد كه فضا- زمان تحت چه شرایطی ممكن است خمیده و یا تخت باشد. اما معادلات اینشتین چیزی درباره هندسه واقعی جهان به ما نمی گوید (بلكه صرفاً حالت های ممكن این هندسه را به تصویر می كشد). بنابراین، به عنوان مثال كیهان شناسان صرفاً با اتكا به این معادلات نمی توانند بگویند كه آیا جهان ما تا بی نهایت ادامه دارد و یا اینكه این جهان، جهانی خمیده و بسته است. همین امر، در ماشین های زمان متفاوتی را بر روی فیزیكدان ها گشوده است، كه برخی قابل قبول تر از بقیه هستند.

کورت گودل
کورت گودل

به عنوان مثال، یكی از پاسخ های مشهور معادلات اینشتین كه برای نخستین بار توسط ریاضیدانی به نام «كورت گودل ارائه شد، جهانی را توصیف می كند كه با سرعت به دور خود درحال چرخش است. در چنین جهانی نور به جای حركت در خط راست، در یك مسیر مارپیچی حركت خواهدكرد. «گودل» توانست نشان دهد مسافری كه در چنین جهانی مسیری طولانی را در اعماق كیهان طی می كند، قادر است حتی از نور هم پیشی گرفته و در زمانی پیش از شروع حركت خود از مبدأ، به آنجا بازگردد. به عبارتی جهان چرخنده گودل، همانند یك ماشین زمان عمل می كند. اما مسئله همان طور كه «پاس» هم بدان اشاره می كند، این است كه ما واقعاً در چنین جهانی زندگی نمی كنیم.

یكی دیگر از انواع ماشین زمان را می توان در درون سیاه چاله های چرخان جست وجو كرد. در سیاهچاله های چرخان، فضا- زمان آنچنان انحنا پیدا می كند كه جای فضا با زمان عوض می شود. اگرچه این نوع ماشین زمان واقعاً در جهان ما وجود دارد اما در اینجا هم مسئله آن است كه این سیاه چاله های چرخان عملاً خارج از دسترس ما هستند. اما پس از سیاهچاله های چرخان، نوبت به نوع دیگری از ماشین زمان می رسد كه ایده آن برای اولین بار توسط فیزیكدانی به نام «فرانك تیپلر» ( F.Tipler) مطرح شد. این نوع ماشین زمان در فضا- زمان اطراف یك جرم استوانه ای چرخان نامتناهی شكل می گیرد، اما به عقیده «پاس» ساخت چنین ماشینی هم عملاً غیرممكن است، چرا كه نیازمند جرم استوانه ای فوق العاده عظیمی است كه با سرعتی غیرقابل باور در حال چرخش باشد.

جهان خمیده غیر متقارن

یكی دیگر از گزینه های مطرح در مورد ماشین زمان، كرم چاله ها هستند. این تونل های میكروسكوپی در ساختار فضا- زمان، می توانند یك نقطه از زمان را به نقطه ای دیگر از آن متصل كنند. اما برای عبور از میان این تونل ها هم یك مشكل اساسی وجود دارد: تونل كرم چاله ها در یك چشم برهم زدن پس از تشكیل، به طور خود به خود بسته می شود. برای باز نگاه داشتن این تونل ها فقط یك راه وجود دارد و آن استفاده از نوعی ماده ناشناخته است. این نوع ماده برخلاف ماده معمولی كه در حضور میدان گرانشی جذب می شود، بر اثر نیروی گرانش دفع خواهد شد و همین نیروی دافعه است كه می تواند از بسته شدن دهانه كرم چاله جلوگیری كند. اما همان طور كه «پاس» هم می گوید، ما هنوز نمی دانیم كه چنین ماده عجیب و غریبی در جهان وجود دارد یا خیر و اگر وجود داشته باشد، آیا پایدار خواهد بود یا نه.

