شارپنتیر در سال ۲۰۱۱ تحقیقات خود را به چاپ رساند و همکاری با پروفسور دودنا از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی را آغاز کرد. این دو نفر برای اولین بار توسط یکی از همکاران دودنا در یک کافه در پورتو‌ریکو به هم معرفی شدند. آن‌ها برای شرکت در یک کنفرانس به آنجا رفته بودند. و درست یک روز بعد، وقتی این دو دانشمند در حال قدم زدن در خیابان‌های سان خوان، پایتخت پورتوریکو بودند، شارپنتیر ایده همکاری‌‌شان با یکدیگر را مطرح کرد.

این دو در کنار هم قیچی ژنتیکی باکتری را در یک لوله آزمایشگاهی بازآفرینی کردند. آن‌ها علاوه بر این ساختار مولکولی قیچی راهم ساده کردند تا استفاده از آن‌ آسان‌تر شود. قیچی‌ ژنتیکی در شکل طبیعی خود می‌تواند دی‌ان‌ای را از ویروس‌ها تشخیص دهند. اما شارپنتیر و دودنا ثابت کردند می‌توان به آن‌ها دوباره طوری برنامه داد تا در هر کدام از مولکول‌ها دی‌ان‌ای موجود در یک منطقه مشخص برش ایجاد کنند. یافته‌های این دو دانشمند سال ۲۰۱۲ منتشر و به یکی از مقالات برجسته سال تبدیل شد.

کشف غیرمنتظره فناوری ایجاد برش در دی‌ان‌ای امکان بازنویسی “کد زندگی” را فراهم کرد. از زمان کشف قیچی ژنتیکی کریسپر-کاس۹ توسط این دو دانشمند، استفاده از آن به سرعت گسترش یافته است. این روش به بسیاری از کشف ‌های مهم در تحقیقات پایه کمک کرده و در علم پزشکی هم آزمایش‌های بالینی روی روش‌های جدید درمان سرطان به واسطه استفاده از این روش پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته‌اند.

این تکنولوژی علاوه بر این احتمالا در بهبود و حتی علاج بیماری‌های موروثی هم تاثیرگذار خواهد بود. در حال حاضر تحقیقات در رابطه با قابلیت استفاده از این روش در درمان کم خونی داسی شکل در جریان است. این بیماری یک اختلال خونی است که میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا به آن مبتلا هستند.

اما عده‌ای نگرانند در نبود مقررات برای بکارگیری این روش، از آن در جهت ساخت “نوزادان طراحی‌شده” (نوزادانی که با دستکاری ژنتیکی برای ایجاد ویژگی خاص بوجود آمده‌اند) استفاده شود و یک میدان مین اخلاقی شکل بگیرد. دستکاری‌های صورت گرفته در ژنوم این کودکان، در صورت بچه‌دار شدن آن‌ها می‌تواند نسل به نسل منتقل شود و جمعیت بشر را دستخوش تغییراتی ماندگار کند.