بیگ بنگ: گروهی از محققان از بخش فیزیک و نجوم دانشگاه بریتیش کلمبیا، کانادا در یک مطالعه این سئوال را مطرح کردند «چه چیزی باعث سرعت آهستۀ انبساط جهان می شود؟» و سعی کردند مسئلۀ عدم سازگاری، بین دو نظریه مکانیک کوانتومی و نظریه نسبیت عام اینشتین را حل کنند.

تصویری از خوشه کهکشانی آبل 1689 از نگاه تلسکوپ فضایی هابل

به گزارش بیگ بنگ، بر طبق این مطالعه اگر بر جهان زوم کنیم، متوجه می شویم که فضا و زمان در آن به طور ثابت در حال نوسان است. نویسنده ارشد کینگدی وانگ، دانشجوی دکترا در دانشگاه بریتیش کلمبیا گفت: «فضا – زمان آنچنان که به نظر می رسد ایستا نیست، بلکه به طور دائم در حال ِ حرکت و نوسان است.» بیل اونروح، استاد فیزیک و نجوم در دانشگاه بریتیش کلمبیا گفت: «این یک ایدۀ جدید در این رشته است که قبلأ وجود نداشته است.»

در سال 1998، اخترشناسان دریافتند که جهان به طور روزافزون در حال انبساط است؛ یعنی فضا خالی نیست و در عوض با انرژی تاریک که ماده را کنار می زند پر شده است. طبیعی ترین داوطلب برای انرژی تاریک «انرژی خلأ» است. وقتی فیزیک نظریۀ مکانیک کوانتومی را در انرژی خلأ اتخاذ می کند، پیش بینی می کند که تراکم بالایی از انرژی خلأ وجود دارد که خیلی بیشتر از مجموع انرژی تمام ذرات در جهان می باشد. اگر این قضیه درست باشد، نظریه نسبیت عام اینشتین حاکی از آن است که این انرژی تأثیر گرانشی قدرتمندی دارد و بیشتر فیزیکدانان تصور می کنند که این کار باعث می شود جهان منفجر شود.

خوشبختانه، این اتفاق نمی افتد و جهان خیلی آهسته انبساط می یابد. اما این مشکل باید برای پیشرفت فیزیک بنیادی حل گردد. برخلاف فیزیکدانان دیگری که سعی کردند نظریات مکانیک کوانتومی یا نسبیت عام را اصلاح کنند تا مسئله را حل نمایند، وانگ و نویسندگان همکار او یک رویکرد متفاوت را ارائه دادند. آنها تراکم بالایی از انرژی خلأ که با مکانیک کوانتومی پیش بینی شده را مطالعه کردند و دریافتند که اطلاعات مهمی درباره ی انرژی خلأ دارد؛ چیزی که در محاسبات قبلی نادیده گرفته شده بود.

تصویری از کهکشانESO 137-001

محاسبات آنها یک تصویر فیزیکی کاملأ متفاوت از جهان ارائه می دهد. در این تصویر جدید، فضایی که در آن زندگی می کنیم به طور وحشیانه ای در حال نوسان است. در هر نقطه، این فضا بین انبساط و انقباض در حال نوسان است. وقتی فضا به طور جلو و عقب نوسان می کند، این دو یکدیگر را باطل می کنند اما یک اثر خالصِ بسیار کوچک باعث می شود جهان در سرعت تسریع به آهستگی منبسط گردد.

اما اگر فضا و زمان در حال نوسان باشند، چرا احساسشان نمی کنیم؟ وانگ گفت: «این اتفاق در مقیاس بسیار کوچکی رخ می دهد؛ یعنی میلیاردها و میلیاردها بار کوچکتر از الکترون.» استاد اونروح گفت: «این پدیده شبیه امواجی است که در اقیانوس مشاهده می کنیم. آنها تحت تأثیر رقصِ شدید اتم های انفرادیِ تشکیل دهندۀ آب که امواج بر روی آن سوار می شوند قرار نمی گیرند.» جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Physical Review D منتشر شده است.

ترجمه: سحر  الله وردی/ سایت علمی بیگ بنگ

منبع: sci-news.com

دیدگاهتان را بنویسید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

1 دیدگاه