اگر ما بخواهیم نتایجی فلسفی را از وجود خودمان، اهمیت خودمان، و اهمیت جهانمان استخراج کنیم، نتیجه ما باید بر پایه علوم تجربی باشد. داشتن یک ذهن خلاق به این معنی است که بتوانیم تصوراتمان را با شواهدی از دنیای واقعی وفق دهیم و نه برعکس آن. خواه این نتایج برایمان خوشایند باشد، خواه نباشد.

– لاورنس کراوس – کتاب جهانی از عدم – ترجمه سیامک عطاریان

Lawrence krauss

پاسخ دادن به سمیر الله وردی لغو پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

6 دیدگاه

  1. با این حال آلبرت اینشتاین هم گفته که: «اگر واقعیات با نظریات نمیخوانند واقعیات را تغییر دهید .»
    حالا چون بعد از او این اتفاق تا بحال نیفتاده که ما نباید بگوییم که از این به بعد هم نمی افتد!

    1. (( اینشتین در طول عمرخود اشتباه می کرد.(بنابراین انتظار ندارید بعد از آن اشتباه کند!!!)
      نمونه اش درک نادرست از ثابت کیهانی موجود در نسبیت عام بود. ))

      این جمله بالا سخن شماست، شما که چندی پیش منتقد اینشتین بودید و گواه آن را ثابت کیهانی اش عنوان کرده بودید! در واقع اینشتین با تفسیری اشتباه ، جهان انبساط شونده را با ثابت کیهانی مد نظرش ساکن تلقی می کرد و سعی داشت واقعیت ذهنی خود را یک واقعیت عینی بداند. چه ما خوشمان بیاید یا خیر واقعیت چیز دیگری است، ما باید خودمان را به واقعیت های دست نیافتنی جهان نزدیک کنیم و سعی کنیم خودمان را با آن هماهنگ کنیم نه اینکه جهان این کار را بکند. پس فرضیات زیبا به تنهایی کارایی ندارند، باید با شواهد و آزمایش منطبق باشند.

    1. با درود، بستگی به شکل گیری سحابی های ستاره ساز دارد و می تواند تا میلیاردها سال دیگر ادامه داشته باشد. دورترین جایی که دانشمندان مشاهده کرده اند، یک دایره به قطر 96 میلیارد سال نوری میباشد.

        1. به این فاصله حد هابل می گویند، هر سال به دلیل حرکت نور کهکشان های دور دست و انبساط کیهان، 1 سال نوری به عدد فوق اضافه می شود و می توان کهکشان های قدیمی تر را مشاهده کرد.