سریع تر از نور ( قسمت چهارم )
7- پل کیهانی اینشتین- روزن
اما یکی از مشهورترین راه هایی که تاکنون برای سبقت گرفتن از نور مطرح شده عبور از پل اینشتین- روزن است. وجود این پل اسرار آمیز کیهانی برای نخستین بار در مقاله ای در سال 1935 بطور مشترک توسط اینشتین و فیزیکدان دیگری بنام ناتان روزن منتشر شد. اینشتین و روزن با کمک معادلات نظریه نسبیت عام به این تنیجه رسیدند که ممکن است تحت شرایطی دو نقطه دور دست در پهنه فضا- زمان به ناگهان از طریق پل کیهانی به همدیگر متصل شده و مسیر میان بری مابین آنها تشکیل شود. در این صورت با عبور از مسیر پل کیهانی می توان در مدت زمان بسیار کوتاهی از این سوی کیهان به آن سوی آن رسید. این در حالی است که اگر می خواستیم مسیر طبیعی موجود مابین دو نقطه مزبور را حتی با سرعت نور هم طی کنیم به زمان به مراتب بیشتری نیاز داشتیم.
کرم چاله: پل کیهانی اینشتین- روزن که اصطلاحا کر مچاله هم نامیده می شود با اتصال ناگهانی نقاط دوردست کیهان به همدیگر، مسیر میان بری را میان نقاط مزیور برقرار می کند. باعبور از درون این کرمچاله ها می توان از مسافت های چندین میلیون سال نوری را در چشم بر هم زدنی پیمود و به مراتب سریع تر از نور از بخشی از کیهان به بخش دیگری از آن سفر کرد.
پس از اینشتین و روزن، فیزیکدان های بزرگ دیگری هم تحقیق روی این مسیرهای میان بر کیهانی را ادامه دادند. در سال 1957 فیزیکدان برجسته ای بنام جان ویلر با الهام گرفتن از مسیرهایی که کرم ها در درون میوه سیب ایجاد می کنند و بطور میان بر از یک طرف آن به طرف دیگر سیب می رسند نام این مسیرهای میان بر کیهانی را « کرم چاله» گذاشت. شاید از خود بپرسید تفاوت این نوع سبقت گرفتن از نور یعنی عبور از درون کرم چاله ها با میان بر زدن از ابعاد بالاتر هستی که قبلا به آن اشاره شد چیست؟
روش میان بر زدن از درون ابعاد بالاتر پیش از همه مستلزم وجود ابعاد فضایی بالاتری فراتر از سه بعد مکانی جهان ما در پهنه کائنات است.گذشته از این در روش مزبور فقط تعداد اندکی از نوع ذرات را می توان به سفر فرانوری فرستاد. اما روش میان بر زدن از درون کرم چاله ها برای تمامی ذرات جهان میسر است و به وجود ابعاد بالاتر هم نیازی ندارد. با این حال عبور از درون کرم چاله ها هم مسائل خاص خود را دارد. بعنوان مثال بعضی فیزیکدان ها بر این باورند که دهانه کرم چاله ها در حالت عادی بلافاصله پس از گشوده شدن بسته خواهد شد و بنابراین برای باز نگاه داشتن دهانه یک کرمچاله به منظور عبور از آن به نوعی ماده ناشناخته که به جای جاذبه گرانشی، دافعه ی گرانشی داشته باشد نیازمندیم. به هر حال این بحث همچنان ادامه دارد و فیزیکدان ها همچنان در تلاشند تا ویژگی ها و رفتار کرم چاله ها، با این میان بر ها اسرار آمیز کیهانی را بهتر بشناسید.
8-پیشرانش پیچش فضا- زمان
در « پیشرانش پیچش فضا- زمان» به جای آنکه یک سفینه فضایی را در فضا زمان به حرکت در آوریم، موج ویژه ای را در بستر خود فضا- زمان ایجاد می کنیم که همراه خود سفینه فضایی را با آنچنان سرعتی به پیش می راند که حتی می تواند آن را به سرعت های فرانوری هم برساند. این موج فضا- زمانی ویژه به گونه ای است که فضای جلوی سفینه را منقبض و فضای پشت سر آن را منبسط می کند و بدین ترتیب سفینه فضایی را به جلو هل می دهد. اصلاحا به آن ماشین وارپ ( Warp drive ) می گویند.
