بیگ بنگ: اگر شما از خودتان بپرسید که بزرگترین تهدید برای بشر چیست، احتمالا ذهنتان به سمت جنگ هسته ای، گرمایش زمین و یا یک بیماری همه گیر خواهد رفت. اما با فرض اینکه ما بتوانیم بر این تهدیدها غلبه کنیم، آیا واقعا ما در امنیت خواهیم بود؟

به گزارش بیگ بنگ، زندگی بر روی زمین این سیاره کوچک آبی تا زمانی که بدانید چه در فضا اتفاق می افتد امن به نظر می رسد. بلایای کیهانی زیر فقط چند مورد از بلایایی هستند که می توانند سیارۀ ما را از وجود حیات خالی کنند. با لذت بخوانید!

1- شعله های پرانرژی خورشیدی

خورشید ما بر خلاف تصورات یک ستاره آرام نیست. خورشید با میدان مغناطیسی قدرتمند خود باعث به وجود آمدن لکه های خورشیدی، در بعضی موارد بزرگتر از زمین می شود. همچنین خورشید ذرات و تشعشعاتی از خود ساطع می کند که به بادهای خورشیدی معروف هستند. این بادهای خورشیدی با به دام افتادن توسط میدان مغناطیسی زمین باعث به وجود آمدن منظره های زیبایی در قسمت شمالی و جنوبی زمین می شوند. اما وقتی این بادها شدید می شوند، باعث اختلال در سیستم های رادیویی و قطع برق می شوند.

زیباترین طوفان مغناطیسی خورشیدی در سال ۱۸۵۹ در زمین مشاهده شد. این رویداد که به کارینگتون معروف میباشد باعث اختلال های شدیدی در وسایل الکترونیکی شد. این رویدادها در گذشته های دور نیز اتفاق افتاده اند و انسان ها از آن جان سالم به در برده اند. اما در سال های اخیر ما به شدت به وسایل الکترونیکی وابسته شده ایم. واقعیت این است که اگر خطرهای رویدادهایی مثل کارینگتون و حتی رویدادهای شدیدتر از آن را نادیده بگیریم، ممکن است به دردسرهای زیادی دچار شویم. حتی اگر این رویدادها باعث نابودی بشر نشوند، ما را با چالش های بزرگی روبرو خواهند کرد. برق، گرما، سیستم های تهویه، موقعیت یابی ماهواره ای و اینترنت از کار خواهند افتاد و صنعت غذا و دارو با مشکل روبرو خواهد شد.

2- برخورد سیارک ها

امروزه ما به خوبی از خطرات برخورد سیارک ها آگاه هستیم. این برخوردها قبلا باعث انقراض دایناسورها شدند. تحقیقات اخیر نشان می دهد در منظومه شمسی احتمال برخوردهای خطرناک زیادی وجود دارد. ما امروزه در حال آماده سازی خود برای برخوردهای احتمالی اجرام آسمانی کوچک هستیم ولی در مقابل برخوردهای نادر اجرام بزرگتر کاملا بی دفاع هستیم.

اگرچه ممکن است این برخوردهای احتمالی باعث از بین رفتن زمین یا غیر قابل سکونت شدن آن نشوند، اما امکان ایجاد ِ سونامی های عظیم، آتش سوزی ها و بلایای طبیعی دیگر وجود دارد که باعث از بین رفتن نسل بشر از روی زمین می شود.

3- بزرگ شدن خورشید

در حالی که میدانیم بلایای قبلی ممکن است اتفاق نیفتند، به طور حتم میدانیم که خورشید در حدود ۷٫۷۲ میلیارد سال دیگر خاموش خواهد شد. در این مرحله خورشید جو بیرونی خود را به منظور تشکیل یک سحابی به بیرون پرتاب می کند که این سحابی در نهایت به یک ستاره “کوتوله سفید” تبدیل خواهد شد. اما بشر قادر به دیدن این وقایع نخواهد بود.

با بالا رفتن سن خورشید، اندازه آن بیشتر شده و سردتر خواهد شد و با گذر زمان آنقدر بزرگ خواهد شد که سیاره های عطارد و ناهید را خواهد بلعید. شاید زمین در این مرحله امن به نظر برسد، اما خورشید همزمان با عمل بزرگ شدن خود، بادهای بسیار شدیدی را تولید خواهد کرد که باعث کند شدن حرکت زمین خواهد شد. در نتیجه در حدود ۷٫۵۹ میلیارد سال ِ دیگر سیاره ما به خورشید در حال مرگ نزدیک شده و شروع به گداخته شدن می کند.

4- فوران های اشعه گاما

فوران های بسیار شدید انرژی یا فوران اشعه گاما میتواند به دلیل منظومه های دو ستاره ای و یا ابرنواختر(ستاره های در حال انفجار) شکل بگیرد. این فوران های انرژی بسیار قدرتمند هستند، زیرا فقط در یک جهت باریک و به مدت چند ثانیه یا چند دقیقه ادامه دارند. تنها یکی از این فوران ها می تواند باعث از بین رفتن لایۀ ی ازون شود و زندگی ما را در برابر اشعه ی ماورا بنفش خورشید سخت تر کند.

