بیگ بنگ: ناسا به طور مداوم به جستجوی سیارات فراخورشیدی دور و نزدیک می پردازد، در این راه سیارات بسیاری هم کشف شده اند که به نظر می آید قابل سکونت باشند، اما سوال اینجاست که چه می شود اگر ما موفق شویم به آن سیارات سفر کنیم؟ چه می شود اگر در آنجا با حیات فرازمینی روبرو شویم؟ و چه می شود اگر بتوانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم؟

به گزارش بیگ بنگ، اینها سوالاتی است که ستاره شناسان و علاقمندان به داستان های علمی- تخیلی سالهاست از خود می پرسند و این روزها با داغ تر شدن صحبت ها دربارۀ برنامه ریزی ماموریت سفر انسان به مریخ، تنور این سوال ها نیز داغ تر شده اند. با این همه، فارغ از جذابیت های موجود، اهمیت این مسائل وقتی بالا می رود که صحبت از «ما می توانیم سفر کنیم» به سمت «ما مجبوریم سفر کنیم» سوق پیدا کند. استنلی رابینسون، نویسندۀ مشهور داستان های علمی- تخیلی معتقد است که ایدۀ انتقال انسان به فضا ممکن است ایده ی وحشتناکی باشد. او در رمان «شفق قطبی» که در سال 2015 به چاپ رسید تصویری ناخوشایند از آیندۀ بشرِ در حال سفر به نمایش گذاشته شده است که در آن انسان برای حفظ نژاد خود، حیوانات و گیاهان مجبور است به سفرهایی دراز مدت بپردازد و شرایط سخت زندگی در سفینه های فضایی را قرن ها تحمل کند.

اگرچه کتاب رابینسون از نظر فنی، علمی تخیلی به حساب می آید، اما خیلی هم از واقعیت به دور نیست. سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفتۀ دفاعی آمریکا (Darpa) در حال سرمایه گذاری بر روی سفینه ای فضایی است که بسیار به آن چه در رمان شفق قطبی رابینسون به تصویر کشیده شده است شباهت دارد. اما بر خلاف آرمان های Darpa، رابینسون بیش از آنچه به جذابیت های سفرهای فضایی بپردازد، مشکلات بالقوه ی این سفر را برجسته ساخته است. در روایت رابینسون در سفرهای فضایی مشکلات، بسیار بیشتر از حد توان انسان تصویر شده است.

نزدیک به خانه

در رمان شفق قطبی، از چالش هایی سخن به میان آمده است که فعلا برای سفرهای فضایی کمتر درباره آنها بحث می شود. ما همین حالا هم بر روی زمین به وضوح داریم می بینیم که تغییرات آب و هوایی چه بلایی بر سر سیاره یمان می آورد. حال همین مشکلات را در فضای بسیار محدود تر سفینه های فضایی در نظر بگیرید. حتی اگر این زیستگاه های مصنوعی که خود ساخته ایم در طول مدت سفر (که احتمالا صد ها سال به طول خواهد انجامید) طوری طراحی شده باشند که تعادل زیستی آنها به خوبی حفظ شود، اما کوچکترین تغییراتی در سفر پر مخاطره می تواند باعث از کنترل خارج شدن تعادل آنها شود.

با گذشت زمان این عدم توازن بیشتر و بیشتر می شود، و از طرفی سفر به نزدیک ترین سیاره قابل سکونت با توجه به امکانات موجود می تواند بسیار طولانی باشد. به جز نگرانی های مربوط به تعادل زیستی محیطی درون سفینه ها، مشکلات بالقوه ی اجتماعی نیز می توانند چالش های فراوانی را به وجود آورند. در حال حاضر ناسا به شدت مشغول کار بر رویپروژه های زمینی سازی و مهاجرت به فضا است. چندی پیش اعلام شد که ستاره ی کوتوله ای به نام تراپیست-1 کشف شده که دارای هفت سیاره می باشد و همگی آنها در «منطقه ی قابل سکونت» قرار دارند. پس اینکه درباره مهاجرت به فضا در آینده ای نه چندان دور صحبت به میان آوریم به اندازه داستان های علمی- تخیلی دیوانه وار نیستند.

هر چه می گذرد احتمال به وقوع پیوستن سفرهای فضایی در آینده جدی تر و جدی تر می شود و این مهم است که قبل از هر اقدامی در مورد موانع موجود کمی فکر کنیم. در حالی که برنامۀ سفرهای بین سیاره ای ما هر روز بیش از پیش قابلیت اجرایی پیدا می کند، اما فعلا نمی خواهیم در انجام آنها عجله کنیم. از طرفی مشکلاتی که ما روی زمین با آنها دست به گریبان هستیم، وقتی که آن را ترک کنیم ما را رها نخواهند کرد. پس بهتر است بدانیم تلاش ما برای کسب تکنولوژی مهاجرت های فضایی به معنای این نیست که قطعا مجبوریم مهاجرت کنیم.

ترجمه: امین میرزایی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: futurism.com