بیگ بنگ: در سال‌های اخیر، تصویر ارائه شده از نئاندرتال‌ها که به صورت موجودات وحشی و نابهنجار جلوه داده میشد، دستخوش تغییر قرار گرفته است. آنها توانایی ایجاد آثار هنری در غارها، تولید ابزارهای سنگی پیشرفته و جواهر را داشته و احتمالا به زبان مجهز بوده و غذا هم می پختند.

به گزارش بیگ بنگ، نئاندرتال‌ها به لحاظ فیزیکی هم بسیار قدرتمند بودند؛ یقینا که خیلی قوی‌تر از اکثر انسان‌های امروزی بودند. بله، به محض اینکه انسان‌ها به قلمرو تحت حاکمیت آنها نفوذ کردند، زمینه برای انقراض شان فراهم گشت. البته در این میان، تعداد اندکی از انسان‌ها با نئاندرتال‌ها به آمیزش جنسی هم پرداختند. اما از هیچکدام از این حقایق نمی توان استنباط کرد که آنها سست و بیحال بوده و همۀ انسان‌ها نسبت به آنها برتری داشته‌اند. در مطالعه جدید محققان که در یکی از مجلات معتبر به انتشار رسید، حالا به نتایج تازه‌ای در خصوص بستگان دور خود بدست آورده‌ایم: نئاندرتال‌ها شکارچیان ماهری بودند که خود را با شرایط زندگی در محیط‌های سرد توندرا وفق داده بودند.

یکی از دلایل اینکه محققان فکر می کنند نئاندرتال‌ها در شرایط آب و هوایی سرد زندگی می کردند، این است که بقایای آنها در کنار بقایای پستانداران عصر یخبندان از قبیل ماموت‌ها، کرگدن‌های پشمی، اسب‌ها و گوزن‌های شمالی یافت شده است. حتی برخی از محققان مدعی شدند که خصوصیات فیزیکی آنها به ویژه اندام‌های کوتاه، حفره بینی بزرگ و نیم تنه بزرگ از سازگاری‌های فرگشتی برای زیست در محیط سرد برخوردار بوده است.

ما با بررسی شواهد فسیلی و ژنتیکی خواستیم ببینیم که آیا این ایده صحت دارد یا خیر. در همین راستا، در ابتدا بررسی کردیم که نئاندرتال‌ها ترجیحا در کجا و چه زمانی زندگی می کردند. ما می دانیم که نئاندرتال‌ها 40000 تا 300000 سال پیش در اروپا و بخش‌هایی از آسیا زندگی می کردند. سپس روند انقراض‌شان شروع شد. متاسفانه، فسیل‌های نئاندرتال‌ خیلی کمی وجود دارد. لذا ما اطلاعات اندکی در خصوص سبک زندگی آنها تا 130000 پیش (آغاز آخرین عصر یخبندان) در اختیار داشتیم. به همین منظور، ما روی آخرین نقطه سکونت‌شان در شمال غرب اروپا تمرکز کردیم. یعنی 20000 تا 60000 سال پیش که مصادف با عصر یخبندان بود و شرایط جوی با نوسان قابل توجهی روبرو شده بود.

ما با بررسی لایه‌های رسوبی که فسیل‌ها در درون آنها پیدا شده است، موفق به کشف بقایای حیواناتی از قبیل موش‌ها و سایر پستاندران شدیم. نکته قابل توجه این است که این حیوانات در بازه‌های گرمتر آخرین عصر یخبندان زندگی می کردند؛ زمانی که محیط برای ماموت‌ها قدری نامناسب بوده و کمتر پذیرای آنها بود. پس چطور ممکن است که ماموت‌ها در محل زندگی نئاندرتال‌ها پیدا شده‌اند؟ در حال حاضر، ما به تلاش‌های خود برای جمع آوری جزئیات بیشتر ادامه می دهیم اما این احتمال هست که اکولوژی به گونه‌ای بوده که ماموت‌ها توانسته‌اند در این آب و هوای گرم زندگی کنند.

شکار در سرزمین‌های پوشیده از درخت به سرعت، چابکی و شتاب نیاز دارد. برای مثال، وقتی با موجود زنده‌ای که در پشت درختان قرار دارد، روبرو می شوید، باید سرعت واکنش بالایی داشته باشید تا شکار از دستتان نپرد. استنباط ما این است که نئاندرتال‌ها قابلیت بالایی در دوندگی داشته‌اند و از سرعت بالای خود برای شکار طعمه استفاده می کردند.

ما با تحلیل داده‌های موجود توانستیم شکل بدنی آنها را هم توضیح دهیم. در میان ورزشکاران برتر امروزی، دوندگان فواصل طولانی معمولا اندام‌های زیرین بلندی دارند؛ در حالیکه دوندگان فواصل نزدیک عمدتا بدنی عضلانی دارند. پُرواضح است که نئاندرتال‌ها از ساختارِ بدنی مشابه به دوندگان سرعت برخوردار بوده‌اند. برای بررسی بیشتر این مسئله، ما به مرور مطالعات قبلی هم پرداختیم. اشاره به این نکته هم حائز اهمیت است که این نتایج بر پایه تعداد نسبتا کمی از نئاندرتال‌ها قرار دارد.

همچنین نتایج ما بر این فرض استوارند که متغیرهای ژنتیکیِ مرتبط با قدرت و سرعت در انسان‌ها امروزه به همان شیوه‌ای عمل می کند که در نئاندرتال‌ها عمل می کرده است. در هر صورت، دیگر این مقایسه مورد تاکید قرار نمی گیرد که انسان‌ها باهوش و نئاندرتال‌ها احمق بوده‌اند، ما از قابلیت‌های پیچیده و آنها فاقد این قابلیت‌ها بوده‌اند. خیر، دیگر این ایده‌ها منسوخ شده‌اند. همۀ گونه‌های زنده به شیوه منحصربفردی با محیط زندگی‌شان تطبیق پیدا می کنند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Quaternary Science Reviews منتشر شده است.

ترجمه: منصور نقی لو/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: theconversation.com