انتشار نتایج اولیه مطالعه دوقلوهای فضانورد ناسا

بیگ بنگ: نتایج اولیه از مطالعه دوقلوهای فضانورد ناسا منتشر شده‌اند و نشان می‌دهند تاثیرات فضا در برخی موارد کاملا برخلاف تصور دانشمندان است.

براساس گزارش بیگ بنگ به نقل از همشهری، محققان سال‌هاست که در تلاشند تا تاثیرات حضور طولانی‌مدت در فضا روی روان و جسم انسان را درک کنند، اما به دلایلی انجام چنین بررسی‌های با موانع فراوانی مواجه است: جمعیت نمونه برای انجام چنین تحقیقی بسیار کم است،‌ در هر سال تنها ۱۰ نفر می‌توانند در ایستگاه فضایی بین‌المللی زندگی کنند، تنها ۵۰ سال از آغاز سفر‌های انسان به خارج از زمین آغاز شده‌است، و مشکل گروه کنترل نیز وجود دارد زیرا انسان‌ها متفاوت از یکدیگرند و اگر فردی تغییرات روحی و فیزیکی را در خارج از زمین تجربه کند، راهی برای فهمیدن اینکه آیا چنین تجربیاتی ممکن بود در زمین نیز برای او رخ دهد یا نه وجود ندارد.

به همین دلیل مارک کلی، فضانورد آمریکایی از اهمیت بالایی برخوردار است، وی دوقلوی همسان اسکات کلی است و از ساختار ژنتیکی کاملا مشابهی با او برخوردار است و این فرصتی مناسب را در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد تا وضعیت فیزیکی و روحی این دو را روی زمین و پس از بازگشت از فضا با یکدیگر مقایسه کنند. همین فرصت به ایده اصلی پروژه مطالعاتی دوقلوهای ناسا تبدیل شد،‌ مطالعه‌ای که در ۱۲ دانشگاه مختلف آمریکا توسط ۱۰ دانشمند در دست اجرا است.

اسکات کلی در سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ نزدیک به یک سال،‌۳۴۰ روز را در ایستگاه فضایی زندگی کرد و در جمع ۵۲۰ روز از زندگی خود را در فضا گذرانده‌ است. مارک کلی،‌فضانورد بازنشسته اما ۵۴ روز از عمر خود را در سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ در فضا بوده‌ است. اکنون نتایج اولیه به دست آمده‌اند و دانشمندان به تفاوت‌های آشکاری میان وضعیت فیزیکی دو برادر پی برده‌اند که این تفاوت‌ها لزوما به شکلی که انتظار داشته‌اند نیستند.

یکی از مهم‌ترین نتایج این بوده‌است که طی یک سال اقامت در فضا،‌تلومر‌های (سازه‌های محافظت‌کننده دی‌ان‌ای در انتهای کروموزوم) اسکات کلی، نسبت به برادرش مارک که در این یک سال در زمین حضور داشت، درون گلبول‌های سفید وی بلند‌تر شده‌اند و این کاملا برخلاف انتظار دانشمندان بوده‌است. نتیجه‌ای که دانشگاه‌‌های دیگر نیز آن را تایید کرده‌اند. این یافته از آن جهت موجب شگفتی شده‌است که طول تلومرها یکی از مهم‌ترین شاخص‌ها برای سلامت و طول عمر به شمار می‌رود.

تلومرها با هر تقسیم سلولی،‌کوتاه‌تر می‌شوند تا زمانی که سلول‌ها دیگر قدرت تقسیم را از دست می‌دهند و در نهایت می‌میرند. این فرایند کوتاه‌شدگی تلومرها با ابتلا به سرطان و مرگ‌زودرس در ارتباط است از این رو دانشمندان تصور می‌کنند هرچه طول تلومرها بیشتر باشد، تاثیرات مخرب سالخوردگی در فرد کاهش پیدا می‌کند.

همین موضوع باعث شده تا دانشمندان در شگفتی بمانند که چرا زندگی در فضا با تمامی دشواری‌هایی که دارد،‌از جمله رژیم غذایی محدود، تشعشعات مخرب کیهانی و شدت نیروی گرانشی که انسان برای مقابله با آن تکامل نیافته‌است باعث می‌شود که تلومرها طولانی‌تر شوند؟ تنها فرضیه‌ای که می‌تواند این پرسش را پاسخ دهد ورزش بیشتر و مصرف غذاهای سالم‌تر توسط اسکات در فضا است و به نظر می‌آید همین سبک زندگی سالم توانسته با تاثیرات مخرب فضا مقابله کند. از دیگر اختلافات کشف شده میان دو برادر، در باکتری‌های موجود در معده و توصیف ژن در آنها بوده‌ است،‌به نظر می‌آید حضور در فضا روند پردازش اطلاعات ژنتیکی اولیه را در انسان‌ها مختل می‌سازد.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: nature.com

لینک کوتاه نوشته : https://bigbangpage.com/?p=62164

(۱۶ نفر , میانگین : ۴,۴۴ از ۵)
اشتراک گذاری

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.