یکی از بزرگترین محدودیت‌های موجود در سفرهای فضایی، سیستم پیشرانش فضایی است. پیرانش فضایی به هر سیستمی گفته می‌شود که برای شتاب دادن به فضاپیماها یا ماهواره‌ها استفاده می‌شود. برای آنکه تا دو دهه آینده سفر انسان به مریخ یا هر نقطه از منظومه شمسی به‌صورت پایدار امکان‌پذیر باشد برخی از دانشمندان توسعه موتورهای هسته‌ای را برای فضاپیماهای آینده توصیه می‌کنند.

به همین منظور بتازگی دارپا(آژانس پروژه‌های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی آمریکا) قراردادی را با شرکت‌های “جنرال اتمیکس”، “بلو اوریجین” و “لاکهید مارتین”، منعقد کرده تا اولین مرحله از برنامه DRACO اجرا شود. برنامه یادشده با هدف پرتاب و استقرار تجهیزات پیشرفته علمی و نظامی در مدار زمین و حد فاصل کره زمین تا ماه توسط ارتش آمریکا به اجرا در می‌آید.

انتظار می‌رود پیشران حرارتی هسته‌ای دارپا تا سال ۲۰۲۵ در مدار پایین کره زمین مورد استفاده قرار گیرد. علت استفاده از این ابزار پیشرفته آن است که با استفاده از راکت‌ها و فضاپیماهای فعلی دیگر امکان دستیابی به اطلاعات بیشتری در مورد ماهیت منظومه شمسی و نحوۀ شکل‌گیری آن وجود ندارد.

از همین رو وزارت دفاع آمریکا در تلاش است بعد از تأسیس نیروی فضایی در سال 2019 بر اطلاعات و دانش خود در این حوزه بیفزاید. در حال حاضر موشک‌هایی مبتنی بر انواع سوخت شیمیایی از توان پیشرانه بالا و بهره‌وری پایین و در مقابل موشک‌های مبتنی بر سوخت الکتریکی از توان پیشرانه پایین و بهره‌وری بالا برخوردار هستند. بنابراین هیچ یک از این موشک‌ها در فضای مابین مدار زمین و کره ماه کارآیی ندارند. زیرا در این محیط به علت تغییر سریع مدارهای هر دو سیاره به توان پیشران و بهره‌وری بالا نیاز است.

در این شرایط “سیستم‌های پیشران حرارتی هسته‌ای” قابل استفاده خواهند بود. در این سیستم‌ها به جای فرایند احتراق شیمیایی در راکت از راکتور هسته‌ای برای گرما دادن پیشرانه‌ای مانند هیدروژن استفاده می‌شود تا گرمای شدیدی ایجاد شود. توان پیشران موشک مبتنی بر سیستم انرژی هسته‌ای، ده هزار برابر بیشتر از موتورهای الکتریکی و بهره‌وری آن پنج برابر بیشتر از موشک‌های شیمیایی است.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: newatlas.com