بزرگترین ساختار کیهان چیست؟
بیگ بنگ: در فضا، ما با اجرام و فواصل عظیمی روبرو هستیم. در بین چیزهای موجود در کهکشان، زمین نسبتا کوچک به حساب می آید. حتی در منظومه شمسی، ما نسبت به سیارۀ مشتری (بیش از 1000 زمین در مشتری جا می شود) و خورشید (بیش از یک میلیون زمین در خورشید جا می شود) کوتوله ای بیش نیستیم.
به گزارش بیگ بنگ، حتی خورشید ما هم، وقتی با بزرگترین ستاره های شناخته شده مقایسه می شود ناچیز به نظر می آید. خورشید یک ستاره نوع جی است، کوتوله زیبای زرد رنگی که در مقیاس کیهانی متوسط به حساب می آید. اما بعضی ابرستاره ها، بسیار بسیار بزرگ هستند. بزرگترین ستاره ی شناخته شده احتمالی، ستاره بنام UY Scuti شعاعی 1700 برابر خورشید دارد، بنابراین می تواند حدود پنج میلیارد خورشید ما را در خود جای دهد. این در حالی است که این ستاره فقط 30 برابر خورشید جرم دارد، بنابراین می توان گفت در فضا جرم و حجم لزوما با هم متناسب نیستند.
در بالای لیست اشیاء بزرگ کیهانی، سیاهچاله ها و به طور خاص، سیاهچاله های ابرسنگین مرکز کهکشان (سیاهچاله مرکز کهکشان راه شیری 4 میلیون بار سنگین تر از خورشید است) به چشم می خورند. بزرگترین سیاهچاله ابرسنگین تقریبا 21 میلیارد بار سنگین تر از خورشید است و در خوشه کهکشانی کما واقع شده که شامل بیش از 1000 کهکشان است.
در جهان اجرامی حتی بزرگتر از سیاهچاله های ابرسنگین هم وجود دارد. کهکشان ها مجموعه ای از منظومه های ستاره ای هستند و درون این منظومه ها همه چیز یافت می شود (مانند سیارات، ستاره ها، سیارک ها، دنباله دارها، گاز، گرد و غبار و …). قطر کهکشان راه شیری طبق آمارهای سازمان ناسا حدود صد هزار سال نوری است. یک سال نوری فاصله ای است که نور در یک سال طی می کند. تشخیص بزرگترین کهکشان ها بسیار سخت است، زیرا مرز کهکشان ها به طور دقیق مشخص نیست، اما قطر بزرگترین کهکشانی که ما می شناسیم، میلیونها سال نوری است.
حال ما به جواب سوال بزرگترین ساختار جهان نزدیک شده ایم. کهکشان ها اغلب با نیروی گرانشی خود، در گروه هایی که خوشه های کهکشانی نامیده می شوند حول یکدیگر جمع می شوند. (به طور مثال، کهکشان راه شیری بخشی از یک گروه محلی کوچک است که مشتمل بر دو دوجین کهکشان است، و کهکشان آندرومدا را هم عضوی از آن است) در ابتدا ستاره شناسان تصور میکردند که بزرگترین ساختار موجود خوشه های کهکشانی هستند. اما در دهه 1980 محققان متوجه شدند که گرانش ناشی از خوشه های کهکشانی گروه های بزرگی از آنها را تحت عنوان یک ابرخوشه ایجاد می کند.
بزرگترین ابرخوشه کهکشانی کدام است؟
بزرگترین ابرخوشه شناخته شده جهان «دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس» نامیده می شود. وجود این ابرخوشه اولین بار در سال 2013 گزارش شد و چندین بار توسط همان تیم مورد مطالعه قرار گرفته است. این ساختار به حدی عظیم است که 10 میلیارد سال طول می کشد تا نور تمام آن را بپیماید، برای درک این عظمت یادآوری می کنیم که عمر کیهان فقط 13.8 میلیارد سال است.
این ساختار بزرگ توسط نوری که تیم تحقیقاتی (به رهبری استفان هرواث، به همراه دانشگاه ملی لهستان) در حین نقشهبرداری انفجارهای پرتو گامایی مشاهده کرد، کشف شد. ابتدا تصور می شد که این نور متعلق به یک ابرنواختر یا ستاره های عظیمی که در انتهای عمر خود منفجر می شوند، باشد. اعتقاد بر این است که انفجار پرتوهای گاما (که معمولا ناشی از ابرنواخترها می باشند) نشانه خوبی برای یافتن محل توده های عظیم کیهان است، چون ستاره های بزرگ (که ابرنواخترها از آنها به وجود می آیند) تمایل به جمع شدن در مناطق متراکم دارند. ابرخوشه ذکر شده در بررسی های اولیه از اشعه گامای دریافت شده، از منطقه ی خاصی با فاصله 10 میلیارد سال نوری از ما که در صورت فلکی هرکول قرار دارد، کشف شد.
