بیگ بنگ: سفر بشر به خارج از سامانه خورشیدی با استفاده از شیوه‌ها و فناوری‌های موجود به سوی نزدیکترین ستاره به زمین یعنی پروکسیما قنطورس، ۱۰۰۰ سال طول خواهد کشید.
به گزارش بیگ بنگ به نقل از همشهری، اما از زمانی که دانشمندان به وجود سیاره‌ای در مدار این ستاره پی برده‌اند که از قابلیت سکونت برخوردار است، اشتیاق بیشتری به محقق ساختن سفرهای میان‌ستاره‌ای پیدا کرده‌اند. گیلوم آنگلاد-اسکود از اعضای تیم اکتشاف سیاره پروکسیما می‌گوید این کشف بسیار وسوسه‌انگیز است، اکنون که می‌دانیم سیاره‌ای آنجاست، می‌توانیم خلاقانه‌تر عمل کنیم. می‌توانیم راه‌حل‌هایی بیابیم، شاید کاوشگرهای میان‌ستاره‌ای ارسال کنیم یا فضاپیمایی ویژه برای بررسی این سیاره اختراع کنیم.
با این همه فاصله ۴.۲ سال نوری که میان زمین و پروکسیما قرار دارد برای کاوشگران فضا فاصله‌ای ترسناک است، و همین فاصله می‌تواند در یافتن راه‌حلی برای غلبه بر آن تاخیری طولانی بیاندازد. برخی از مشتاقان سفرهای فضایی نسبت به سفرهای میان‌ستاره‌ای بسیار خوش‌بین‌اند و معتقدند اگر قدم اول را هم‌اکنون برداریم، می‌توانیم سال ۲۱۰۰ به پروکسیما قنطورس برسیم. دیگر متخصصان مانند مارکوس یونگ محقق لابراتوار پژوهشی نیروی هوای آمریکا اما کاملا ناامید هستند: هیچ راه عملی برای سفرهای میان‌ستاره‌ای وجود ندارد. شاید ایده‌های مختلفی وجود داشته‌باشند که در نگاه اول عملی به نظر آیند، اما با کمی بررسی به سرعت به غیرعملی بودن آنها پی خواهید برد.
اما یونگ در عین حال معتقد است دانشمندان باید به مطالعه روی مشکلاتی که در مسیر سفرهای میان‌ستاره‌ای وجود دارند ادامه دهند. ایده‌های مختلفی برای خروج از سامانه خورشیدی وجود دارد، از جمله راکت‌های هم‌گداختی که توسط شرکت‌های وابسته به ناسا در دست بررسی قرار دارند. با این همه تشعشعات ناشی از این راکت‌ها سمی‌تر از آن هستند که انسان بتواند با آنها سفر کند.
استفاده از بادبان‌های خورشیدی راه‌حل دیگری است که مطرح شده و برخی معتقدند با کمک لیزر میتوان به سرعت آنها افزود. این رویکردی است که پروژه‌ای به نام استارشات(Breakthrough Starshot) در پیش گرفته‌است، اما هدف این پروژه ارسال کاوشگرهای کوچک به این ستاره دورافتاده است. حتی اگر فضاپیمایی وجود داشته باشد که بتواند با سرعتی برابر ۱۰ تا ۲۰ درصد از سرعت نور حرکت کند، هنوز مشکل مواجه شدن با آسیب‌های نشای از برخورد با ذرات فضایی وجود دارد.