shutterstock_200832383اگرچه «پاس» اذعان می دارد طرحی كه توسط او و همكارانش برای سفر در زمان ارائه شده نیز، نیازمند وجود ماده عجیبی است كه بتواند به بعد پنجم انحنا بدهد، اما به نظر او، به هر حال این طرحی، قابل قبول تر از بقیه طرح هاست. علت این امر آن است كه ماده عجیب ناشناخته در این طرح ( برخلاف طرح كرم چاله ها) می تواند در میان ابعاد بالاتر خارج از جهان ما، پنهان شده باشد. بدین ترتیب طرح «پاس» می تواند توضیح دهد كه چرا تاكنون ما با چنین ماده عجیب و غریبی در جهان مواجه نشده ایم. البته ایده «پاس» هم مانند هر ایده دیگری منتقدانی دارد. یكی از این اشخاص، «سیدنی دسر» (S.Deser) از دانشگاه براندیس ماساچوست است. دسر كه ایده وجود ماده عجیب و ناشناخته را چندان نمی پسندد، همانند اینشتین معتقد است كه سفر در زمان اساساً ممكن نخواهد بود. اما «پاس» معتقد است كه با تصویری كه او و همكارانش از فضا- زمان ارائه داده اند، می توان تعدادی از مسائل بی پاسخ را كه نسبیت عام با آنها مواجه است حل كرد.

به عنوان مثال، برقراری ارتباطی فراتر از سرعت نور مابین نقاط دوردست كیهان با همدیگر در جهان اولیه، می تواند به تبادل گرمایی این نقاط با همدیگر منجر شده باشد. همین امر قادر خواهد بود كه علت یكنواختی دمای جهان را كه توسط كیهان شناسان مشاهده شده است، توضیح دهد. بدین ترتیب نظریه «پاس» می تواند جایگزینی برای نظریه تورمی باشد (نظریه تورمی در كیهان شناسی سعی دارد تا با فرض این كه در لحظات آغازین پیدایش جهان، فضا- زمان دچار انبساط فوق العاده سریع و غیرقابل تصوری شده است، یكنواختی دمای جهان را توضیح دهد). در واقع تا پیش از ارائه نظریه پاس، عمده كیهان شناسان از نظریه تورمی حمایت می كردند، اما مسئله آن است كه هیچكس تاكنون موفق به ارائه جزئیات فیزیك ورای مسئله تورم كیهانی نشده است.

جهان خمیده

در این میان برخی نیز به آن بخش ایده «پاس» كه به فضا- زمان خمیده غیرمتقارن مرتبط است با دیده تردید می نگرند. «تونی پادیلا» (T.Padilla) از دانشگاه بارسلونای اسپانیا یكی از این اشخاص است. وی می گوید: «این نظریه قطعاً نظریه جالب توجهی است، اما هنوز زود است كه وجود چنین فضا- زمانی را كه این نظریه بدان اشاره دارد، طبیعی بدانیم. ابتدا باید پایدار بودن این نوع فضا- زمان را ارزیابی كرد و من به شخصه معتقدم كه چنین فضا- زمانی پایدار نخواهد بود ؛ هرچند ممكن است من در اشتباه باشم.»

ab433050df841f2264bc64611445ba71البته «پادیلا» اذعان می دارد كه ممكن است در آینده مشخص شود كه یك جهان پوسته ای با همان ویژگی هایی كه گروه «پاس» بدان اشاره دارد، جهان پایداری خواهد بود؛ اما در نظر «پادیلا» هنوز چنین چیزی روشن نیست. «جان كرامر» (J.Cramer) نیز از دانشگاه واشینگتن در سیاتل معتقد است كه در ایده پاس، نكات جالبی نهفته است؛ اما او نیز می گوید: «تحقق این ایده نیازمند وجود یك جهان پوسته ای خمیده غیرمتقارن است، اما ممكن است جهان ما مشابه چنین جهانی نباشد.» و ادامه می دهد: «اما به هر حال این ایده، ایده ای بسیار شگفت انگیز است.»