اما معمای اصلی این است که چنین ساختار عظیمی چگونه به وجود آمده است. در مقاله ای از سایت دیسکاوری نیوز که در سال 2013 منتشر گردید، به این نکته اشاره شد که به نظر می رسد این ساختار عظیم یکی از اصول کیهان شناختی درباره تشکیل و تکامل جهان را نقض می کند. این اصل خاص می گوید که اگر در مقیاسی که به اندازه کافی بزرگ باشد مواد را مورد مشاهده قرار دهیم، یک دست و همگن به نظر خواهند آمد، اما این ابرخوشه، همگن و یک دست گزارش نشده است.
جان هاکیلا محقق و ستاره شناس از کالج چارلستون کالیفرنیای جنوبی، در مقاله ای در سال 2014 در این باره می گوید: «فکر میکنم چنین ساختاری بیش از حد بزرگ است که بتواند وجود داشته باشد، من هنوز هم به وجود آن شک دارم» او گفت احتمالی هر چند خیلی کم وجود دارد که پرتوی گامایی که در آن موقعیت مشاهده شده، تصادفی بوده باشد، البته این احتمال چیزی کمتر از 1 درصد است. او اضافه کرد: «بنابراین ما معتقدیم که این ساختار وجود دارد، همچنین ساختارهای دیگری هم وجود دارند که اصل همگنی جهان را نقض می کنند مثل: «دیوار بزرگ اسلون» و «گروه بزرگ اختروش سترگ». بنابراین ممکن است موارد دیگری هم وجود داشته باشد، و برخی حتی بزرگتر از اینها هم باشند. این را فقط زمان مشخص خواهد کرد.»
ترجمه: امین میرزایی/ سایت علمی بیگ بنگ
منبع: space.com
درسته نوری که میخواهد از نزدیک ترین کهکشان به ما برسد (کهکشان اندرومدا ) نزدیک به 2/6 میلیون سال تو راه . .پس تمام اطلاعاتی که ما از اون داریم مربوط به 2/6 میلیون سال قبل اون هست . وشاید بعضی از ستاره هایی که ما داریم تو اون کهکشان میبینیم دیگه اصلن وجود نداشته باشند .
عالی بود ممنون از گرد آورندگان مطلب
بزرگ ترین واحد کهکشان چیه
سوالی که ذهن من رو درگیر کرده اینه ، و هر بار که به این موضوع فکر میکنم به قدرت بینهایت خداوند پی میبرم
ذهن محدود هیچ انسانی قدرت درک این رو نداره چون از منظر ذهن و قدرت محدود انسان هر چیزی یک نهایتی داره اما در رابطه با فضا این تفکر نقض میشه
بزارید بیشتر توضیح بدم ، ، ،
ما در سیاره زمین زندگی میکنیم
سیاره زمین یکی از سیارات منظومه شمسی هست
منظومه شمسی خودش یکی از منظومه های کهکشان راه شیری هست
کهکشان راهشیری خودش یکی از کهکشان های ابر خوشه های کهکشانی هست
ابر خوشه ی کهکشانی خودش …..
یا خدا
.
.
واقعا دوست دارم بیشتر در این مورد بدونم خیلی بیشتر
با سلام.
با تشکر از مطالب خوبتون.
میخواستم بدونم اگر نور مدتی زمان میبره تا به ما برسه آیا اطلاعات ما از دیگر کهکشانهای اطراف ما مربوط به قدیم نیست؟ اصلا شاید دیگه اون کهکشانها یا ستاره ها در زمان حال وجود نداشته باشند.؟
سلام،من هر وقت درباره کیهان و کهکشانها مطلبی میخوانم واقعا بیشتر احساس میکنم که هیچی نیستم و بیشتر به عظمت خداوند پی میبرم،متشکرم از مطالب علمی شما
با سلام
عالی دمتون گرم
راستی یه چیزی بین اجرام کیهانی چیزی هست که متراکم تر از ستاره های نوترونی باشه چون به اندازه ی سر سوزن هزاران تن وزن داره
بله
در صورت درست بودن نظریه تکینگی BKL چگال ترین ماده در کل جهان،خود تکینگی BKL هستش که منشا تمام مواد هستش.
در واقع کیهان پس از منفجر شدن تکینگی BKL بوجود آمده که اسم این انفجار ، بیگ بنگ هست.
خیلی زحمت کشیدید عالی بود
عالی بود
من از عظمت کیهان لذا میبرم و عاشق علم نجوم هستم.از گردآوران این مقاله ها تشکر میکنم
لازم به ذکره جرم و حجم متناسبن اما لزوما تناسب صحیح بینشون برقرار نیست.