همچنین بشر باید راهی برای کاستن از سرعت فضاپیما در زمان نزدیک‌شدن به ستاره بیابد، نکته‌ای که ایلان ماسک در مصاحبه‌اش به آن اشاره کرده است. ماسک معتقد است این سفر عملی است، اما در حال حاضر هدفی نشدنی به شمار می‌رود. ماسک معتقد است اگر شانسی برای فرستادن تجهیزات به دیگر سیاره‌ها وجود داشته باشد، باید از آن برای تبدیل کردن خود به تمدنی چند سیاره‌ای استفاده کنیم، این باید قدم بعدی ما باشد.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: futurism.com
لینک کوتاه نوشته : https://bigbangpage.com/?p=68408
(۲۰ نفر , میانگین : ۴,۶۵ از ۵)
من باور دارم که بشریت میتونه از منظومه شمسی خارج بشه در سال های اینده چون هر چیزی شاید سخت باشه ولی غیر ممکن همیشه ممکنه فقط من از یک چیز میترسم و نگرانم اینکه تا ان موقعه ما زنده نباشیم و نتوانیم بیرون از منظومه را ببینیم ولی به حر حال برای نسل اینده خوش حالم
با تشکر…
اگرانسانهای روی زمین یکی شوند ویک وحدت واحد برسند صدرصد به سرعت چندین برابر سرعت نور هم خواهند رسید چون انسانها جدیدن دشمنی جدید پیدا خواهد کرد وان هم کمبود منابع است کمبود منابع یعنی جنگ با هم دیگروهر چقدر به اینده برویم یا جنگ بیشتر می شود وانسان روبه نابودی می برد ویا باعقل درک بیشتر واحترام به افراد دانا ودانشمندان درهرزمینه ای می تواند نسل خودش در پهنه تمام کهکشان به پروراندمثلا دانشمندا می گویند سیگار ضرر دارد صدرصد ضرر دار می گویند سوخت هایه فسیلی ضرر داردنبایدبیشتر از این صبر کرد وباید از انرژی های تجدید پزیر مثل باد نور خورشد استفاده کرداگر سفینه انسان به سرعت بالایی برسد جازبه خوبه خود در ان حکم فرما می شود اگر صلح جهانی نباشد انسان نابود می شود اگرروش ثنتی برداشته نشود واجازه به افراد خلاق داده نشود دخالت کنند صددرصد به مشگل بر می خوریم حرس تمع مال افراد جهل نادان است چون همه بایدنظربدهند به اندازه هم از این دونیا سهم ببریم
به نظر بنده بهترین کار بردن منابع به ماه و بعد ساخت فضاپیمایی بسیار بزرگ و پیشرفته بر روی ماه می باشد چون جاذبه ماه بسیار خفیف و کم است و با انرژی بسیار کمتری میتوان فضاپیمایی چند صد تنی را بر روی آن نشاند و یا برعکس بلند کنند . از طرف دیگر هر نوع منبعی که روی زمین می باشد در خاک ماه هم موجود است . پس اول باید به فکر ساخت روستایی در ماه و بعد ساخت تکنولوژیی حرفه ای برای ساخت فضاپیمایی میان ستاره ای با مصرف انرژیی کم مصرف جدید و مقاوم که به مدت طولانی فضا پیما را به مقصدهای چند سال نوری در فضا برساند باشد و بتواند حداقل به ۳۰ درصد سرعت نور برسد و با با استفاده از فلزی بسیار بهینه شده برای ساخت بدنه فضاپیما که در مقابل ذراتی که در فضا سرگردانند مقاومت لازم را داشته باشد . سخت خواهد بود اما نشدنی هرگز .
من فک کنم این هدف محقق میشه اما در این هزاره نه
زمان های زیادی باید بگذره و تلاش های زیادی باید بشه تا این هدف محقق بشه چون که تو این دنیا هیچ چیز بدون زحمت بدست نمیاد
به نظرم الان نباید این موضوع بررسی بشه چون ما هنوز زمان رفتنمون به مریخ هم مشخص نیست
از نظر من ما اول باید درماه و مریخ شهرهای مجهز پیشرفته بسازیم بعد از انجا با ساختن فضا پیما های پیشرفته به خارج منظومه شمسی برویم وبعد به فکر رسیدن به سیارات فرا خورشیدی باشیم و نسل انسان را از پایان یافتن منابع روی زمین نجات دهیم این کار فقط با صبر حوصله فراوان امکانپذیر است انشاالله همینطور خواهد بود ولی ما در ان زمان ممکن است وجود ندا شته باشیم و طوری نیست چون ما هم در زمان فعلی از حیات بهره برده ایم به قول شاعر دیگران کاشتند و ما خوردیم ما میکا ریم و دیگران بخورند چرا ما فقط به فکر خودمان باشیم امید وار م خدا به همه ما در هر جای که هستیم کمک کند
این یک حقیقته که فرم بدنی ما حاصل میلیون های سال تکامل در سیاره زمین بوده و برای خارج از زمین ساخته نشده حتی بهترین فضانوردان ما توانایی سکونت بیش از یک سال در ایستگاه فضایی رو ندارند و به مشکلات اسکلتی و بینایی و هورمونی دچار میشند . پس تبدیل شدن انسان به یک موجود چند سیاره ای و گذر از مرز های منظومه شمسی امری مشکل و خطرناکه ولی غیر ممکن نیست . مشکل اصلی جاذبه است زیرا میتوان نوع اتمسفر یا شرایط نوری رو شبیه سازی کرد ولی جاذبه روی نمیشه ، اما چیز غیر ممکن برای بشر وجود ندارد و احتمالاً بشر تا صد سال آینده این رو ممکن خواهد کرد . بسیاری از کارشناسان و دانشمندان بر این باورند که منابع زمین برای ۱۲ میلیارد انسان بیشتر ظرفیت نداره پس انسان ناچاره برای این جمعیت در حال گسترش سیارات دیگر رو کاوش و جهت سکونت پذیری اون اقدام کنه .