مغز مثل كامپیوتر صرفا به گردآوری و ذخیره اطلاعات نمی‌پردازد. نخست، اطلاعات در هیپوكامپ ذخیره می‌شود كه ساختاری عمیق در مغز است، اما اطلاعات اینجا باقی نمی‌ماند. هروقت این اطلاعات بازیابی شود، مغز ما آن را از نو می‌نویسد و طی این مرحله، فرآیند ذخیره‌سازی دوباره تكرار می‌شود. در این زمان، اطلاعات بتدریج به قشر مخ منتقل می‌شود و از ناحیه‌ای كه در آن یادگیری اولیه شكل گرفته است، جدا می‌شود. برای مثال، شما می‌دانید تهران، پایتخت ایران است، اما احتمالا به یاد نمی‌آورید چطور آن را یاد گرفته‌اید.

این پدیده، عامل اصلی فراموشی شناخته شده است كه می‌تواند موجب شود از یاد برود چه حرفی درست است. حتی زمانی كه به افراد دروغ گفته می‌شود، ممكن است بعدا به عنوان حرفی درست به خاطر آورده ‌شود. اظهارنظری اشتباه از منبعی غیرمعتبر می‌تواند ماه‌ها بعد كه خاطرات از ذخیره كوتاه‌مدت هیپوكامپی به ذخیره بلندمدت انتقال می‌یابد، معتبر شود، زیرا به همان صورتی كه منبع خبر فراموش می‌شود پیام و تلویحات آن تقویت می‌شود.

همچنین یكی از كاركردهای مغز انسان این است كه اطلاعات را متناسب با چارچوب‌های ذهنی‌ ارائه دهد. ما گرایش داریم اخباری را به یاد بیاوریم كه متناسب با جهان‌بینی‌مان باشد و اظهاراتی را كه ناسازگار با آن باشد، نادیده بگیریم. شنوندگان اخبار در معرض پذیرش انتخابی و یادآوری اظهاراتی هستند، باورهایی را كه آنها دارند دوباره تقویت كند. در مجموع، این دو مورد باعث می‌شود افراد از باورهای اشتباه خود دست برندارند و آنها را درست بدانند.