البته چنانچه سفر در زمان براساس ایده «پاس» ممكن باشد، تنها ذرات خاصی نظیر نوترینوهای خنثی و گراویتون ها امكان این سفر را خواهند داشت و بنابراین ما عملاً امكان دخل و تصرف چندانی را در گذشته جهان نخواهیم داشت. اما «پاس» با نگاهی واقع بینانه به بحث مسافرت در زمان نگاه می كند. او معتقد است تا زمانی كه به لحاظ نظری احتمال سفر در زمان وجود داشته باشد، انجام آزمایش های تجربی در این زمینه به زحمتش می ارزد. او در این مورد می گوید: «حتی چنانچه سفر در زمان میسر هم نباشد، با تحقیق بر روی ذراتی نظیر نوترینوهای خنثی می توان به ماهیت آن قانون های فیزیك پی برد كه از چنین سفری جلوگیری می كنند.» دانشمندان امیدوارند كه وجود نوترینوی خنثی و مسیرهای میانبر در ابعاد فراسوی جهان ما را به طور تجربی در شتاب دهنده بزرگ هادرونی تایید كنند. اما اگر سفر در زمان واقعاً حقیقت داشته باشد، ممكن است پاسخ همه پرسش های ما، پیش از پرسیدن آنها ارائه شده باشد.

نویسنده: ماركوس چاون
ترجمه: شهاب شعری مقدم

New Scientist magazine 20 May.2006

پاسخ دادن به ساناز لغو پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

14 دیدگاه

  1. دنیای ما در هر ثانیه چندین بار تکرار میشه
    تا واقعیت پیدا کنه مثل فیلم
    که باید در هر ثانیه چندین فریم پخش بشه تا واقعیت و زمان و حرکت براش ایجاد بشه خوب زمان تکرار باز تولید دنیا در هر ثانیه هستش
    یعنی دنیا در هر ثانیه چندین بار هی تولید وبعد محو میشه تا شکل واقعی و متحرک و زمان دار به خودش بگیره و دنیای ما همیشه در زمان یک ثانیه
    وجود داره به خاطر اینه که سفر در زمان غیر ممکنه چون
    پشت سرمون همه چیز محو میشه و جلومون هنوز تولید نشده و فقط جاهایی میتوان
    در زمان سفر کرد مثل سیاه چاله ها چون سیاه چاله به خاطر فشردگی بیش از حد ماده در اون جا باز تولیدش برای دنیا سخت میشه و اگر در دنیای عادی مثلا در هر ثانیه صد بار دنیا تولید میشه
    شاید در اونجا هر صد ثانیه یک بار باز تولید بشه پس در اون منطقه میشه در زمان به مدت صد ثانیه عقب رو دید خوب پس اگر بخواهیم در زمان سفر کنیم باید که اینقدر ماده دور و برمون رو فشرده بکنیم و اینقدر جرمش رو زیاد بکنیم که زمان رو برای باز تولیدمون متوقف کنیم یعنی دیگه دنیا نتونه به خاطر جرم زیاد ما رو تولید کنه و پایدار بشیم بعد در زمان بتونیم فقط به عقب بریم و فقط جاهایی وجود خواهند داشت که جرمشون بسیار و بسیار فشرده باشه و بقیه مکانها محو میشن و دیگه وجود نخواهند داشت خوب این اصل کاره ولی این کار شاید در صد ها هزار سال دیگه قابل انجام باشه ولی چنگی هم به دل نمی زنه

  2. سلام.
    درود بر شما
    بر چه اساس آقاى پاس فرض كرده جهان ما كه در جهانى ديگر شناور است كه آن جهان به شدت خميده است؟
    گفته شده يكى از اصول نسبيت ( تخت بودن فضا زمان) در آن جهان كاربرى ندارد و نقض مي شود، بر چه اساس نتيجه گرفتن كه نقض اين اصل نسبيت ،موجب نقض اصل سرعت حد بودن سرعت نور مي شود؟

