شبدر کیهانی اینشتین

بیگ بنگ: بیشتر کهکشان‌ها یک هسته دارند – آیا این کهکشان چهار هسته دارد؟ یک پاسخ عجیب باعث شد ستاره‌شناسان نتیجه بگیرند که هسته کهکشان پیرامون حتی در این عکس قابل رویت نیست. این برگ شبدر مرکزی نوری است که از یک اختروش در پس زمینه ساطع شده است.

این میدان گرانشی متعلق به کهکشان پیش زمینه‌ایِ مرئی نورِ این اختروش دوردست را به چهار عکس متمایز تجزیه می کند. این اختروش باید به درستی در پشت مرکز کهکشان پرجرم قرار گیرد تا معجزه‌ای این چنین دیده شود. این اثر کلی همگرایی گرانشی نامیده می شود و این نمونۀ بخصوص «صلیب اینشتین» نامیده می شود. عکس‌های مربوط به صلیب اینشتین که هنوز برای ما بیگانه هستند از لحاظ نور نسبی با هم فرق دارند و نور آنها با اثر ریزهمگرایی گرانشی اضافیِ ستارگان خاصی در کهکشان پیش زمینه بیشتر می شود.

صلیب اینشتین (Einstein Cross) یا Q2237+030 یا QSO 2237+0305 یک اختروش متأثر از همگرایی گرانشی است که مستقیماً پشت کهکشان ZW 2237+030 که به نام عدسی هاچرا شناخته می‌شود، قرار می‌گیرد. به دلیل همگرایی گرانشی قوی، چهار تصویر از یک اختروش دور در اطراف یک کهکشان زمینه دیده می‌شوند. بنا بر تفسیرهای کنونی از انتقال به سرخ این اختروش، فاصله آن از زمین در حدود ۸ میلیارد سال نوری است، در حالیکه کهکشان عدسی(همگرا کننده) در فاصله ۴۰۰ میلیون سال نوری قرار گرفته است.