بیگ بنگ: در مقاله‌ای جدید، دکتر پنی اسپیکینز و همکارانش از دانشگاه یورک، استدلال می‌کنند که نئاندرتال‌ها مراقبت‌های سلامتی، مانند کمک کردن در موارد آسیب جدی و مشکلات زایمان، را انجام می‌دادند.

به گزارش بیگ بنگ، دکتر اسپیکینز گفت: «نئاندرتال‌ها در زندگی خود با خطرات متعددی مواجه شده‌اند، به ویژه از سوی حیوانات بزرگ و خطرناک؛ اما در فرهنگ‌های معروف، چنان تصور قوی و خشنی از نئاندرتال‌ها وجود دارد که تا پیش از این به طور عمیقی به آسیب‌پذیری آنها فکر نکرده بودیم. ما شواهدی از مراقبت‌های سلامتی داریم که به 1.6 میلیون سال قبل باز می‌گردد، اما فکر می‌کنیم ممکن قدمت این شواهد حتی بیشتر هم باشد. ما می‌خواستیم تحقیق کنیم که آیا مراقبت‌های سلامتی و بهداشتی در نئاندرتال‌ها چیزی بیش از یک فعالیت فرهنگی بود یا خیر، آیا چیزی بوده که همین‌طوری انجام می‌دادند یا اینکه برای استراتژی‌های بقای آنها اساسی‌تر بوده است؟»

دکتر اسپیکینز و همکارانش بقایای اسکلتی بیش از 30 نفر که آسیب‌های جزئی و جدی در آنها مشهود بود اما موجب مرگ در آنها نشده بود، را بررسی کردند. چندین حادثه از آسیب و بهبود در این نمونه‌ها مشهود بود، که نشان می‌داد نئاندرتال‌ها حتماً سیستم مراقبتی‌ عالی‌ای برای زنده‌ماندن داشته‌اند. دکتر اسپیکینز توضیح می‌دهد: «میزان بالای آسیب و بهبود از بیماری‌های جدی، مانند پای شکسته، نشان می‌دهد که نئاندرتال‌های دیگر حتماً در مراقبت از آنها همکاری داشته‌اند و نه تنها به کاهش درد بلکه به مبارزه برای بقا کمک می‌کردند، به طوری که بتوانند سلامتی خود را دوباره به دست بیاورند و دوباره به طور فعال در گروه شرکت کنند.»

نئاندرتال‌ها در گروه‌های کوچکی زندگی می‌کردند، در نتیجه مرگ هر یک از آنها برای بقای کل جامعه بسیار مهم بوده است. آسیب، یا بیماری، رایج‌ترین خطر بود؛ زیرا نئاندرتال‌ها در نوعی از محیط یا جوامعی که به اندازۀ کافی بزرگ باشد، زندگی نمی‌کردند که در معرض خطر زیاد پاتوژن‌ها باشند. با این حال، نئاندرتال‌های مونث در معرض خطر مشکلاتی در زمان زایمان بودند. شکل لگن آنها و اندازه و شکل سر بچه در نئاندرتال‌ها شبیه به انسان‌های مدرن است، درنتیجه تصور می‌شود که آنها هم هنگام زایمان با برخی مشکلات رایج مواجه بوده‌اند.

دکتر اسپیکینز گفت: «احتمال دارد که آنها در زایمان کمک کرده باشند؛ نقشی که ما در حال حاضر به ماماها نسبت می‌دهیم. آنها احتمالاً نمی‌توانستند بدون کمک و حمایت، از تلفات جان سالم به در ببرند، زیرا میزان مرگ و میر مادران و نوزادان در جوامع آنها بسیار زیاد می‌شده است. وقتی به خطرات و ریسک‌های روزانۀ مربوط به شکار کردن و پیدا کردن غذا و همچنین مربوط به زایمان در مورد جوامع کوچک شکارچی آنها نگاه می‌کنیم، تعجب‌آور نیست که آنها حتماً اقداماتی برای بهبود سلامتی و کاهش خطرات مرگ و میر انجام و توسعه داده باشند. می‌توانیم مراقبت‌های سلامتی را مانند الگویی از رفتار همکارانۀ مهم فرگشتی، به همراه شکار، سهیم شدن در غذا، و فرزندپروری تلقی کنیم. در این الگو می‌توانیم ببینیم که چرا امروزه ارائه مراقبت‌های سلامتی به افرادی که به مراقبت نیاز دارند، بخش مهمی از زندگی انسان است.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Quaternary Science Reviews منتشر شده است.

ترجمه: زهرا جهانبانی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: sci-news.com