    1. از هفت سالگی همین مشکل رو داشتم
      همیشه می پرسیدم مثلا چرا باید در لیمیت رفع ابهام بکنیم ؟ یا می پرسیدم معادله ی پایداری جرم و انرژی انیشتن چگونه به دست اومده ؟ یا می پرسیدم مشتق چیست ؟
      خب کسی برای این سوالات جوابی نداشت
      الان که شونزده سال دارم به این نتیجه رسیدم که علم رو دارن به ما کج و ناقص و بدون استدلال یاد میدن و ما شدیم دستگاه اسکنر نتایج . یعنی ما فقط نتیجه ها رو بلد هستیم
      میدونیم فرمول مساحت کره چیه ، اما بهمون هرگز نگفتن چرا مساحت کره اینه ؟ این فرمول چگونه به دست اومده ؟
      سوال شما نشون میده که این مقاله ها چه قدر حفره و خلاء دارن و گویا به عمد مقاله ها رو اینجوری می نویسن تا ذهن مردم را پراکنده و احتمالا تجزیه بکنن

  3. یک نظر جالب هم هست که میگه نوری ک به زمین میخوره و در فضا ساطع میشه حامل تاریخ گذشتست. یعنی اگه با سرعت کمی بیشتر از نور حرکت کنیم و این نورهارو ببینیم میتونیم گذشترو ببینیم برای مثال خورشید اگه بترکه ما 8دقیقه بعد متوجه میشیم ینی گذشتشو داریم میبینیم ومثال دیگه اینکه خیلی از این ستاره ها ک شب تو اسمون میبینیم عمرشون تموم شده و فقط یک نوری ازشون مونده و توی فضا همینطور میره و ما گذشتشونو میبینیم پس اگه با فاصله زیاد ببینیم زمینو در واقع اون نور گذشتست

  4. سلام…به نظر من این چیزی که ما بهش میگیم زمان اصلا چیز نیست …زمان یه نوع گذره …یعنی نوع جدید از ماده ماورایی …حالا برای اینکه بشه تو زمان سفر کرد باید باید این گذر ماورایی رو به ابعاد پایین تر بیاریم که این کار با دانشی که ما الان داریم غیر ممکن به نظر میرسه … از نظر دیگه میشه گفت زمان نیروی خیلی زیادی داره چون روی همه چی اثر میزاره …در مقابل ماهم باید بهش نیرو وارد کنیم … چون نیوتن بیخود قانون سومشو ارائه نداد که ….حالا به هر حال شاید یه روز بتونیم بهش نیرویی به اندازه خودش وارد کنیم …شاید اونموقع بزاره توش سیر کنیم …البته این نظر قابل رد شدنه… ولی خب اینم یه نظره دیگه…

  5. با سلام
    ميشه لطف كنيد جواب اين سوال من را بدهيد.
    آيا سرعت چرخش خورشيد به دور خودش به اندازه زمين است . و اگه يكي نيست جرم خورشيد باعث اين مسئله ميشود.
    ممنون

  6. بعضی قوانین جهان نفوذ ناپذیر هستن و مانند یک نوع فایروال عمل میکنن سفر در زمان به هیچ وجه ممکن نیست دانشمندان به این نتیجه رسیدن که سفر در گذشته ممکن نیست ولی از لحتظ تئوری سفر به اینده شاید شدنی باشه انسان در سفر به گذشته میتونه تاثیر گذار باشه نه در سفر به اینده که مجهول هست! انسان سرعت نور رو نمیشکنه و در نهایت مثل تمدن های پراوازه از صحنه گیتی حذف میشه بعضی از دانشمندان خوششون میاد مطالب خوشایند عوام بگن

  7. زبونش خیلی علمی بود و هر کسی ممکنه متوجه نشه و یا حوصلش سر بره و تا اخر نخونه ولی مفید بود

  8. سلام.خيلى ممنون.مطلب بسيار جالبى بود.من معتقدم که ميشه در زمان سفر کرد و قول ميدم که اولين نفر بنده هستم که در زمان سفر خواهد کرد.14سالم هستش و از حالا شروع به تحقيق درباره همچين مباحثى کردم.با ارزوى موفقيت همه شما.