ماشین وارپ توپولوژی فضا را تغییر نمی دهد و به ابرفضا وارد نمی شود، این ماشین فضای مقابل شما را منقبض و فضای پشت سر شما را گسترش داده از هم باز می کند.
امکان رسیدن به سرعت های فرانوری توسط ساز و کار ماشین وارپ یا پیشرانش پیچش فضا- زمان برای نخستین بار در سال 1994 توسط فیزیکدانی به نام میگوئل آلکوبیر مطرح شد و برای همین هم به این پیشرانش، پیشرانش آلکوبیر هم گفته می شود. آلکوبیر با استفاده از معادلات اینشتین در نسبیت عام نشان داد که با ایجاد موج ویژه ای در ساختار فضا- زمان می توان یک سفینه فضایی را همانند یک موج سوار کیهانی ، سوار موج مزبور کرد و آن را حتی به سرعت های فرانوری رساند.
بدین ترتیب این موج سوار کیهانی عملا در حوزه ای حباب مانند از فضا- زمان موسوم به « حباب پیچشی » قرار گرفته و این حباب فضا- زمانی به واسطه انبساط فضا- زمان در پشت حباب و انقباض آن در جلوی حباب با سرعت فوق اعاده زیادی به سوی جلو رانده می شود و به همراه خود، سفینه فضایی را نیز به جلو می راند. البته در این مورد هم نسبیت خاص زیر سوال نمی رود؛ چرا که به جای آنکه سفینه را در فضا حرکت دهیم، این خود موج فضا- زمانی است که به جلو می رود و به همراه خود سفینه فضایی را نیز به جلو می راند. البته ایده ساز و کار پیشرانش آلکوبیر تا مرحله عملی شدن هنوز راه طولانی در پیش دارد.
ادامه دارد »»»
قسمت اول
قسمت دوم
قسمت سوم
دانستنی ها
من قبلا هم در مورد ماشین وارپ شنیدم و می گویند علم آن را تایید می کند
خب هرطور باشه بالاخره سفینه با سرعتی بیش از سرعت نور حرکت میکنه دگ چه فضا زمان مجبورش کنه چ خودش بره!چ فرقی داره؟؟؟
بر طبق نظریه نسبیت انیشتن ذرات و در کل اطلاعات نمی تونن در فضا زمان با سرعتی بیش از سرعت نور حرکت کنن ولی تو این قضیه جسمی حرکت نمی کنه و خود فضا زمانه که حرکت می کنه، مثل اینه که شما روی یه لبه فرش وایستادی و بخوای بری به اون سمت فرش ولی به جای اینکه شما حرکت کنی فرش رو زیر پات بکشی تا اون طرف فرش بیاد زیر پات. ولی در حال حاضر به نظر می رسه به دلیل همبستگی کوانتومی بین ذرات زیر اتمی انتقال اطلاعات با بیش از سرعت نور ممکنه و این با نسبیت در تناقضه
با سلام و خسته نباشید از تلاش بدون چشم داشتتون شما خدمت بزرگی به جامعه ی جهل الوده و خرافاتیمون میکنین من از همینجا دست شمارو میبوسم.
این ماشین وارپ وقتی عمل انقباض و انبساط و انجام بده ایا تتا ثیر پایداری رو فضا داره . مثال:اگه ما یه قسمتی از یک پارچه 2 بعدی رو چین بندازی از هر طرف بارچه تحت تاثیر این حرکت جابجا میشه حالا این وارپ چه تاثیری رو باقی نقاط کیهان میتونه داشته باشه؟
من اماتور هستم اگه سوالم اشتباه بو غذر میخوام.
واقعا عالی بود.سایت شما از اون مدل سایت هایی هست که واقعا هر روز باید بهش سر زد.ممنون از زحماتتون
Waw. Was amazing