بیگ بنگ: در این عکسِ تلسکوپ فضایی ناسای هابل، کهکشان مارپیچی NGC ۴۸۴۵ را می بینید که با فاصله ی ۶۵ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی دوشیزه جای دارد. جهت گیری این کهکشان به گونه ایست که ساختار مارپیچی‌ خیره کننده اش را به روشنی می توان دید: یک صفحه ی تخت پر از لکه های غبار که هاله ای درخشان مرکز آن را در بر گرفته است.

مرکز درخشان کهکشان NGC ۴۸۴۵ میزبان یک سیاهچاله، از نوع سیاهچاله های غول پیکر است که به نام سیاهچاله های ابرپرجرم شناخته می شوند. در کهکشان دوردستی مانند NGC ۴۸۴۵ می توان از روی نیرویی که به درونی‌ترین ستارگان کهکشان وارد می شود به وجود یک ابرسیاهچاله پی برد؛ این ستارگان کشش گرانشی سهمگینی از سوی سیاهچاله دریافت می کنند و با سرعت هایی بسیار بیشتر از معمول به دور مرکز کهکشان می چرخند.

اخترشناسان با بررسی جنبش این ستارگان مرکزی می توانند جرم سیاهچاله ی مرکزی را برآورد کنند- برای NGC ۴۸۴۵، این جرم صدها هزار برابر جرم خورشید برآورد شده است. برای یافتن ابرسیاهچاله ی مرکزی کهکشان راه شیری هم از همین روش بهره گرفته شد. این سیاهچاله با نام “کمان آ*” ، حدود چهار میلیون برابر خورشید جرم دارد.

هسته ی کهکشان NGC ۴۸۴۵ نه تنها غول پیکر است و جرمی کلان دارد، سیری ناپذیر نیز هست. در سال ۲۰۱۳ پژوهشگران سرگرم رصد کهکشان دیگری بودند که ناگهان متوجه شراره ای خروشان در مرکز NGC ۴۸۴۵ شدند. این شراره از سیاهچاله ی مرکزی آن سرچشمه گرفته بود که داشت جرمی چند برابر سنگین تر از مشتری را تکه پاره می کرد و می بلعید. گویا این جرم یک کوتوله ی قهوه ای و یا سیاره ای بزرگ بود که بیش از حد به سیاهچاله ی مرکز NGC ۴۸۴۵ نزدیک شده و به کام هسته ی گرسنه آن فرو رفته بود.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: spacetelescope.org / برگردان: ۱star-7skies