ستاره شناسان یک منظومۀ ستاره ای به نام WR104 را کشف کردند که احتمال می دهند چنین اتفاقی در آن به وقوع بپیوندد. این منظومه در فاصلۀ ۵۲۰۰ تا ۷۵۰۰ سال نوری از ما قرار دارد که این فاصله برای در امان ماندن از چنین واقعه ای کافی نیست و ما می توانیم پیش بینی کنیم که در چه زمانی این واقعه اتفاق خواهد افتاد. اما خوشبختانه این پرتوهای شدید ممکن است اصلا در زاویه ای نباشند که به زمین آسیبی وارد کند.

5- ابرنواخترهای مجاور

انفجار ابر نواخترها که به انفجار ستاره ای در پایان عمر خود گفته می شود، در کهکشان راه شیری ما یک یا دو بار در هر صد سال اتفاق می افتد. این انفجارها بیشتر در مرکز کهکشان ما اتفاق می افتد که ما خوشبختانه در یک سوم بیرونی کهکشان راه شیری قرار داریم. پس آیا میتوان انفجار یک ابرنواختر در نزدیکی خودمان را محتمل بدانیم؟ ستاره ابط الجوزا – ستاره ای قرمز که در مراحل پایانی عمر خود قرار دارد – در صورت فلکی جبار در فاصله ۴۶۰ تا ۶۰ سال نوری از ما قرار دارد.

در این عکس SN 1994D (نقطه روشن در پایین سمت چپ)، یک ابرنواختر نوع Ia در کهکشان NGC 4526 است.

این ستاره ممکن است همین الان یا تا یک میلیون سال دیگر تبدیل به یک ابرنواختر شود. خوشبختانه ستاره شناسان تخمین زدند که امواج یک ابرنواختر وقتی می تواند برای لایه ی ازون ما خطرناک باشد که در فاصله ای کمتر از ۵۰ سال نوری از ما قرار داشته باشد. پس این ستاره ی بسیار بزرگ را نمی توان تهدیدی برای زندگی ما بر روی زمین دانست.

6- ستاره های در حال حرکت

در این میان، ممکن است ستاره ای در حال حرکت در مسیر خود در کهکشان راه شیری آنقدر به منظومه شمسی ما نزدیک شود که با “ابر اورت” پر از سنگ واکنش هایی داشته باشد. این ابر پر از سنگ، منبع دنباله دارهای منظومه ی شمسی میباشد. ممکن است این واکنش باعث پرتاب این سنگ ها به سمت زمین شود. خورشید ما را به سمت مسیرهای گاه سرشار و گاه بدون گازهای میان ستاره ای می برد. در حال حاضر ما در منطقه ای هستیم که چگالی نزدیک به یک حباب ایجاد شده توسط یک ابرنواختر را داراست.

بادهای خورشیدی و میدان مغناطیسی خورشید باعث به وجود آمدن یک حباب به دور منظومه شمسی – هلیوسفر – شده است که ما را از برخورد با اجرام میان ستاره ای مصون می دارد. در ۲۰ هزار تا ۵۰ هزار سال آینده (بر اساس مشاهدات و شبیه سازی های کنونی) ما از این منطقه عبور خواهیم کرد که ممکن است تا آن زمان هلیوسفر دور منظومه شمسی ضعیف تر شده و سیاره ما را در معرض خطر قرار دهد. در آن زمان ما احتمالا با تغییرات آب و هوایی بسیار شدیدی در زمین مواجه خواهیم شد که زندگی را برای انسان ها با چالش روبرو خواهد کرد.

زندگی جریان دارد…

پایان بشریت و حیات بر روی سیارۀ زمین حقیقتی بدیهی است، اما این مسئله ای نیست که بتواند ما را بترساند. حقیقتی است که نمیتوانیم تغییرش دهیم، درست مثل زندگی های ما که روزی آغاز شده و روزی هم پایان می یابد. این چیزی است که ما را تعریف می کند و باعث می شود از تمام لحظات ِ حیات خود، روی زمین نهایت استفاده را ببریم. مخصوصا الان که می دانیم زمین به توازنی دقیق برای بقای بشریت نیاز دارد.

تمام موارد فوق، نابودی هایی محتمل را به ما اطلاع می دهد، اما در عین حال در هر مورد شما زیبایی و شگفتی را مشاهده می کنید. در بسیاری از موارد، آنها چیزهایی را می سازند که زمینه به وجود آمدن ما بودند. پس بجای نگاه کردن به درون تاریکی آسمان و نگرانی در مورد اینکه چه چیزی به ما آسیب می زند، ما باید به اعماق فضا بنگریم و عجایب آن را به دقت مشاهده کنیم. از آسمان الهام بگیرید که در آن می توان، آینده و معنا را پیدا کرد.

ترجمه: رضا کاظمی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: space.com

پاسخ دادن به آرش لغو پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

2 دیدگاه

  1. من احتمال میدم بشر با نابودی زمین نابود نشه و تا پایان عمر کیهان یا جهانی که ما توشیم که حد اقل چند میلیارد سال دیگه طول میکشه باشه که البته تا اون موقع هم ممکنه خودشو به یک جهان دیگه منتقل کنه و باز هم نابود نشه ! خودت حدیث مفصل و مختصر بخوان ازین مجمل … البته این فقط یک احتماله که کم هم امکان نداره !