در سال 1921 رياضيدان گمنامي به نام كالوزا، در نامه‌اي به اينشتين فرمول بندي معادلات او را در پنج بعد انجام داد (يك بعد زمان و 4 بعد فضا). از نظر رياضي مشكلي وجود نداشت زيرا معادلات اينشتين اين قابليت را دارند كه مي‌توان آنها را در هر بعدي نوشت. اما نامه حاوي اظهارنظر تكان‌دهنده‌اي بود: اگر به صورت دستي چهار بعد موجود در معادلات پنج بعدي را از هم تفكيك كنيم، به طور اتوماتيك به نظريه نور مكسول مي‌رسيم. به بيان ديگر، اگر تنها يك بعد پنجمي را به معادلات گرانش اينشتين بيافزاييم، نظريه نيروي الكترومغناطيس مكسول حاصل مي‌شود. اگر چه نمي‌توان بعد پنجم را ديد، ولي ارتعاشات مربوط به امواج نوري مي‌توانند در بعد پنجم شكل بگيرند!
دسته‌هايي از ماهي را تصور كنيد كه در گودال كم‌عمقي، زير برگ‌هاي شناور نيلوفر آبي شنا مي‌كنند. فرض كنيد دنياي آنها تنها دو بعد دارد. ممكن است دنياي سه بعدي ما فراتر از درك آنها باشد. اما روشي وجود دارد كه به وسيله آن، آنها مي‌توانند حضور بعد سوم را شناسايي كنند. اگر باران ببارد، آنها به وضوح مي‌توانند سايه‌هاي ارتعاشات را در سطح گودال آب ببينند. به طور مشابه درست كه ما نمي‌توانيم بعد پنجم را ببينيم، ولي اعوجات و تغييرات در بعد پنجم را مي‌توانيم به صورت نور ببينيم.
نظريه كالوزا، از نيروي قدرتمند و زيباي تقارن پرده بر‌ميداشت. بعدها نشان داده شد كه اگر ما حتي ابعاد بيشتري را به نظريه قديمي اينشتين بيافزاييم، و آنها را به ارتعاش واداريم، آنگاه اين ارتعاشات در ابعاد بالاتر، بوزون‌هاي W و Z و گلئون‌ها را كه در نيروهاي هسته‌اي قوي و ضعيف يافت مي‌شوند ايجاد مي‌كنند!!!!!
اگر اين ايده كالوزا صحت مي‌داشت، جهان ظاهرا بسيار ساده‌تر از چيزي بود كه قبلا تصور مي‌شد. تنها ارتعاش در ابعاد بالاتر و بالاتر، مي‌تواند بسياري از نيروهاي حاكم بر جهان را توليد كند.
اما مشكلات فراواني در اين راه به وجود آمد